10 Things To Know About Having A Spontaneous Or „Natural” Miscarriage

• August 15, 2018
  By Victoria Uwumarogie

Kilka miesięcy temu, będąc w pierwszym trymestrze ciąży w dziewiątym tygodniu, powiedziano mi, że mam do czynienia z zagrożoną aborcją. Starałam się być optymistką, ponieważ „zagrażająca” to nie to samo, co rozstrzygające poronienie. Jednak kiedy kontynuowałam tę diagnozę i poddałam się badaniu ultrasonograficznemu z moim lekarzem, okazało się, że bicie serca „płodu”, mojego rosnącego dziecka, ustało. Zapytano mnie, czy chcę zaplanować zabieg D&C (dylatacji i usunięcia skrawka macicy) na kilka dni później, czy chcę lekarstwa, aby spróbować wymusić aborcję, a ja nie chciałam żadnego z tych zabiegów. Nie mogłam sobie na to pozwolić, ani finansowo, ani emocjonalnie. Ponadto miałam nadzieję, że zaszła pomyłka i że płód może jeszcze żyć lub powrócić do życia (Lazarus anyone?). Więc jedyną opcją, która mi pozostała, jeśli chciałam czekać, było spontaniczne lub „naturalne” poronienie.

I tak też zrobiłam, i był to niesamowicie skomplikowany, smutny proces. Ale wiedziałam, że nie byłam sama. Dwadzieścia procent ciąż kończy się poronieniem i coraz więcej kobiet zaczyna swobodnie dzielić się swoimi historiami. Mimo to nic nie mogło sprawić, by było lepiej, ale więcej informacji na temat tego, czego się spodziewać, z pewnością mogło pomóc. Tu i ówdzie pojawiały się wątki, ale większość z nich dotyczyła kobiet szukających porad na temat tego, co powinny zrobić i na co się przygotować. Z nimi w umyśle, i każdy inny, kto może znaleźć się w sytuacji, jak to, Myślałem, że podzielę się trochę wgląd, jeśli nie chcesz mieć operację lub czynienia z lekami, aby wymusić aborcję. Nie będzie to łatwe, ale kiedy przejdziesz przez cały proces, ty i twoje ciało uzyskacie pewne zamknięcie.

To od twojego ciała zależy, jak długo będzie trwało poronienie.

Nie możesz się spieszyć.

Gdy początkowo szukałam informacji o tym, czego się spodziewać, czytałam relacje kobiet, które po tym, jak dowiedziały się o śmierci swojego płodu, czekały może najwyżej kilka tygodni na pełne poronienie. Kiedy już się zaczęło, skończyło się w ciągu kilku godzin, z krwawieniem występującym przez około tydzień po fakcie.

Co sprawiło, że moja sytuacja była inna, to fakt, że dowiedziałam się, że bicie serca mojego płodu zatrzymało się zaledwie kilka dni przed tym, jak wylądowałam na izbie przyjęć z powodu krwawienia. Zaczynałam od zera. Inni poszli na swoje pierwsze USG i dowiedzieli się, że mimo iż mieli być blisko drugiego trymestru, ich płody były wielkości wcześniejszych tygodni, a serca zatrzymały się tygodnie wcześniej. Ich ciała już rozpoczęły proces poronienia, a one o tym nie wiedziały.

I podczas gdy niektóre mogą przejść wszystko w ciągu kilku tygodni, ja nie przeszłam całkowicie płodu i tkanek i nie wróciłam do normalności przez jakiś czas. Straciłam płód w kwietniu, ale nie przeszłam całkowicie wszystkiego aż do końca czerwca.

Doświadczenie to jest formą porodu.

To nie jest żart, który ma być dramatyczny. Kiedy zaczyna się poród (w pewnym sensie), przechodzisz przez skurcze, kiedy twoje ciało próbuje wydalić płód i wszystko, co się z nim wiąże. W zależności od tego, jak daleko jesteś w ciąży, bóle mogą być niezwykle intensywne lub mogą przypominać zwykłe skurcze menstruacyjne. To zależy. Jeśli Twoja sytuacja jest taka jak moja, czyli taka, w której nie możesz znaleźć pocieszenia w żaden inny sposób niż siedząc na toalecie, spróbuj przejść przez te chwile z kimś u boku. Osoba ta może trzymać cię za rękę i zapewnić ci wsparcie. W przeciwnym razie poczujesz się tak, jakbyś sam przechodził przez najgorszą rzecz w życiu. Nie wspominając o tym, jeśli krwawisz zbyt mocno, możesz zemdleć i wymagać opieki medycznej.

Będziesz czuł się zatrzymany na chwilę.

Dopóki całkowicie nie przejdziesz wszystkiego i nie przestaniesz krwawić, będziesz czuł się uwięziony w swoim żalu. Bez rozdzielczości wiedząc, że wszystko jest fizycznie na zewnątrz, trudno jest być w stanie rozpocząć pracę emocjonalną, która jest potrzebna, aby wrócić do odczuwania siebie. Konieczność czekania jest jednym z głównych powodów, dla których kobiety decydują się na chirurgiczne usunięcie płodu.

Będziesz samotna.

Nawet jeśli masz wsparcie partnera, przyjaciół i rodziny, prawda jest taka, że będziesz przechodziła przez coś, czego inni nie będą w stanie w pełni poczuć lub zrozumieć. Jest ból dla ojca, ale ból jest zarówno emocjonalny i fizyczny dla matki. To ona ponosi główny ciężar konieczności przekazania dziecka i radzenia sobie z żalem w tym samym czasie. Ten smutek może być trudny do wyjaśnienia innym i do znalezienia jakiegokolwiek poczucia komfortu przez.

