Choroby układu krwiotwórczego：Zespół dysplazji szpiku kostnego | Leczenie zaburzeń | Grupa Tokushukai

Choroby układu krwiotwórczego：Zespół dysplazji szpiku kostnego (MDS)

• Choroba, która jest zbliżona do wczesnego stadium białaczki.
• Może być rozwijana jako choroba powikłana radioterapii nowotworów.
• Objawami są niedokrwistość, krwawienia i choroby infekcyjne.
• Przypadek, który z MDS przechodzi w AML, ma niekorzystne rokowanie.
• Diagnozowany jako MDS z blastogennością w szpiku kostnym jest mniejsza niż 20%.
• Kluczem jest utrzymanie QOL z zachowaniem liczby wlewów krwi.

Choroba, która jest zbliżona do wczesnego stadium białaczki.

Myelodysplastic Syndromes (MDS) jest chorobą, że nieprawidłowości generowane komórek macierzystych w szpiku kostnym wzrasta w stadium nowotworu tak, że trzyma normalne hematopoezy pod. Komórka krwi uprawiane i zróżnicowane z tych nieprawidłowych komórek macierzystych pokazuje różne nieprawidłowe morfologii (alloplazji), a większość z nich zamienia się w apoptozie następnie staje się nieskuteczne erytropoezy. W efekcie, gdy dochodzi do stadium pancytopenii, konieczne jest różnicowanie z anemią aplastyczną. Z drugiej strony, gemmule pojawia się we krwi obwodowej lub szpiku kostnym, ale wzrost gemmule nie jest tak aktywny jak ostra białaczka. Jego stan kliniczny, w pewnym sensie, można powiedzieć, że jest to stadium przedbiałaczkowe. Patogeneza wzrasta stopniowo od 40 roku życia i jest to choroba powszechna wśród osób starszych, tak że wraz ze starzeniem się społeczeństwa w tym kraju, liczba pacjentów ma tendencję wzrostową.

Może być rozwijana jako choroba komplikująca leczenie radiacyjne raka.

Rozwój MDS jest prawdopodobnie spowodowany przez ekspozycję otoczenia, taką jak promieniowanie lub benzen. Poza tym wiadomo, że wtórny MDS rozwija się jako choroba powikłana leczenia raka, zwykle są to kombinacje radioterapii i środka alkilującego (okres inkubacji wynosi od 5 do 7 lat), lub leczenie skojarzone z inhibitorem topoizomerazy DNA (okres inkubacji wynosi 2 lata). Szpik kostny w MDS najprawdopodobniej staje się hiper morfotyczny przez wzrost nieprawidłowych klonów, z drugiej strony, krew obwodowa staje się w stadium cytopenii, ponieważ apoptoza rośnie gorzej. Mówi się, że gdy nieprawidłowości w genie towarzyszą tym nieprawidłowym klonom MDS, wytwarzane są klony odporne na apoptozę, a następnie prowadzą do rozwoju ostrej białaczki mielocytowej.

Objawami są niedokrwistość, krwawienie i choroba infekcyjna.

Choroba jest prawdopodobnie znaleziona bez objawów lub niewyjaśniona przewlekła niedokrwistość. Zdarza się też, że chorobę rozpoznaje się po stwierdzeniu obecności gemmule w krwi obwodowej przy zwykłym badaniu krwi. Pierwotne objawy to przewlekła niedokrwistość, krwawienia, choroba infekcyjna. Objawy te mogą jednak występować również w niedokrwistości aplastycznej, dlatego nie są one charakterystyczne dla MDS. Niedokrwistość waha się od makrocytarnej do mikrocytarnej.

Przypadek, który z MDS przechodzi w AML ma niekorzystne rokowanie.

Mówi się, że liczba lat życia dla opornego typu niedokrwistości o łagodnym rokowaniu wynosi około 5 lat, a dla typu o niekorzystnym rokowaniu około 1 roku. Do tych ostatnich należą przypadki ostrych białaczek. Zaliczana jest do grupy wysokiego ryzyka, że przypadek, wśród MDS, który ma wysokie ryzyko ewentualnego przejścia do ostrej białaczki mielocytowej (AML) w wysokim tempie. Jest to niekorzystne rokowanie dla przypadku, w którym MDS jest zaawansowany do AML.

Diagnozowany jako MDS z blastogennością w szpiku kostnym jest mniejsza niż 20%.

