W swoim systematycznym przeglądzie i metaanalizie Hoppenbrouwers, Bulten i Brazil dokonali przeglądu dostępnych dowodów na potencjalne istnienie związku między strachem a psychopatią u dorosłych osób. Co ważne, ich definicja strachu została oparta na najnowszej wiedzy na temat neurobiologicznych i kognitywnych podstaw tej emocji. Wykorzystali tę wiedzę do stworzenia modelu, który oddziela mechanizmy mózgowe zaangażowane w automatyczne wykrywanie i reagowanie na zagrożenia od tych, które są zaangażowane w świadome doświadczanie strachu jako emocji. Używając tego modelu jako punktu odniesienia, przeprowadzili najpierw konceptualną analizę prac wcześniejszych teoretyków, sięgających aż do 1806 roku. Odkryli, że tylko jeden teoretyk włączył konstrukt strachu do etiologicznego modelu psychopatii.
Strach nie jest nieobecny u osób psychopatycznych
Dowody na upośledzenie obszarów mózgu zaangażowanych w doświadczanie strachu były mniej spójne niż się często zakłada, co wskazuje, że doświadczenie strachu może nie być całkowicie upośledzone w psychopatii. Badacze wykazali, że osoby psychopatyczne mają problemy z automatycznym wykrywaniem i reagowaniem na zagrożenie, ale w rzeczywistości mogą odczuwać strach, co stanowi bezpośrednie wsparcie empiryczne dla tezy, że świadome doświadczanie strachu może nie być u nich upośledzone. Dodatkowa metaanaliza badająca pięć innych podstawowych emocji wykazała, że mogą również występować upośledzenia w doświadczaniu szczęścia i złości, ale brak spójności w obecnej literaturze wykluczył generowanie silnych twierdzeń.
Nowy model ma również zastosowanie do zaburzeń nastroju i lęku
Badania Hoppenbrouwersa, Bultena i Brazil są pierwszymi, które dostarczają empirycznych dowodów na to, że procesy automatyczne i świadome mogą być oddzielone. Co więcej, proponowany model ma zastosowanie nie tylko do psychopatii, ale może być również wykorzystany do dalszego zwiększania precyzji pojęciowej i generowania nowych hipotez w badaniach nad zaburzeniami nastroju i lęku. Inti Brazil: „Podczas gdy jednostki psychopatyczne mogą cierpieć z powodu dysfunkcyjnego systemu zagrożenia, osoby z zespołem stresu pourazowego mogą mieć nadaktywny system zagrożenia, co później prowadzi do odczuwania przez nie lęku”. Sylco Hoppenbrouwers zgadza się z tym stwierdzeniem: „W konsekwencji naszych badań niektóre bardzo wpływowe teorie, które przypisują nieustraszoności znaczącą rolę w etiologii psychopatii, będą musiały zostać ponownie rozważone i uspójnione z aktualnymi dowodami neuronaukowymi. Taka ponowna ocena kluczowych koncepcji doprowadzi do zwiększenia precyzji w badaniach i praktyce klinicznej, co ostatecznie powinno utorować drogę do bardziej ukierunkowanych i skuteczniejszych interwencji terapeutycznych.”
.