20 wspaniałych wierszy o pięknie we wszystkich jego formach

Kto lepiej wychwala piękno niż poeci? Poeta zaprzęga język i ich przebiegłe moce słowa do maksymalnego wpływu emocjonalnego, jak zobaczysz w tej liście wierszy o pięknie. Wiersze, które przeczytasz w tym zbiorze 20 krótkich wierszy o pięknie, badają wszystkie aspekty piękna, docenianie go, akt tworzenia go, odnajdywanie piękna w naturze, śledzenie piękna w miłości i romansie, i uznawanie pięknych ciał w pozytywny sposób.

„Zły dzień w salonie piękności” Maggie Estep

Czytaj tekst tutaj.

„Beauty” by Elinor Wylie

Say not of beauty she is good,
Or aught but beautiful,
Or sleek to do goves’ wings of the wood
Her wild wings of a gull.

Call her not wicked; that word’s touch

Pochłania ją jak klątwa;
Ale kochaj ją nie za bardzo, za bardzo,
Bo to jest jeszcze gorsze.

O, ona nie jest ani dobra, ani zła,
Ale niewinna i dzika!
Poświęć ją, a ona umrze, która miała
Twarde serce dziecka.

„Beauty in Nature” by Arti Chopra

Theres a poem in every flower,
a sonnet in every tree,
a tale in every lifetime
its just for you to see…

jest liryka w każdym strumyku
jak pędzi po skałach,
jest oda w każdym niuansie,
jak miłość cud otwiera,

jest rytm w każdym dźwięku,
każdym biciu serca,
jest poezja w każdym związku
i w każdej parze, która się rozeszła

i tak jak jest cud
w każdym nowo stworzonym życiu
jest smutek i żal,
dla tego co niewypowiedziane i niepokonane

po prostu słuchaj muzyki
której twoje uszy nie słyszą,
postaraj się o melodię
tak daleką a jednak tak bliską

cud stwórcy,
magia boskości
jest tam do odczucia, dla nas wszystkich,
by wkrótce być twoim i moim

„Piękno jest krótkie i gwałtowne” Snehal Vadher

Piękno jest krótkie i gwałtowne
jak biały piorun
z Nilgiri powolny i nagłe
splecione jak jej włosy
jednego ranka było kiścią
gron winogron zawieszonych obok każdego
roku może pochodzi skąd
głód głosy dzieci
dochodzą łamiąc sobie drogę
do mojego serca kamienie
moje stopy lekkie
i ciężkie od chodzenia
tej ścieżki pełnej i szybkiej
rzeka płynie erodując
brzegi swoimi sinusoidami
pożądanie łagodne i niemiłe
dni lata głazy
podrzucane przez olbrzyma w dół wzgórza
musimy się wspinać do nagłego
sinego błękitu

„The Beauty of Black” Margaret Burroughs

(May 22, 1965)

Kiedy patrzymy na siebie
widzimy siebie oczami
które zostały wyćwiczone
by widzieć ładne tylko to, co nieprzezroczyste,
ładna dla nas skóra, która jest jasna,
Dobre dla nas oczy, które są jasne,
Dobre dla nas włosy, które są proste,
Dobre dla nas usta, które są cienkie,
Nasi bogowie i boginie
Lśnią opalizującą bielą
I codziennie oddajemy cześć w tej świątyni.
Obrzydła nam nasza satynowa czarna skóra,
Obrzydły nam nasze pełne usta,
Obrzydły nam nasze oczy o północy,
Obrzydły nam nasze kruche włosy
Tak odrzuciliśmy nasz obraz.
Ale to nie jest tak, jak być powinno
My, czarni, musimy narodzić się na nowo.
Wiedz, że czarni, jak inne rasy
Mają swoje własne, odrębne piękno,
Wiedz, że noc stygijska też jest piękna.

„Piękno kobiety” Audrey Hepburn

Piękno kobiety
nie tkwi w ubraniu, które nosi,
w figurze, którą nosi,
lub w sposobie, w jaki czesze włosy.
Piękno kobiety
musi być widziane z jej oczu;
Bo to są drzwi do jej serca,
miejsca, gdzie mieszka miłość.
Piękno kobiety
nie jest w pieprzyku na twarzy;
Ale prawdziwe piękno w kobiecie,
odbija się w jej duszy.
To troska, którą troszczy się, by dać,
pasja, którą okazuje;
A piękno kobiety
z upływem lat tylko rośnie.

„A Brown Girl’s Guide to Beauty” by Aranya Johar

„Haiku” by Fukuda Chiyo-Ni

spring rain—
all things on earth
become beautiful

„I Died for Beauty-but was scarce” by Emily Dickinson

I died for beauty, lecz było go mało
Przyjęty do grobu,
Gdy ten, który umarł dla prawdy, leżał
W sąsiednim pokoju.

Pytał łagodnie, dlaczego mi się nie udało? 5
„Dla piękna”, odpowiedziałem.
„A ja dla prawdy,
Dwa są jednym;
Jesteśmy braćmi”, powiedział.

