Seria nadgarstkowa składa się z projekcji posteroanterior, oblique, i lateral. W serii tej badane są kości nadgarstka (tj. kość łopatkowa, księżycowata, trójgraniasta, piszczelowa, trapezowa, trapezoidalna, szczytowa i szyjna). Bada również staw promieniowo-nadgarstkowy wraz z dystalną częścią kości promieniowej i łokciowej.
Radiogram boczny nadgarstka
Purystyczna definicja prawdziwego radiogramu bocznego nadgarstka jest określona przez relację łopatka-kapliczka jako „…kora dłoniowa kości piszczelowej powinna pokrywać się ze środkową trzecią częścią przedziału pomiędzy korami dłoniowymi dystalnego bieguna łopatki i głowy kości łódeczkowatej…”. 1.
Potwierdzona definicja nadgarstka bocznego jest taka, że dystalna kość promieniowa i łokciowa są nałożone na siebie, jak również wszystkie kości nadgarstka.
Pozycjonowanie bocznego radiogramu nadgarstka ma dołączoną do niego zaporę akademicką, której centralnym tematem jest po prostu to, że ruch pronacyjno-supinacyjny nadgarstka z widoku PA do bocznego nie skutkuje ortogonalnym widokiem dystalnego stawu promieniowo-nadgarstkowego.
Efekt pronacji-supinacji
Gdy dystalny staw promieniowo-nadgarstkowy ulega pronacji-supinacji na poziomie nadgarstka, promień może ulec rotacji do 180°, jednak kość łokciowa ulegnie ograniczonemu lub żadnemu ruchowi w obrębie łuku okręgu. Przekładając to na warunki codzienne, izolowana rotacja w nadgarstku z pozycji PA oznacza, że promień porusza się wokół nieruchomej dystalnej części łokcia, co skutkuje bocznym widokiem dystalnego promienia, ale nie łokcia.
Radiografowie i lekarze klinicyści powinni wziąć to pod uwagę, oceniając i prosząc o serię nadgarstkową, odpowiednio: jeśli styloid łokciowy nie zmienił profilu z widoku PA do widoku bocznego, nie jest to technicznie ortogonalny widok PA nadgarstka. Jak zacytowano w Radiology of Emergency Medicine, „…one view is no view” 2.
.