Napady klasterowe, które nie reagują na benzodiazepinę, lewetiracetam lub PB, mogą być uznane za oporne i wymagają bardziej agresywnego leczenia (Platt, 2014). Krótko działające leki anestetyczne są najczęściej stosowanymi środkami w leczeniu opornego SE, ponieważ mają szybki początek działania, krótkie okresy półtrwania i powodują zmniejszenie tempa metabolizmu mózgowego. Leki te powinny być stosowane wyłącznie w warunkach intensywnej terapii ze względu na konieczność ciągłego monitorowania ciśnienia tętniczego, a najlepiej monitorowania ośrodkowego ciśnienia żylnego. Propofol, ketamina i deksmedetomidyna zostały uznane za skuteczne u zwierząt z opornymi na leczenie napadami nagłymi, w przypadku stosowania ich dożylnie w standardowych dawkach (Platt, 2014).
Długotrwałe leczenie w momencie wystąpienia napadu klasterowego
Następujące opcje należy traktować jako terapie domowe dla zwierząt, u których stwierdzono występowanie napadów klasterowych. Zabiegi te nie mają na celu uniknięcia opieki weterynaryjnej i poradnictwa, ale oferują terapię „na miejscu”, która może zapobiec wystąpieniu napadów klastrowych lub przynajmniej zmniejszyć ilość napadów w ciągu 24 godzin. W związku z tym, właścicielom można doradzić, aby spróbowali skorzystać z jednej z poniższych opcji w momencie wystąpienia pierwszego napadu.
Oralny klorazepat
Klorazepat (dipotas klorazepatu) jest prolekiem benzodiazepinowym, który działa poprzez zwiększenie aktywności GABA w mózgu. Dawki doustne od 0,5 do 2mg/kg co osiem godzin mogą powodować sedację i ataksję, ale takie objawy mogą ustąpić trzy do czterech dni po leczeniu (Platt, 2014). W istocie lek ten jest krótkotrwałym środkiem przeciwdrgawkowym, który może być skuteczny po podaniu doustnym. Anegdotycznie, lek ten może być podawany jako terapia pulsacyjna adiunktywnie do leków podtrzymujących, które zwierzę otrzymuje, zaczynając od dolnej granicy zalecanej dawki. Sukces tego podejścia może zależeć od tolerancji właściciela na wynikającą z tego sedację i zdolności do przewidzenia klastra na podstawie pierwszego napadu (Platt, 2014). Czas trwania leczenia może być krótki (od jednego do trzech dni). Autor nie zaleca stosowania tego leku u psów otrzymujących fenobarbital ani u kotów, chyba że jest to absolutnie konieczne.
Lewetiracetam podawany doustnie lub doodbytniczo
Farmakokinetyka lewetyracetamu wydaje się korzystna w przypadku podawania doustnego podczas CS. Biodostępność po podaniu doustnym wynosi prawie 100 procent. Stosowanie interwałowego lub pulsacyjnego schematu doustnego dawkowania lewetyracetamu może być stosowane podobnie jak w leczeniu napadów klasterowych w warunkach domowych. Jeśli zwierzę jest już na fenobarbitalu, zaleca się wyższą dawkę lewetyracetamu (ponad 20mg/kg) (Packer i in., 2015). Podobnie jak w przypadku stosowania klorazepatu, w tej sytuacji sukces tego podejścia może zależeć od przewidywania aktywności klastra, ale w przypadku tego leku będzie ograniczona sedacja i metabolizm wątrobowy nie jest problemem. Udokumentowanym protokołem jest podanie dawki początkowej około 60mg/kg po wystąpieniu napadu lub rozpoznaniu przez właściciela objawów przednapadowych, a następnie około 20mg/kg co osiem godzin, aż do momentu, gdy napady nie wystąpią przez 48 godzin (Packer i in., 2015). Jeśli psu już przepisano ten lek w celu podtrzymania kontroli napadów, wówczas można zastosować niższą dawkę, która powinna być dostosowana do działania sedatywnego leku; około 40% psów otrzymujących 60mg/kg doustnie będzie ataksja i/lub sedacja. Zastosowanie protokołu leczenia pulsacyjnego lewetyracetamem zostało faktycznie zasugerowane jako alternatywa dla terapii podtrzymującej lewetyracetamem w próbie zmniejszenia tolerancji, którą można zaobserwować w przypadku stosowania tego leku przez długi czas (Packer i in., 2015).
Droga doustna może być łatwo zastosowana przez właścicieli w domu. Jednak faza postictal u pacjentów z padaczką może upośledzać zdolność połykania, uniemożliwiając stosowanie tej drogi ze względu na ryzyko aspiracji, co opóźnia rozpoczęcie leczenia. Z tego powodu zbadano i udowodniono skuteczność doodbytniczego podawania tego leku w przypadku CS u psów, gdy jest on stosowany w dawce 40mg/kg (Cagnotti i in., 2018; Cagnotti i in., 2019). W większości przypadków docelowe stężenie w osoczu jest osiągane po szybkim wchłonięciu w ciągu 30 minut po podaniu leku (Peters i in., 2014).
.