I tak, jak krewni spotkali się w nocy,
Rozmawialiśmy między pokojami, 10
Póki mech nie dotarł do naszych ust,
I nie zakrył naszych imion.

„My People” by Langston Hughes

Noc jest piękna,
Tak jak twarze moich ludzi.

Gwiazdy są piękne,
Tak jak oczy moich ludzi.

Piękne, również, jest słońce.
Piękne, również, są dusze mojego ludu

„O pięknie” Khalila Gibrana

I rzekł pewien poeta: Mów do nas o Pięknie.
A on odpowiedział:
Gdzie będziecie szukać piękna i jak
jego znajdziecie, jeśli ona sama nie będzie waszą
drogą i przewodnikiem?
I jak będziecie o niej mówić, jeśli ona nie będzie
tkaczem waszej mowy?

Pokrzywdzeni i zranieni mówią:
„Piękno jest miłe i łagodne.
Jak młoda matka na wpół nieśmiała swej
własnej chwały przechadza się wśród nas.”
A namiętni mówią: „Nie, piękno jest
rzeczą potęgi i strachu.
Jak burza wstrząsa ziemią
pod nami i niebem nad nami.”

Zmęczeni i znużeni mówią: „Piękno jest
z miękkich szeptów. Ona przemawia w naszym duchu.
Jej głos poddaje się naszym milczeniom jak słabe
światło, które drży w obawie przed cieniem.”
Ale niespokojni mówią: „Słyszeliśmy jej
krzyk wśród gór,
A z jej wołaniem przyszedł odgłos
kopyt, bicie skrzydeł i
ryczenie lwów.”

W nocy strażnicy miasta mówią,
„Piękność powstanie wraz ze świtem od
wschodu.”
A w południe robotnicy i wędrowcy mówią: „Widzieliśmy ją pochyloną nad ziemią z okien zachodzącego słońca.”

Zimą mówią związani śniegiem: „Ona
przyjdzie z wiosną skaczącą po wzgórzach.”
A w letnim upale żniwiarze mówią,
„Widzieliśmy ją tańczącą z jesiennymi
liśćmi, i widzieliśmy zaspę śniegu w jej
włosach.”
Wszystkie te rzeczy powiedziałeś o pięknie,
Ale tak naprawdę nie mówiłeś o niej, lecz o
niezaspokojonych potrzebach,
A piękno nie jest potrzebą, lecz ekstazą.
To nie są usta spragnione ani pusta
ręka wyciągnięta,
ale raczej serce rozpalone i dusza oczarowana
.
To nie jest obraz, który byś ujrzał, ani pieśń, którą byś usłyszał,
ale raczej obraz, który widzisz, choć
zamkniesz oczy i pieśń, którą usłyszysz, choć
zamkniesz uszy.
To nie jest sok w bruzdach kory,
ani skrzydło przyczepione do pazura,
ale raczej ogród wiecznie kwitnący i
stado aniołów wiecznie w locie.

Ludzie z Orphalese, piękno jest życiem, gdy
życie odsłania swe święte oblicze.
Ale ty jesteś życiem i jesteś zasłoną.
Piękno jest wiecznością wpatrującą się w siebie w zwierciadle
zwierciadle.
Ale ty jesteś wiecznością i jesteś zwierciadłem
zwierciadłem.

„Pretty” Katie Makkai

„Rondel o bezlitosnej piękności” Geoffrey Chaucer

Twoje dwa wielkie oczy zabiją mnie nagle;
Ich piękno wstrząsa mną, który niegdyś byłem pogodny;
Prosto przez moje serce rana jest szybka i ostra.

Tylko twe słowo uleczy ranę
Mojego zranionego serca, gdy jeszcze rana jest czysta-
Twoje dwa wielkie oczy zabiją mnie nagle;
Ich piękno wstrząsa mną, który byłem niegdyś pogodny.

Na moje słowo, mówię ci wiernie
Przez życie i po śmierci jesteś moją królową;
Ponieważ z moją śmiercią cała prawda ujrzy światło dzienne.
Twoje dwa wielkie oczy zabiją mnie nagle;
Ich piękno wstrząsa mną, który byłem niegdyś spokojny;
Prosto przez moje serce rana jest szybka i ostra.

„She Walks in Beauty” Lord Byron (George Gordon)

She walks in beauty, like the night
Of cloudless climes and starry skies;
A all that’s best of dark and bright
Meet in her aspect and her eyes;
Thus mellowed to that tender light
Which heaven to gaudy day denies.

Jeden cień więcej, jeden promień mniej,
Gdyby połowa osłabiła bezimienny wdzięk
Który faluje w każdym kruczym włosie,
Albo miękko rozjaśnia o’er jej twarz;
Gdzie myśli pogodne słodko wyrażają,
Jak czyste, jak drogie jest ich mieszkanie.

I na tym policzku, i na tym czole,
Tak miękkie, tak spokojne, a jednak wymowne,
Uśmiechy, które zwyciężają, odcienie, które świecą,
Ale mówią o dniach spędzonych w dobroci,
Umysł w pokoju ze wszystkimi poniżej,
Serce, którego miłość jest niewinna!

