Mielotoksyczność
Agranulocytoza była zgłaszana w 0,3 do 0,6% przypadków, a pacjent powinien być poinformowany o jej objawach (zapalenie jamy ustnej, zapalenie gardła, gorączka) przed rozpoczęciem leczenia. Zwykle występuje w pierwszych tygodniach leczenia, ale może również ujawnić się kilka miesięcy po rozpoczęciu leczenia i po ponownym włączeniu leczenia. Zaleca się ścisłe monitorowanie morfologii krwi przed i po rozpoczęciu leczenia, zwłaszcza w przypadku istniejącej wcześniej łagodnej granulocytopenii. W przypadku zaobserwowania któregokolwiek z tych efektów, zwłaszcza w pierwszych tygodniach leczenia, pacjentom należy zalecić natychmiastowy kontakt z lekarzem w celu wykonania pełnej morfologii krwi. W przypadku potwierdzenia agranulocytozy, lek należy odstawić.
W zalecanych dawkach występowanie innych mielotoksycznych działań niepożądanych jest rzadkie. Zgłaszano je często podczas stosowania bardzo dużych dawek tiamazolu (około 120 mg na dobę). Takie dawki powinny być zarezerwowane dla specjalnych wskazań (ciężkie postacie choroby, kryzysy tyreotoksyczne). Wystąpienie toksyczności szpiku kostnego podczas leczenia tiamazolem wymaga odstawienia leku i, jeśli to konieczne, zmiany na lek przeciwtarczycowy należący do innej grupy.
Zmiany wątrobowe
Zmiany wątrobowe są zwykle procesami odwracalnymi, chociaż okres powrotu do zdrowia może być długi, dlatego bardzo ważne jest ich wczesne wykrycie za pomocą podstawowej analizy wątroby na początku leczenia, a także monitorowanie tych parametrów w pierwszych miesiącach leczenia. W przypadku wystąpienia objawów sugerujących zaburzenia czynności wątroby (brak łaknienia, świąd i ból w prawym górnym kwadrancie) należy natychmiast ocenić czynność wątroby. Leczenie należy przerwać przed wystąpieniem jakichkolwiek objawów zaburzeń czynności wątroby, w tym stężenia transaminaz trzykrotnie przekraczającego górną granicę normy.
Wole i niedoczynność tarczycy
Tiamazol powinien być stosowany jedynie w leczeniu krótkotrwałym i pod staranną kontrolą u pacjentów z dużym wolem z uciskiem tchawicy ze względu na ryzyko rozrostu wola.
Zbyt duże dawki mogą powodować subkliniczną lub kliniczną niedoczynność tarczycy i rozrost wola z powodu zwiększenia stężenia TSH. Dlatego też dawkę tiamazolu należy zmniejszyć, gdy tylko zostanie osiągnięty stan metaboliczny eutyreozy i, jeśli to konieczne, należy podać dodatkowo lewotyroksynę. Nie jest przydatne całkowite odstawienie tiamazolu i kontynuowanie leczenia samą lewotyroksyną.
Wzrost wola podczas leczenia tiamazolem, pomimo zahamowania TSH, jest wynikiem choroby podstawowej i nie można mu zapobiec przez dodatkowe leczenie lewotyroksyną.
W niewielkim odsetku przypadków po leczeniu przeciwtarczycowym może wystąpić późna niedoczynność tarczycy bez dodatkowych działań ablacyjnych. Prawdopodobnie nie jest to reakcja niepożądana na lek, lecz proces zapalny i destrukcyjny w miąższu tarczycy spowodowany chorobą podstawową.
Zmniejszenie patologicznego wzrostu zużycia energii w nadczynności tarczycy może powodować przyrost masy ciała podczas leczenia tiamazolem. Pacjentów należy poinformować, że poprawa obrazu klinicznego wskazuje na normalizację przyjmowania przez nich energii.
Orbitopatia endokrynna
Normalne stężenia TSH są niezbędne do zminimalizowania ryzyka wystąpienia lub pogorszenia orbitopatii endokrynnej. Często jednak stan ten jest niezależny od postępu choroby tarczycy. Takie powikłanie nie jest powodem do zmiany schematu leczenia.
Tioamid
Pochodne tioamidowe mogą zmniejszać promieniowrażliwość tkanki tarczycy. W planowanym leczeniu radiojodem gruczolaków autonomicznych należy unikać aktywacji tkanki paraganglionowej przez leczenie wstępne.
Kobiety w wieku rozrodczym i kobiety w ciąży
Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną antykoncepcję podczas leczenia.
Stosowanie tiamazolu u kobiet w ciąży powinno być oparte na indywidualnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka. Jeśli tiamazol jest stosowany w czasie ciąży, należy podawać minimalną skuteczną dawkę bez dodatkowego podawania hormonów tarczycy. Uzasadnione jest ścisłe monitorowanie matki, płodu i noworodka (patrz punkt 4.6).
Reakcje niepożądane ze strony skóry i tkanki podskórnej są zwykle łagodne i często ustępują w trakcie leczenia, jednak tiamazolu nie należy stosować u pacjentów z łagodnymi reakcjami nadwrażliwości w wywiadzie (np. alergiczne zapalenie skóry, alergiczne zapalenie skóry, alergiczne zapalenie skóry).
Istnieją doniesienia po wprowadzeniu produktu do obrotu o ostrym zapaleniu trzustki u pacjentów leczonych tiamazolem lub jego prolekiem karbimazolem. W przypadku ostrego zapalenia trzustki, tiamazol należy natychmiast odstawić. Tiamazolu nie należy podawać pacjentom, u których w przeszłości wystąpiło ostre zapalenie trzustki po podaniu tiamazolu lub jego proleku karbimazolu. Ponowna ekspozycja może powodować nawrót ostrego zapalenia trzustki, ze skróceniem czasu do wystąpienia.
.