1. Mensen met atypische anorexia hebben een normale lichaamslengte, of zitten net boven de gewichtsgrens voor de diagnose anorexia.
Om deze mythe te ontkrachten, moeten we beginnen met het begrijpen van vetfobie en het privilege van dun zijn. De behandeling en het herstel van eetstoornissen vindt plaats in een wereld die is bezaaid met discriminatie op grond van gewicht. Een aanzienlijk deel van de mensen die aan deze stoornis lijden, wordt nooit behandeld vanwege dit stigma van gewichtsdiscriminatie. De waarheid is dat een restrictieve eetstoornis geen “uiterlijk” heeft. Het enige verschil tussen een diagnose van anorexia nervosa en atypische anorexia is het gewicht. Dat is het.
Dit is geen diagnose die alleen is voorbehouden aan de weinigen die maar een paar pond boven de aanbevolen BMI-grens voor anorexia zitten. Nee. Deze diagnose omvat een grote groep mensen van verschillend gewicht. Ik werd beschouwd als “morbide zwaarlijvig” toen ik gediagnosticeerd werd.
2. Ze zijn gewoon nog geen persoon met “echte” anorexia.
Restrictie leidt niet altijd tot gewichtsverlies, en de manier waarop je lichaam zich aanpast aan niet eten is sterk afhankelijk van de genetica. Lees dat nog eens. En nog eens. Ik boor dit nog steeds in mijn eigen hoofd om eerlijk te zijn. De lelijke waarheid van dit alles is dat de meeste mensen er niet uitzien als die “tot op het bot” Hollywood versies van anorexia. Als je na verloop van tijd je inname beperkt, verandert je lichaam hoe het de energie gebruikt die je binnenkrijgt. Het zegt, “Oh shit, het is hongertijd!” Ongeacht je gewicht, zal je lichaam energie anders gaan opslaan. Het maakt niet uit of je al een ton aan extra gewicht hebt opgeslagen, je lichaam zal meer opslaan. Je metabolisme zal vertragen, en je zal aankomen. En dan ga je je nog meer beperken, denkend dat je nog steeds beter moet doen met je “dieet”. Het is een zelfvernietigende cyclus.
3. De gevolgen voor de gezondheid zijn niet zo ernstig als bij iemand met anorexia.
Je lichaam ziet er misschien anders uit, maar wat er van binnen gebeurt, is vrijwel identiek aan dat van iemand met een lager BMI. Ik werd wakker geschud tijdens de behandeling toen ik ontdekte dat mijn lichaam uit elkaar viel door langdurige restrictie. Ik had het ongelooflijke geluk dat ik ergens in behandeling kon gaan waar men begreep dat gewicht niets te maken had met wat er zich in mijn lichaam afspeelde. De wetenschap liegt niet, en ik moest die gegevens zien om de omvang van de schade die ik mijn lichaam toebracht te begrijpen. Ze deden metabolische testen, die aantoonden dat ik eiwitvoorraden gebruikte voor energie, in plaats van vet dat ik al had opgeslagen. Dit betekende dat mijn lichaam de vetvrije spiermassa, mijn immuunsysteem en mijn organen gebruikte voor energie, in plaats van de voedingsstoffen die ik binnenkreeg. Een EKG toonde een onregelmatig hartritme dat overeenkomt met restrictie. Niemand had de moeite genomen om dit eerder te testen. Mijn botdichtheidstest toonde osteopenie aan, de toestand die aan osteoporose voorafgaat. Niemand had de moeite genomen om daar eerder op te testen. Dit zijn testen die ze vrijwel automatisch doen als iemand zich presenteert als ondergewicht. We zien iemand met ondergewicht en we zeggen, “Je gaat zeker dood! Stop met jezelf uit te hongeren!” Maar als we iemand zien met een hoger lichaamsgewicht die zich aan beperkingen houdt, zeggen we: “Ga zo door, het is goed voor je gezondheid.” Het is vanwege dit feit, deze discrepantie in behandeling en reactie van de maatschappij, dat ik geloof dat atypische anorexia soms nog gevaarlijker kan zijn. Niemand vertelt je dat je je lichaam schaadt. Niemand test op de belangrijke gezondheids markers. Niemand beseft het.
4. Ze hebben totaal verschillende bijwerkingen/problemen bij het herstel.
We moeten het hebben over de lelijke kanten van het herstel. De gastro-intestinale problemen, de huidveranderingen, de veranderingen in honger en volheid signalen, de vreemde hunkeren, de intense emotionele ervaring die gepaard gaat met dit alles. Binnen de gemeenschap die zich bezighoudt met het herstel van eetstoornissen is er veel steun en informatie beschikbaar voor mensen die aan het herstellen/aankomen zijn en die praten over deze minder prettige bijwerkingen. Ik ben blij dat deze mensen online zoveel steun kunnen vinden, maar ik heb weinig tot geen middelen gezien die expliciet vermelden dat deze dingen zullen gebeuren, ongeacht je gewicht. Wat een leuke verrassing! Gastroparese is een nachtmerrie. Het is het gevoel dat je vol zit na slechts een paar happen voedsel, en het gevoel dat het voedsel een beetje vastzit onderweg door het systeem. Dit komt ongelooflijk vaak voor. Spijsverteringsenzymen, pepermuntolie/thee en diep ademhalen zijn voor mij redders in nood. Op een nacht had ik zo’n hevige buikpijn en hartkloppingen dat ik op de eerste hulp belandde. Het beste deel van dat verhaal was dat toen ik een vriendin sms’te, ze vroeg of het van een gastric bypass operatie kwam. Dat was haar eerste veronderstelling. Nee, dat was het niet. Dat zeker niet.
5. De meeste mensen met atypische anorexia zullen geen intensieve behandeling krijgen, maar de meesten hebben die wel nodig. Mijn gedeeltelijke hospitalisatie/residentieel programma heeft mijn leven gered, en de enige reden waarom ik daar uiteindelijk terechtkwam, was vanwege mijn geweldige behandelteam dat de ernst van deze ziekte begreep, ongeacht mijn gewicht. Ik zou eerder gegaan zijn en het volledige verblijf gekregen hebben dat ik nodig had, maar vetfobie en de mythes over mijn ziekte weerhielden me ervan het als noodzakelijk of zelfs maar mogelijk te zien. Soms vraag ik me af wat er gebeurd zou zijn als ik nooit naar een hoger niveau van zorg was gegaan. Dat is een enge gedachte. Ik wilde het niet nodig hebben, maar ik had het nodig. Ik had mensen nodig om me letterlijk normaal te laten eten, om me de controle te ontnemen en om me uit te dagen. Ik had tijd nodig om mijn lichaam letterlijk te helpen zichzelf te herstellen.
Dus, welke mythes geloof jij, en hoe kun je ze uitdagen?
Molly Gwen is gepassioneerd over belangenbehartiging, geestelijke gezondheid, muziek, wetenschap, en neuropsychologie. Ze werkt in het counseling veld en hoopt haar Ph.D. in klinische of counseling psychologie in de komende jaren te beginnen. Het verpletteren van de dieetcultuur en het bestrijden van maatschappelijke onderdrukking is haar nevenactiviteit. Haar blog is https://mollyinprogress.home.blog/ en haar instagram is @mgsrobbins en @mollyinprogress.
Dit stuk verscheen oorspronkelijk op https://mollyinprogress.home.blog/ en werd opnieuw gepubliceerd met toestemming.