Een acroniem dat deel uitmaakte van de volkstaal tijdens de Vietnamoorlog was FUGAZI (Fucked up, got ambushed, zipped in). Deze term gaf niet alleen de naam aan een baanbrekende post-hardcoreband, maar beschreef ook perfect het geluid van de band, dat het ene moment omschreven zou kunnen worden als de Stooges die reggae spelen, en het andere moment introspectief en abstract. In 15 jaar tijd bracht Fugazi zes studio albums uit, een compilatie van hun eerste twee EP’s, en een soundtrack album voor hun film Instrument, waarmee ze ongetwijfeld een stempel drukten op de alternatieve en underground cultuur. Ze waren een band zonder gelijke in de late jaren ’80, de jaren ’90, en vroege jaren ’00, en terwijl veel fans kunnen betwisten welk album hun “beste” of “slechtste” is, zijn velen het er ook over eens dat hun discografie praktisch verstoken is van iets dat kan worden omschreven als “saai.”
Dus nu, ga mee op reis met mij als ik Fugazi’s discografie rangschik.
Instrument Soundtrack
Bij het rangschikken van de discografie van de almachtige Fu krijgt Instrument Soundtrack bijna altijd de titel van hun “slechtste” album, gewoon omdat het een grotendeels instrumentaal album is dat voornamelijk bestaat uit demo’s en jams. Instrument Soundtrack blijft weliswaar een aangename luisterbeurt, met onder meer een van de bekendere nummers van de band, maar is in de eerste plaats gewoon een album vol filler dat niet onontbeerlijk is om Fugazi te ontdekken.
End Hits
De titel van End Hits leek bijna te suggereren dat Fugazi ermee ophield, wat waanzinnig flauw zou zijn geweest, want het album is zeker hun minst succesvolle full length. Het volgt grotendeels hetzelfde soort experiment als zijn voorganger, Red Medicine, maar lijkt over-the-top in termen van experimenteren. Het stuk muziek van “Close Captioned” tot “Foreman’s Dog” bewijst dat zelfs een band van Fugazi’s statuur fouten kan maken. Sommige nummers vallen echter wel op bij het beluisteren. “Five Corporations” lijkt een lang verloren broertje van Iggy Pop’s “Lust for Life”, met teksten van Ian Mackaye die de muziekindustrie lijken te nemen naar de houtschuur en hen een snel pak slaag geven voor het trage beest dat het is.
Steady Diet Of Nothing
Hoewel Steady Diet Of Nothing kwalitatief mijlenver voorligt op End Hits, wordt het vaak over het hoofd gezien in het grote geheel der dingen. Het album ligt tussen de titanen Repeater en In On The Kill Taker, die altijd als memorabeler zijn beschouwd. Nummers als “Latin Roots” tonen borderline dubstijlen vermengd met Brendan Canty’s door Stewart Copeland beïnvloede drumbeat en “KYEO” spoort luisteraars aan om zich bewust te blijven van wat er gaande is, eigenlijk een “kijk niet naar wat ze zeggen, maar naar wat ze doen” (wat, in dit huidige politieke klimaat, belangrijk is). Steady Diet blijft een van de meest ondergewaardeerde albums van de band, enkel en alleen omdat het zo goed staat in vergelijking met hun andere albums.
In On the Kill Taker
Het album dat Fugazi misschien wel doorbrak in de mainstream, In On the Kill Taker ving de agressiviteit van de eerdere releases van de band, terwijl het een venster bood op de toekomstige experimenten die de tweede helft van de carrière van de band zouden domineren. De anthemische openers “Facet Squared” en “Public Witness Program” blijken twee van de beste momenten van de band te zijn, terwijl er schuine verwijzingen naar film worden gemaakt in “Cassavetes” en “Walken’s Syndrome”. Het spookachtige “Return the Screw” biedt een zeldzaam emotioneel evocatief perspectief op hun werk, terwijl het luidruchtige “23 Beats Off” en het instrumentale “Sweet and Low” een glimp opvangen van wat de band voor de rest van hun activiteit voor ons in petto had. Het is eigenlijk een Fugazi album dat laat zien dat deze jongens eindelijk hun groove hebben gevonden na een half decennium samen, met de juiste combinatie van agressie en experimentatie.