MDS jest klasyfikowany z kilkoma typami choroby, a klasyfikacja WHO ustanowiona w roku 2000 jest powszechnie stosowana. Są one klasyfikowane do; oporna cytopenia z dysplazji unilineage (RCUD, są RA, RN i RT), oporna niedokrwistość z pierścieniowymi sideroblastami (RARS, są RARS i RARS-T), oporna cytopenia z dysplazją wieloliniową (RCMD, są RCMD i RCMD-RS), oporna niedokrwistość z nadmiarem blastów-1 (RAEB-I), oporna niedokrwistość z nadmiarem blastów-2 (RAEB-II) i nieklasyfikowalny MDS (MDS-U). Oddzielnie definiuje się również zespół 5q. Gdy blasty we krwi obwodowej lub szpiku kostnym są mniejsze niż 19%, zalicza się je do MDS, ale gdy przekraczają 20%, zalicza się je do ostrej białaczki mielocytowej (AML).

Kontrola rozmazu krwi obwodowej i kontrola rozmazu szpiku kostnego W szpiku kostnym, w przeciwieństwie do niedokrwistości aplastycznej, hipermorfoza może być postrzegana zasadniczo przez euplazję lub nieefektywną erytropoezę. Istnieje jeden, w którym częściowa hipoplazja jest postrzegana tak, że można ją pomylić z anemią aplastyczną. Istnienie komórki dysplastycznej w 3 liniach fytycznych leukocytu ziarnistego, megakariocytu i erytroblastu ocenia się na podstawie rozmazu krwi obwodowej lub szpiku kostnego. W leukocycie ziarnistym obserwuje się fałszywą anomalię jądrową Pergela/neutrofila nisko segmentowanego, neutrofila hipogranulowanego lub degranulowanego oraz neutrofila olbrzymiego. W szpiku kostnym stwierdza się morfologiczne aberracje megakariocytów, zwłaszcza mikromegakariocytów. Również w erytroblaście obserwuje się pierścieniowe sideroblasty, wewnątrzjądrowe erytroblasty mostkujące, wewnątrzjądrowe erytroblasty usieciowane, nadmiar segmentowanych erytroblastów. (rys.1) Cytometria przepływowa szpiku kostnego i test chromosomalny Cytometria przepływowa i test chromosomalny przeprowadzane są przy nakłuciu kości. W cytometrii przepływowej, istnienie lub nieistnienie podzbiorów (CD33+CD34+HLADR+), które wskazują na istnienie gemmule, oraz ich odsetek są porównywane i oceniane z konfiguracją procentową gemmule na rozmazie. W przypadku występowania klonalnych nieprawidłowości chromosomowych (5q-, -7/7q, +8, 20q-), pewność rozpoznania MDS staje się większa.

Kluczem jest utrzymanie QOL z zachowaniem liczby wlewów krwi.

W przypadkach, w których występuje wyraźna niedokrwistość, konieczne jest leczenie transfuzją krwi. Jednak w przypadku, gdy transfuzja koncentratu krwinek czerwonych jest przeprowadzana przez dłuższy czas, ryzyko wystąpienia zaburzeń związanych z przeładowaniem żelazem (hemochromatoza) staje się wyższe, dlatego też zasadniczym punktem leczenia staje się utrzymanie QOL przy zachowaniu liczby przetoczeń krwi. Istnieje przypadek, w którym podawanie erytropoetyny jest skuteczne. W przypadku wyczerpania neutrofili stosuje się podawanie czynnika stymulującego tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF), ale podawanie G-CSF wiąże się z dużym ryzykiem stymulacji wzrostu gemmule, dlatego skuteczne jest łączne stosowanie G-CSF i niewielkiej ilości cyklocydu (AraC). W MDS, jak wynik epigenetycznej zmiany struktury DNA jest zorientowany w ostatnim postępie, stwierdzono, że niekontrolowane wzmocnienie komórek i hipocytoza są spowodowane utratą kontroli metylacji DNA. Tak więc obecnie inhibitory metylacji DNA, takie jak azacytydyna (Vidasa), odgrywają główną rolę w leczeniu. W przypadku zespołu 5q- w MDS wskazuje się, że szczególnie skuteczny jest lenalidomid (Revlimid). Długoterminowa przeżywalność w przypadku przeszczepu krwiotwórczych komórek macierzystych jest prowadzona dla MDS jako adaptacji do przeszczepu, 40 do 60% dla niedokrwistości opornej na leczenie (RA) i 20 do 30% dla RAEB.

Rys.1 Obraz nieprawidłowych komórek krwi w MDS; (A) nieprawidłowość erytroblastów, (B) pierścieniowe sideroblasty, (C) nieprawidłowość neutrofili, (D) mikromegakariocyt

.