Ciemna strona Josepha P. Kennedy Sr., The Patriarch Of The Kennedy Family

Joseph Kennedy Sr., ojciec JFK i patriarcha „Królewskiej Rodziny Ameryki”, pozostawił po sobie skomplikowaną spuściznę, w tym antysemityzm i sympatie nazistowskie.

W 1928 roku Joseph Kennedy Sr. sprzedał dwa swoje małe studia filmowe, tworząc RKO Pictures, najbardziej znane z tego, że pozwoliło 24-letniemu młodzieńcowi Orsonowi Wellesowi nakręcić Obywatela Kane’a, czczony film opisujący wzlot i upadek Charlesa Fostera Kane’a, znakomitego, ale zdradzieckiego amerykańskiego magnata.

Ale Joseph Kennedy Sr.jego własna biografia przewyższa nawet fikcyjną biografię Kane’a pod każdym względem, od jego dni na giełdzie do okresu persona non grata jako nieudanego dyplomaty z czasów II wojny światowej, na zawsze splamionego przez to, co wielu uważało za niezachwiany antysemityzm.

Podobnie jak opowieść Kane’a, historia ciemnej strony Josepha Kennedy’ego Seniora zaczyna się na jego końcu, kiedy Kennedy pokonał Kane’a nawet w patosie jego umierających dni. Dotknięty wyniszczającym udarem w 1961 roku, Kennedy był zmuszony siedzieć, uwięziony we własnym słabnącym ciele, gdy dwaj jego synowie, Jack i Bobby, zostali zamordowani w burzliwej dekadzie, która miała nadejść.

Wszystko, co mógł zrobić, aby przekazać swój żal, to płakać. Przez osiem lat poprzedzających jego śmierć, Kennedy nie był w stanie pisać ani mówić.

Zamachy, co niewiarygodne, były tylko najnowszym z serii ciosów zadanych rodzinie Kennedy’ch, które poprzedziły dni patriarchy na wózku inwalidzkim.

Przez osiem długich lat Kennedy nie mógł nikomu powiedzieć, jakie to uczucie przeżyć swojego najstarszego syna, pilota bombowców Josepha Jr, który zginął w eksplozji nad kanałem La Manche w 1944 roku, zaangażowany w wojnę, której jego ojciec był zdecydowanie przeciwny.

Przez osiem długich lat nie mógł nikomu powiedzieć, jak bardzo czuł się, przeżywając swoją drugą córkę, „Kick”, która zginęła w katastrofie lotniczej w 1948 roku, ani czy żałował, że w 1941 roku poddał lobotomii i zinstytucjonalizował swoją chorą psychicznie pierwszą córkę, Rosemary, i nalegał, by wypowiadanie jej imienia było w domu Kennedych zakazane.

I nawet jeśli Joseph Kennedy Sr. ostatecznie żałował swoich wielu czynów i oświadczeń powszechnie uważanych za antysemickie, od lat spędzonych w Hollywood jako szef studia do jego stint jako ambasador w Wielkiej Brytanii, przez osiem długich lat, nie był w stanie tego wyrazić.

Jeśli nie jesteś zaznajomiony z szekspirowskim wzlotem i upadkiem Kennedy’ego, trudno uwierzyć, że patriarcha „amerykańskiej rodziny królewskiej” mógł być antysemitą. Był to przecież człowiek, który zachęcał wszystkie swoje dzieci (poza tragicznie odrzuconą Rosemary) do podjęcia służby publicznej i doczekał się, że ten wpływ przyniósł ogromne owoce.

Był to w końcu człowiek, który sam dorastał jako irlandzki katolik-outsider we wschodnim Bostonie, walczący o pracę w finansach, do której z łatwością wchodzili jego mniej wykwalifikowani protestanccy koledzy bankierzy. Jeśli ktokolwiek rozumiałby ignorancję uprzedzeń, można by mieć nadzieję, że byłby to wnuk niewykształconego irlandzkiego rolnika-imigranta, który uniknął głodu ziemniaczanego, by ostatecznie założyć jedną z najbogatszych i najbardziej szanowanych rodzin politycznych w historii Ameryki.

Ale Kennedy, paradoksalnie, często znajdował się po niewłaściwej stronie tej historii.