13 Songs
Een compilatie van Fugazi’s debuut-EP en de Margin Walker-EP, 13 Songs bewees een van de grootste punkdebuten te zijn, De eerste baslijn van hun bekendste nummer, “Waiting Room”, werd niet alleen een van de meest herkenbare, maar ook een vaste waarde in het punkrockpantheon van “nummers die je moet beluisteren als je een echte punkrocker bent.” Bovendien bleek het sociale commentaar er vanaf het begin te zijn, wat zeker bewees dat ze een van de eerste zichtbare Amerikaanse bands waren die dat deden. Maar terwijl de eerste helft van het album altijd als foutloos wordt beschouwd, heeft de helft van Margin Walker, hoewel plezierig, niet dezelfde OOMPH! als zijn voorganger. Dat betekent niet dat het niet zijn eigen verdienste heeft, want het titelnummer en “Promises” leggen de basis voor het toekomstige Fugazi geluid.
Red Medicine
Red Medicine begon aan de tweede helft van de meer experimentele carrière van Fugazi, en bewees dat ze nu zelfverzekerd waren in het worden van een zelfgeproduceerde band. Hun liefde voor dubmuziek was nu duidelijker en hun ongebruikelijke aanpak omvatte instrumenten waarvan je niet eens zou denken dat ze op een punkalbum zouden staan (klarinetten, iemand?). Terwijl Ian Mackaye zijn gebruikelijke razende, rauwe aanpak levert in nummers als “Bed For Scraping”, schittert tweede zanger Guy Picciotto als de helderste ster op dit album. De voormalige Rites of Spring frontman brengt zijn emocore roots naar de voorgrond in “Forensic Scene”, en geeft luisteraars zowel intensiteit als terughoudendheid in zijn vocalen. De opener van het album, “Do You Like Me” (ook een Picciotto frontman) biedt een bizar verhaal over de toenmalige Lockheed Martin fusie als een kinderlijke, onschuldige romance. Niets beter dan een stel verliefde oorlogsstokers, nietwaar?
Repeater
Ik ga dit gewoon meteen zeggen. Repeater is de Revolver van punk. En ja, hoewel ik een bekende Beatles-hater ben, begrijp ik zowel hun belang als dat van Revolver. Op dezelfde manier heeft Repeater het punk rock geluid uitgebreid. “Merchandise” en “Blueprint” bevatten een sterke boodschap die de commodificatie van kunst bekritiseerde, een sterke boodschap die hun ethos uiteenzette om buiten de mainstream te blijven. Bovendien zou het album dienen als een voorloper van de alternatieve rock explosie van de jaren ’90, die zowel Nirvana’s Nevermind en opgemerkt Fugazi acolieten Pearl Jam’s Ten met bijna een jaar voor was. Tot op heden heeft Repeater meer dan twee miljoen exemplaren verkocht, terwijl het de gebruikelijke vormen van promotie via traditionele en materiële vormen afwees. Echt een album dat men als hun beste zou kunnen beschouwen.
The Argument
Perfecte albums zijn vaak moeilijk te krijgen. Perfecte albums zijn vooral moeilijk te krijgen als je al bijna twee decennia actief bent en om de paar jaar een album uitbrengt. Maar Fugazi’s laatste album The Argument bewijst zowel hun belang voor het genre dat ze door de jaren heen verfijnd hebben als voor hun nalatenschap. We zullen nooit meer een nieuw Fugazi album krijgen want, zoals ze zelf hebben verklaard, ze zullen alleen herenigen als ze dit meesterwerk kunnen overtreffen. Het album groeit bij elke luisterbeurt op dezelfde manier als baanbrekende albums als Daydream Nation en Zen Arcade, en zou in dezelfde hoedanigheid moeten worden beschouwd. Het is moeilijk om één nummer van dit album eruit te pikken, want het is in zijn geheel vlekkeloos. Echter, van hun enige nummer met enkele van de beste handclaps in de opgenomen geschiedenis tot een nummer met alle drie hun vocalisten, het nummer “Epic Problem,” misschien wel het beste Fugazi nummer, staat aan de top van het peloton. Wat is een betere manier om een stellaire carrière af te sluiten dan de lat hoger te leggen en nog één keer nieuw terrein te betreden?