Św. Józef Moscati
1880-1927
Józef Moscati urodził się w Benevento, we Włoszech, 25 lipca 1880 roku. Urodził się w rodzinie cnotliwych katolickich rodziców, jako siódme z dziewięciorga dzieci. Jego ojciec był prawnikiem i prezesem sądu przysięgłych w Neapolu. Był osobą bardzo życzliwą i lubianą. Był niezwykle inteligentny, pobożny i rozmodlony.
Szedł na studia medyczne na Uniwersytecie w Neapolu. Uczył się pilnie i codziennie uczęszczał na Mszę św. Bardzo cierpiał, gdy jego ukochany ojciec zmarł podczas pierwszego roku studiów medycznych. Nie poddawał się jednak i w 1903 r., mając zaledwie 23 lata, ukończył studia z tytułem magistra medycyny i chirurgii, summa cum laude. W 1906 r. bohatersko uratował wielu pacjentów, którzy mogli umrzeć w szpitalu, gdy dach zawalił się podczas erupcji Wezuwiusza. Był również znany z uratowania wielu osób podczas epidemii cholery w 1911 roku. W tym samym roku objął katedrę fizjologii chemicznej na Uniwersytecie w Neapolu. Około 1912 lub 1913 roku złożył śluby czystości, poświęcając się życiu w celibacie. Aspirował do bycia jezuitą, ale został zniechęcony przez księży jezuitów, którzy uznali, że wolą Bożą jest, aby dr Moscati pozostał w świecie jako lekarz. W 1914 r., na początku I wojny światowej, zmarła jego matka. Zgłosił się na ochotnika do Armii Włoskiej i został majorem. Opiekował się rannymi żołnierzami i pomagał im stać się dobrymi katolikami.
Filozofią doktora Moscatiego w praktyce medycznej było ratowanie dusz poprzez troskę o ciało. Wierzył, że zdrowie ciała zależy od tego, czy dusza pozostaje w stanie łaski. Cytuje się jego wypowiedź, że „trzeba najpierw zająć się zbawieniem duszy, a dopiero potem ciała”. Dzięki swojej praktyce pomógł wielu katolikom, którzy odeszli od wiary, powrócić do sakramentów. Jego ulubionymi pacjentami byli ubodzy, bezdomni, zakonnicy i księża – od których nigdy nie przyjmował zapłaty. Posunął się nawet do tego, że potajemnie zostawiał pieniądze w recepcie pacjenta lub pod jego poduszką.
Pewnego dnia odmówił nawet zapłaty wszystkim swoim pacjentom, mówiąc: „To są ludzie pracy. Co my mamy takiego, czego nie dał nam nasz Pan? Biada nam, jeśli nie zrobimy dobrego użytku z darów Bożych!”
Był zawsze dobry dla swoich pacjentów. Kiedy jeden z pacjentów skarżył się na ścisłą dietę, którą zalecał dobry lekarz, dr Moscati odpowiedział: „Bóg każe nam cierpieć tutaj, aby nagrodzić nas w królestwie niebieskim; rezygnując z ograniczeń dietetycznych i cierpiąc, będziemy mieli większe zasługi w oczach Wszechmogącego.”
Profesjonalnie wzbudzał najwyższy podziw i szacunek swoich rówieśników i uczniów. Niektórzy z jego wychowanków towarzyszyli mu we Mszy św. Codziennie przyjmował komunię i miał wielkie nabożeństwo do Matki Bożej Niepokalanie Poczętej”
Chociaż uratował wielu, wiedział, że sam nie będzie żył długo. Po odbyciu normalnego obchodu szpitalnego, odwiedzeniu ubogich i zbadaniu pacjentów w swoim domu, poczuł się źle, przerwał pracę, poszedł do swojego pokoju, usiadł w fotelu i umarł. Zmarł w wieku 46 lat. Papież Jan Paweł II kanonizował Józefa Moscatiego w Roku Maryjnym 1987-1988, 25 października 1987 roku. Dzień świąteczny doktora Moscatiego przypada 16 listopada.
Podsumowanie i adaptacja z:
Joan Carroll Cruz, „Secular Saints: 250 kanonizowanych i beatyfikowanych świeckich mężczyzn, kobiet i dzieci”
.