Cel: Poznanie nowej koncepcji parafilii, ich prezentacji klinicznej i ich związku z zaburzeniem osobowości jako perwersji, francuskiego ustawodawstwa ich dotyczącego oraz różnych opcji terapeutycznych.
Materiał i metody: Przegląd wytycznych opublikowanych na ten temat w bazie Medline oraz refleksja z własnego doświadczenia klinicznego, zwłaszcza w zakresie ekspertyzy sądowej.
Wyniki: Dewiacyjne zachowania seksualne są w aktualnych klasyfikacjach określane mianem parafilii. Ta jednostka kliniczna odpowiada każdemu zachowaniu seksualnemu uważanemu za „nienormalne” w porównaniu z zachowaniami seksualnymi w społeczeństwie, w którym dana osoba żyje. Oznacza to dokładnie, po pierwsze, cierpienie spowodowane tym zaburzeniem lub pogorszenie życia społecznego, zawodowego lub rodzinnego. Parafilie takie jak pedofilia mają ścisłe granice wiekowe. Ofiara musi być w wieku poniżej 16 lat, przy różnicy wieku co najmniej 5 lat z autorem czynu. Akty seksualne, które są nielegalne, są przestępstwami lub wykroczeniami w zależności od stopnia i są sankcjonowane przez prawo. W potocznym rozumieniu określa się je mianem zboczeńców, dopuszczających się perwersji. Pojęcie to różni się od pojęcia parafilii, zboczeniec może mieć, lub nie mieć zachowań parafilnych. Aby zdiagnozować zaburzenie osobowości, jakim jest perwersja, muszą być spełnione wszystkie kryteria: narcyzm, wykorzystywanie człowieka jako obiektu dla przyjemności, przy zachowaniu przede wszystkim mechanizmów zaprzeczania i rozdwojenia osobowości, które pozbawiają sprawcę jakiegokolwiek poczucia winy.
Wnioski: Samo leczenie medyczne parafilii nie jest zadowalające, gdyż mechanizm zaprzeczania jest taki, że zaburzony jest tylko popęd płciowy z dużym ryzykiem nawrotu. Tylko psychoterapia może zmodyfikować patologiczny element osobowości zboczonej.