Twoje ciało może nadal myśleć, że jesteś w ciąży.

Tygodnie po tym, jak powiedziano mi, że płód nie żyje, obserwowałam, jak mój brzuch nadal rośnie. To była najdziwniejsza rzecz i dała mi złudne poczucie nadziei, że może mój lekarz i wyniki USG się mylą. Ale to była tylko opóźniona reakcja mojego ciała, które zdało sobie sprawę, że mała osoba, dla której miało dokonywać zmian, nie jest już w stanie przetrwać. Szybko jednak zdało sobie z tego sprawę i mój żołądek się obniżył, moje hormony spadły, a wszelkie objawy, które dawały mi znać, że jestem w ciąży (bolące piersi, mdłości, niechęć do pewnych pokarmów) ustąpiły wkrótce potem.

Nie ruszaj się nigdzie bez torebki z produktami do higieny kobiecej.

Jeśli czekasz na rozpoczęcie procesu, uwierz mi, kiedy mówię, że musisz wykonać wszystkie ruchy, które musisz wykonać na co dzień, mając przy sobie torebkę z produktami do higieny kobiecej i zapasową parę bielizny. Za każdym razem, gdy idziesz do łazienki, weź tę torbę ze sobą. Kiedy bardzo obfite krwawienie i skrzepy zaczęły się u mnie nagle, siedziałam przy biurku w pracy. Zanim zdążyłam się zorientować, co się dzieje, poszłam do łazienki i odkryłam, że wykrwawiłam się przez całą bieliznę (a nie miałam zapasowej, w którą mogłabym się przebrać, ani pieluchy dla dorosłych). Bądź przygotowana, aby złagodzić stres związany z i tak już trudną sytuacją.

Możesz lub nie zobaczyć płód – przygotuj się.

Próbowałam różnych rzeczy, aby poradzić sobie z moimi skurczami i jak już wcześniej stwierdzono, moje były bardzo silne. Miałam je przez kilka dni, a kiedy już się zaczęły, przechodziły przez plecy i miednicę, czułam się tak, jakby mnie rozdzierano. Aby znaleźć jakąś ulgę, wchodziłem do najgorętszej wody w wannie, którą mogłem uruchomić i próbowałem się zrelaksować. Wzięłam kilka takich wygodnych kąpieli, dopóki nie zdałam sobie sprawy, że inne kobiety mówiły, że wypychały wszystko w wannie, nawet cały płód i musiały stanąć z nim twarzą w twarz. Nie chciałam tego.

Chociaż szanuję ludzi ratujących płód i grzebiących go, stawanie z nim twarzą w twarz, dla mnie, byłoby traumatyzujące. Wkrótce przestałam brać kąpiele i zdecydowałam się pozostać na toalecie, kiedy pojawiły się skurcze i zawartość mojej ciąży została wydalona. Na szczęście nigdy tego nie zauważyłam, bo po prostu ciągle spłukiwałam. Nie wspominając o tym, że moje oczekiwanie było tak długie w wydostaniu wszystkiego, mój lekarz uważał, że płód rozpadł się po jakimś czasie.

W pewnym momencie nadal będziesz potrzebować interwencji medycznej.

Najlepszym rozwiązaniem, nawet po wybraniu unikania operacji, jest wizyta u lekarza, kiedy uważasz, że przeszłaś wszystko, lub kiedy jesteś po prostu zmęczona próbami. USG może powiedzieć ci, czy twoja wyściółka endometrium jest nadal bardzo gruba i czy płód jest nadal obecny, czy nie. Jeśli minęło już naprawdę dużo czasu i nie wszystko jeszcze minęło, Twój lekarz może zrobić to, co zrobił mój – powiedzieć Ci, żebyś po wszystkim wzięła jakieś tabletki (mizoprostol), które pomogą Ci usunąć całą zawartość raz na zawsze. Jeśli to nie poskutkuje, może wtedy wcisnąć Ci D&C. Still, the choice is up to you.

Your first period post-miscarriage can be rough.

Not only because your body is still flushing out some things, but also because if you did the type of bleeding I did for as long as I did, the sight of blood after a short break will fill you with a sense of post-traumatic stress. Ale dobrą wiadomością jest to, że po zakończeniu tego pierwszego okresu, jeśli twój lekarz to zatwierdzi, możesz wrócić do ponownego starania się o kolejne dziecko, kiedy tylko będziesz gotowa.

To cię wzmocni.

Będziesz, przez spory kawałek czasu, czuła się słaba. Będziesz emocjonalnie złamany. Możesz nawet czuć się tak, jakbyś zawiódł samego siebie i zawiodło cię twoje ciało. W końcu jednak, w dowolny sposób (terapia, modlitwa, otwarta rozmowa o tym, przez co przeszłaś, itp.), odnajdziesz w sobie siłę (zwłaszcza jeśli uda Ci się przejść przez te skurcze bez stosowania pigułki za pigułką – poród naturalny, nadchodzę!). Przypomni Ci się, że to nie była Twoja wina i że na końcu tunelu jest światełko. Przejście do niego może zająć trochę czasu, a smutek z powodu tego, co mogło być, może nigdy w pełni cię nie opuścić, ale jeśli uda ci się przejść przez ten proces, będziesz zaskoczona tym, jakie przeszkody będą trywialne, jeśli nie śmieszne w przyszłości.