„Sonet 54: O, o ileż bardziej urzekające wydaje się piękno” William Shakespeare

O, o ileż bardziej urzekające wydaje się piękno
Przez ten słodki ornament, który daje prawda!
Róża wygląda pięknie, lecz piękniejsza jest
Dla tego słodkiego zapachu, który w niej mieszka.
Kwiaty rakowe mają barwę tak głęboką
Jak perfumowana nalewka róż,
Wiszą na takich cierniach i bawią się tak beztrosko
Kiedy letni oddech ich zamaskowane pąki ujawnia;
Ale, ponieważ ich cnota jest tylko ich widowiskiem,
Żyją bezbożnie i nieszanowane zanikają,
Zdychają dla siebie. Sweet roses do not so;
Of their sweet deaths are sweetest odours made.
And so of you, beauteous and lovely youth,
When that shall vade, by verse distills your truth.

„Sonnet: To Tartar, a Terrier Beauty” by Thomas Lovell Beddoes

Snowdrop of dogs, with ear of brownest dye,
Like the last orphan leaf of naked tree
Which shudders in black autumn; Chociaż przez ciebie,
Słuchu niedbałego i niewykształconego oka,
Nie zrozumiała artykulacyjna mowa ludzi
Nie zaznaczył jej sztuczny umysł ksiąg,
Głos śmiertelnika wiecznie uświęcony piórem,-
Ale ty myślisz i język cały nieznany
Uczonym Babel; Często najintensywniejsze spojrzenia,
Długie oględziny nad jakimś ciemnobordowym kamieniem
Oddddajesz, poznając martwe tajemnice
Dnia narodzin świata, często w ochoczym tonie
Z szybkimi ogonami kolegów bandiest szybkie odpowiedzi,
Sposoby psie, czteronożne sympatie.

„Still will I harvest beauty where it grows” by Edna St. Vincent Millay

Still will I harvest beauty where it grows:
In coloured fungus and the spotted fog
Surprised on foods forgotten; in ditch and bag
Filmed brilliant with irregular rainbows
Of rust and oil, where half a city throws
Its empty tins; and in some spongy log
Whence headlong leaps the oozy emerald frog….
I czarną źrenicę w zielonej szumowinie pokazuje.
Ja, mieszkaniec różnych miejsc
Czuję na wszystkie drzwi, pcham je wszystkie.
Och, wy, którzy boicie się skrzypiącego zawiasu
Odwracacie się na zawsze z załzawionymi twarzami,
Mówię wam, że Piękna nosi ultra frędzle
Nieodgadniona was na swoim gossamerowym szalu!

„A Thing of Beauty (Endymion)” John Keats

Coś pięknego jest radością na wieki:
Jego miłość wzrasta; nigdy
Nie odejdzie w nicość; lecz wciąż będzie
Schronieniem cichym dla nas, i snem
Pełnym słodkich snów, i zdrowiem, i spokojnym oddechem.
Dlatego, na każdy jutrzenkowy dzień, wplatamy
Kwiatową wstęgę, by związać nas z ziemią,
Pomimo przygnębienia, nieludzkiego niedostatku
Szlachetnych natur, ponurych dni,
Wszystkich niezdrowych i o’er-darkn’d dróg
Uczynionych dla naszego poszukiwania: Tak, mimo wszystko,
Jakiś kształt piękna odsuwa blask
Od naszych ciemnych duchów. Such the słońce, the księżyc,
Trees stary i młody, sprouting cienisty dobrodziejstwo
Dla prosty owca; i taki być daffodils
W with the zielony świat żyć w; i jasny rills
That dla themselves chłodny kryjówka robić
’Gainst the gorący sezon; the mid-forest hamulec,
Rich with the posypka uczciwy piżmowy-rose kwiat:
I taka też jest wspaniałość zguby
Wyobraziliśmy sobie dla potężnych zmarłych;
Niekończąca się fontanna nieśmiertelnego napoju,
Wlewająca się do nas z niebiańskiego brzegu.

„Bez tytułu: We Are All Born so Beautiful” by Rupi Kaur

„Youth and Beauty” by William Carlos Williams

Kupiłem talerz –
nie mając córki –
dla której skręcono
drobne wstążki z lśniącej miedzi
z białego sznurka
i zrobiono z niej
głowę, umocował ją
na obróconym jesionowym patyku
smukłym na szyi
prostym, wysokim-
gdy przywiązany pionowo
na mosiężnym kinkiecie
by być dla mnie
światłem i nagi
jak dziewczyna powinna wydawać się
swojemu ojcu.

Dla więcej wspaniałych zbiorów poezji kuratorowanych przez Book Riot, sprawdź:

• „58 Beautiful Love Poems to Read Right Now”
• „15 Poems About Happiness to Reset Your Day”
• „33 Poems on Nature That Honor the Beauty and Brutality of the Natural World”
• „25 Feminist Poems to Provoke and Inspire Nasty Women”