Po zdobyciu ogromnego bogactwa, sprzedając shorty na Wall Street i przerzucając studia w Hollywood – był multimilionerem w wieku 40 lat – Kennedy rozpoczął swoją krótką karierę w służbie publicznej w 1934 roku jako pierwszy w historii szef Komisji Papierów Wartościowych i Giełd pod swoim długoletnim przyjacielem, prezydentem Franklinem Delano Rooseveltem.

Zuchwały i ambitny Kennedy chciał przekuć ten występ w coś większego: stanowisko w gabinecie jako sekretarz skarbu. Roosevelt jednak wiedział, że słynny uparty i pyskaty Kennedy będzie miał trudny czas na wykonywanie rozkazów w tym charakterze, więc odmówił.

Kiedy Kennedy zasugerował ambasadorstwo, Roosevelt śmiał się tak mocno, że prawie spadł z wózka inwalidzkiego, według jego syna Jamesa. Po głębszym zastanowieniu prezydent uznał jednak, że nieokrzesany Kennedy jest właściwym człowiekiem na to stanowisko.

Roosevelt być może rozważyłby to ponownie, gdyby miał dostęp do korespondencji między Kennedym a Joe Jr. z 1934 roku, w której syn nazywa nazistowską „niechęć” do Żydów „uzasadnioną”, a ojciec odpowiada, że jest „bardzo zadowolony i usatysfakcjonowany twoimi obserwacjami sytuacji w Niemczech.”

Cztery lata później jest rok 1938. W Europie zbliża się wojna. Hitler przejmuje Austrię. Hitler chce Czechosłowacji. Brytyjski premier Neville Chamberlain dąży do uspokojenia – „pokoju w naszych czasach”. Ambasador Kennedy aprobuje to, upierając się, że zaangażowanie USA doprowadziłoby w najlepszym wypadku do drugiego Wielkiego Kryzysu, a w najgorszym do całkowitego zniszczenia.

Zgodnie z poufnymi niemieckimi dokumentami upublicznionymi przez Departament Stanu USA w 1949 roku, Joseph P. Kennedy Sr. spotkał się z niemieckim ambasadorem w Wielkiej Brytanii, Herbertem von Dirksenem, w czerwcu 1938 roku. Dirksen poinformował później barona Ernsta von Weizsaeckera, sekretarza stanu w niemieckim MSZ, że Kennedy powiedział mu, iż „kwestia żydowska” ma zasadnicze znaczenie dla stosunków amerykańsko-niemieckich.

To właśnie tutaj zaczynają się poszerzać brzydkie włoskowate pęknięcia w fasadzie Josepha Kennedy’ego Sr.:

„On sam całkowicie rozumiał naszą politykę żydowską”, napisał Dirksen. „Był z Bostonu i tam, w jednym klubie golfowym, a także w innych klubach, żaden Żyd nie został przyjęty w ciągu ostatnich 50 lat … W Stanach Zjednoczonych, więc takie wyraźne postawy były dość powszechne, ale ludzie unikali robienia tyle zewnętrznego zamieszania o tym.”

Najbardziej potępiające, jednak, było twierdzenie Kennedy’ego (w słowach Dirksena), że to „nie tyle fakt, że chciał pozbyć się Żydów, który był tak szkodliwy, ale raczej głośny zgiełk, z którym towarzyszył cel.”

W listopadzie, prześladowania niemieckich i austriackich Żydów nasila się do „głośny zgiełk” i horror Kristallnacht. Pracując z Chamberlainem, Kennedy promował plan relokacji europejskich Żydów za granicę, ale nie poinformował o tym Departamentu Stanu. The plan fizzled.

Kennedy nadal przez lata głośno opowiadać się za ustępstwami, w Londynie i w domu, twierdząc, że Wielka Brytania zostanie zniszczona inaczej. Próbował zorganizować osobiste spotkanie z Adolfem Hitlerem, ponownie nie informując o tym Departamentu Stanu, ale nigdy nie doszło ono do skutku.

Pomocnik ambasady, Harvey Klemmer, podzielił się później podsumowaniem antyżydowskich nastrojów Kennedy’ego, nawet gdy przez druty przedostawały się wiadomości o obozach koncentracyjnych: „Pojedynczy Żydzi są w porządku, Harvey, ale jako rasa śmierdzą. Psują wszystko, czego się dotkną. Zobaczcie, co zrobili z filmami.”

Klemmer wspomina również wspólne określenia Kennedy’ego dla Żydów: „kikes” lub „sheenies.”

