Antagoniści receptora histaminowego H1 (leki przeciwhistaminowe) są ważną klasą leków stosowanych w łagodzeniu objawów związanych z hiperhistaminizmem występującym u dzieci i dorosłych. Ta grupa leków może być podzielona na 3 klasy lub generacje, w oparciu o ich skłonność do wywoływania sedacji i kardiotoksyczności. Leki przeciwhistaminowe pierwszej generacji (klasyczne) są bardzo skuteczne w leczeniu stanów hiperhistaminowych. Często jednak wywołują sedację i mogą negatywnie wpływać na zdolność dziecka do nauki. Opisywano, że sedacja wywołana przez leki przeciwhistaminowe pierwszej generacji występuje u ponad 50% pacjentów otrzymujących dawki terapeutyczne. Po przedawkowaniu leków przeciwhistaminowych pierwszej generacji rzadko występują poważne działania niepożądane, chociaż opisywano przypadki wystąpienia działań niepożądanych zagrażających życiu. Kiedy wprowadzono tak zwane leki przeciwhistaminowe „drugiej generacji”, terfenadynę i astemizol, zostały one szeroko przyjęte i szybko zastosowane przez klinicystów wszystkich specjalności, w tym pediatrów, jako nie powodujące sedacji alternatywy dla związków pierwszej generacji. Te nowe leki okazały się równie lub bardziej skuteczne niż leki przeciwhistaminowe pierwszej generacji w łagodzeniu objawów związanych ze stanami hiperhistaminowymi, bez działania usypiającego leków pierwszej generacji. Niestety, po około 10 latach powszechnego stosowania klinicznego pojawiły się niepokojące doniesienia o potencjalnie zagrażających życiu zaburzeniach rytmu serca, zwłaszcza torsades de pointes. Wykazano, że zarówno terfenadyna, jak i astemizol hamują in vitro kilka kanałów jonowych, a w szczególności kanał potasowy delayed outward rectifier w mięśniu sercowym, predysponując serce do dysrytmii. Potencjalnie zagrażająca życiu kardiotoksyczność leków przeciwhistaminowych drugiej generacji doprowadziła do poszukiwania leków niekardiotoksycznych i nie wywołujących objawów sedacji. Loratadyna, feksofenadyna, mizolastyna, ebastyna, azelastyna i cetyryzyna to pierwsze z nowych leków przeciwhistaminowych trzeciej generacji. Wykazano, że leki te są skuteczne i nie wywołują wielu działań niepożądanych, w tym nie występują istotne klinicznie interakcje międzylekowe na drodze metabolicznej z udziałem cytochromu P450 ani wydłużenie odstępu QT czy zaburzenia rytmu serca. Właściwe postępowanie w przypadku przedawkowania leków przeciwhistaminowych zależy od klasy związku, który został przyjęty. Nie ma specyficznej odtrutki na przedawkowanie leków przeciwhistaminowych, a leczenie jest wspomagające, szczególnie w przypadku spożycia związków pierwszej generacji. Połknięcie nadmiernych dawek terfenadyny lub astemizolu wymaga natychmiastowej pomocy medycznej. Dzieci, które przypadkowo połknęły nadmierne dawki związków chemicznych trzeciej generacji, mogą być zazwyczaj odpowiednio leczone w domu. Jednak pacjenci przyjmujący duże ilości leku (około >3 do 4 razy większe od normalnej terapeutycznej dawki dobowej) powinni otrzymać pomoc medyczną. Pacjenci ci powinni być monitorowani przez 2 do 3 godzin po spożyciu, a pacjentów przyjmujących cetyryzynę należy poinformować o możliwości wystąpienia sedacji. Dostępność związków przeciwhistaminowych nowszej generacji wyraźnie zwiększyła skuteczność kliniczną i tolerancję pacjentów na tę szeroko przepisywaną klasę leków. Postępowi temu towarzyszyła również poprawa profilu bezpieczeństwa, szczególnie w przypadku przedawkowania leków przeciwhistaminowych trzeciej generacji.
Localizador
Blog Network
