Anne Klein werd op 3 augustus 1923 in Brooklyn, New York, geboren als Hannah Golofski. Zij werd opgeleid aan de Girls’ Commercial High School in Brooklyn en de Traphagen School of Design in New York. Vanaf haar vijftiende werkte zij als freelance modeontwerpster en kreeg uiteindelijk een full-time baan bij Varden Petites. Begin jaren veertig trouwde ze met Ben Klein en samen richtten ze Junior Sophisticates op, een bedrijf dat het type kleding voor jongere (of “junior size”) vrouwen veranderde door hun ontwerpen een meer verfijnde, minder franje-achtige uitstraling te geven. Door af te rekenen met de “knopen en strikken” meisjesachtige trend die de meeste junior kleding belichaamde en te vervangen door meer gestroomlijnde opties die bij uitstek betaalbaar waren, was Anne Klein een voorbode van de grote impact die haar naamgenoot bedrijf zou hebben op de damesmode in het algemeen.
Tegen de jaren 1950, zou een typisch Anne Klein ontwerp een schedevorm hebben, met avondkleding in strak satijn in plaats van tule, en rechte rokken in plaats van gezwollen crinolines. Haar innovatieve pakken hadden blazers die als peacoats waren gesneden, terwijl haar jasje-en-jurkje ontwerpen een laag getailleerde jurk met een geplooide onderkant konden hebben, gecombineerd met een eenvoudig bijpassend jasje. Als hoofd van haar eigen modehuis in de jaren 1960, concentreerde Anne Klein zich op een stijl van aparte kleding die een revolutie teweeg zou brengen in zowel dag- als avondkleding, vooral voor werkende vrouwen. Haar jurkontwerpen waren geïnspireerd op langwerpige truien in plaats van de strakke, stijve vormen die in die tijd populair waren, met een zeer modern oog voor kleding waarin een vrouw zich comfortabel voelt en er tegelijkertijd verzorgd en modieus uitziet. Anne Klein and Co. werd opgericht in 1968, met de nadruk op mix-en-match kleding in warme tinten van neutrale beige en bruine tinten. Na het winnen van haar eerste Coty Award in 1955, won ze een tweede in 1969, een jaar waarin ze ook haar tweede Neiman Marcus fashion award ontving.
Veel van de modetrends die worden beschouwd als emblematisch voor de jaren 1970 werden ingeluid door Anne Klein: wrap-front jassen, coltruien, broeken en – misschien wel de meest “bevrijdende” van allemaal – de bodysuit. Een typisch Anne Klein ontwerp uit die tijd was een wollen wikkeljas in de vorm van een badjas, gedragen over een zwarte coltrui onder een zwarte rok met ritssluiting. Hoewel ze ook rekening hield met de vrouwen die nog steeds de voorkeur gaven aan colberts en bloezen met ruches, omvatte het oeuvre van Anne Klein het scala aan looks die het uiterlijk van de mode in het begin van de jaren 1970 veranderden. Haar slinky jersey avondjurken waren vooral opmerkelijk in een tijdperk dat werd gekenmerkt door yards en yards van tule, satijn en kant.
Tegen 1972 had Klein het leeuwengezicht, waarvan werd gezegd dat het haar astrologische teken was, als haar handelsmerk geadopteerd. Ze had ook de Anne Klein II-collectie ontwikkeld, de eerste zogenaamde “bruglijn”, die wordt gedefinieerd als een modelijn met een prijs onder de hoofdontwerperslijn, maar met een kwaliteit die nog steeds boven die artikelen ligt die als “betere” damesmode worden beschouwd. Toen Klein in 1974 op vijftigjarige leeftijd aan borstkanker overleed, erfden haar assistenten Donna Karan en Louis Dell’Olio, beste vrienden van de Parsons School of Design, de mantel van hoofdontwerpers. Dell’Olio en Karan verbeterden de kwaliteit van de stoffen aanzienlijk door de voorkeur te geven aan kasjmier, geïmporteerde zijde en met de hand geborduurde stoffen, waardoor sommige kledingstukken met een waarde van vier cijfers werden verkocht. De lichtroze kasjmier blazer die ze in 1985 showden werd een van de grootste succesverhalen van het decennium (en was een duidelijk contrast, maar een perfecte aanvulling op hun gebruikelijke neutrale kleurenpalet), met een overeenkomstige lager geprijsde versie in lichtroze wol die verkooprecords vestigde voor Anne Klein II en jaren daarna voor na-aper ontwerpen zorgde. Later dat jaar besloot het bedrijf Takihyo, dat ongeveer 25 procent van Anne Klein en Co. in handen had, Donna Karan te steunen bij de lancering van haar eigen bedrijf, Donna Karan New York, en kwam er een einde aan hun lange samenwerking. Het succes van de Anne Klein collectie hield daar echter niet op; onder Dell’Olio’s design leiderschap, groeide het bedrijf met 50 procent binnen drie jaar, met een groeiende verkoop van kleding, accessoires en badpakken, vele versierd met het beroemde leeuwen logo van de oprichter.
In 2001, werd Charles Dolan ingehuurd om het uiterlijk van de Anne Klein collectie te herontwerpen in een meer up-to-date stijl. In 2003 was Dolan vertrokken en werd het bedrijf gekocht door de Jones Group, een holdingmaatschappij voor onder andere Jones Apparel, Kasper, Joan and David schoenen, en Rachel Roy kleding. Het bedrijf heeft de traditie van Amerikaanse sportkleding, gecreëerd door de gelijknamige oprichter, voortgezet en brengt hulde aan een van de eerste ontwerpers die inzag dat je voor je werk kleden niet betekent dat je je als een man moet kleden, en dat aparte kledingstukken net zo geschikt kunnen zijn voor kantoor als voor de meest formele avondgelegenheden.
Anne Klein, lente/zomer 1990. Foto door Niall McInerney, Fashion Photography Archive
Referenties en verdere lectuur
“Anne Klein, modeontwerpster.” Infomat Fashion, n.d. http://fashion.infomat.com/anne-klein-designer.html (geraadpleegd 12 juli 2013).
Vind in bibliotheek Bensimon Killoren. Amerikaanse Stijl . New York ; Assouline, 2004.
Find in Library Buxbaum Gerda , ed. Iconen van de mode: De 20ste Eeuw . Munich and New York : Prestel, 2005.
Find in Library Milbank Rennolds. New York Fashion: De evolutie van de Amerikaanse stijl. New York : Harry Abrams, 1989.
Vind in bibliotheek Silver Cameron, and Rebecca DiLiberto. Decades: A Century of Fashion. Londen : Bloomsbury, 2012.
“De erfenis van Anne Klein.” Anne Klein, n.d. http://anneklein.com/legacy/ (bekeken op 12 juli 2013).