W maju 1940 roku Winston Churchill zastąpił Chamberlaina i Wielka Brytania była w stanie wojny z Niemcami. Reszta, jak to się mówi, jest historią, ale haniebna, obwiniająca ofiary rola Kennedy’ego podczas wojny jest mniej znanym rozdziałem w tej historii.

Powrót do USA, paranoiczny Kennedy obwiniał Hollywood i jego antyniemiecką propagandę, a zwłaszcza Charliego Chaplina (angielskiego Żyda) i jego wyśmiewający Führera film Wielki dyktator, za popchnięcie Ameryki do wojny. Obwiniał również problematyczne „żydowskie media” i „żydowskich ekspertów w Nowym Jorku i Los Angeles” za próby „podpalenia lontu świata.”

Do jesieni 1940 roku Kennedy był pariasem w Ameryce, w czym nie pomagały mu takie stwierdzenia jak: „Demokracja jest skończona w Anglii. To może być tutaj.” Zrezygnował wkrótce po tym, jak półgębkiem poparł w radiu trzecią kadencję Roosevelta.

Czy brzydkie uwagi Kennedy’ego i jego pozorne nazistowskie sympatie wynikały z podręcznikowego „antysemityzmu”, czy też nie, to tylko ćwiczenie semantyczne – historia i przyzwoitość dowiodły, że był w żałosnym błędzie.

Niemniej jednak, badanie jego motywów jest ćwiczeniem, w które warto się zaangażować, a biograf Kennedy’ego David Nasaw robi to zręcznie w swojej wyczerpującej biografii The Patriarch: The Remarkable Life and Turbulent Times of Joseph P. Kennedy. Nasaw nie uważa Kennedy’ego za antysemitę w ścisłym tego słowa znaczeniu, uważając go raczej za plemiennego wyznawcę, wychowanego na wierze w kulturowe mity – zarówno pozytywne, jak i negatywne – na temat Żydów, katolików i protestantów.

Nasaw nie sądzi, że Kennedy, w przeciwieństwie do wysoko postawionych amerykańskich antysemitów, takich jak Henry Ford czy Charles Lindbergh, podpisał się pod ideą, że jest „coś w genetycznym makijażu, w krwi Żydów, co czyni ich złowrogimi, złymi i niszczącymi chrześcijańską moralność.”

Najbardziej wszechstronny biograf Kennedy’ego argumentuje natomiast, że podziw ambasadora dla Żydów pozwolił mu wkupić się w „tysiącletnie mity antysemickie” i ulec „antysemickiemu kozłom ofiarnym”, jednocześnie nie przekraczając granicy rzeczywistego antysemityzmu.

Kennedy kontynuował to szukanie kozła ofiarnego jeszcze w czasie wojny, w maju 1944 roku, w nieopublikowanym wywiadzie z bostońskim reporterem: „Gdyby sami Żydzi zwracali mniej uwagi na reklamowanie swojego problemu rasowego, a więcej na jego rozwiązywanie, cała ta sprawa nabrałaby właściwej perspektywy. Teraz jest całkowicie nieostry i to jest głównie ich wina.”

Wiara w to, że Kennedy obwiniłby w ten sposób jakiekolwiek „plemię” nie sprawia, że takie stwierdzenie mniej razi. To, że status Kennedy’ego jako powojennego pariasa i znanego antysemity nie przeszkodził mu w promowaniu i finansowaniu jednych z największych umysłów politycznych i służb publicznych XX wieku, mówi wiele o tym, jak powszechne były te brzydkie uczucia.

Jeśli chodzi o stwierdzenia Nasaw’a, chociaż mogą się one wydawać, ostatecznie, jak rozróżnienie bez różnicy, biografia nie jest równoznaczna z apologią. Komentując uwagi Josepha Kennedy’ego Seniora do Dirksena o całkowitym zrozumieniu niemieckiej „polityki żydowskiej”, Nasaw nie przebiera w słowach: „mówiąc im to, co chcieli usłyszeć o amerykańskim antysemityzmie i dominacji żydowskich mediów, nie mówił niczego, w co nie wierzył, że jest prawdą.”

Po tym spojrzeniu na Josepha Kennedy’ego Sr., poznaj ciemną stronę George’a Washingtona. Następnie, odkryj niektóre z sekretów Thomasa Jeffersona.