Evidence Matters: Conceptualizing and Measuring Resilience | HUD USER

Conceptualizing and Measuring Resilience

Highlights

• Podejścia do pomiaru odporności regionalnej zależą od rodzaju stresu dotykającego dany obszar, jak również od przedmiotu badań (rozwój gospodarczy, powiązania społeczne itp.).).
• Badania wykazały, że regiony o większej różnorodności przemysłowej mają większe szanse na odporność na wstrząsy, a historia współpracy międzysektorowej zwiększa odporność.
• Wskaźnik Resilience Capacity Index systematycznie porównuje odporność regionów USA, wykorzystując 12 wskaźników mierzących regionalne zdolności gospodarcze, społeczno-demograficzne i możliwości łączenia społeczności.

Resilience stało się wszechobecnym pojęciem zarówno wśród naukowców, jak i praktyków studiów miejskich i regionalnych. Jednak przy całym swoim potencjale jako ramy do badania, w jaki sposób społeczności mogą chronić się przed przeciwnościami losu i na nie reagować, resilience może stać się kolejnym hasłem z dziedziny rozwoju gospodarczego, jeśli nie zostanie zastosowane w sensowny sposób. Niniejszy artykuł analizuje, w jaki sposób koncepcja ta została zastosowana w odniesieniu do miast i regionów oraz jakie podejścia przyjmują badacze w celu zmierzenia odporności regionów.

Wyłaniające się ramy

Termin „odporność” został po raz pierwszy użyty w fizyce i matematyce, aby opisać zdolność materiału do odzyskania równowagi po przemieszczeniu.1 W latach 70. C.S. Holling zastosował metaforę odporności do systemów ekologicznych i ich zdolności do adaptacji do przeciwności losu, co często wiąże się z wieloma „nowymi normalnymi” punktami stabilności, a nie z powrotem do poprzedniej, pojedynczej równowagi.2 Koncepcja ta została rozwinięta i rozszerzona przez wielu badaczy, którzy czerpali zarówno z węższych, jak i szerszych wizji odporności, aby modelować warunki w dyscyplinach sięgających od ekonomii i psychologii po socjologię i urbanistykę.Ponieważ regiony są złożonymi systemami nakładających się na siebie gospodarek oraz sieci społecznych i politycznych, nie dziwi fakt, że odporność stała się kluczowym elementem analizy potencjału regionalnego.

Choć odporność jest szeroko stosowana jako rama, badacze krytykują jej użycie jako „rozmyte” i modne.3 Skala i zakres badań nad odpornością sprawiają, że jest to szybko rozwijający się temat. Swanstrom zauważa na przykład, że „liczba odniesień do terminu 'resilience’ jako tematu w SocialScience Citation Index (…) wzrosła o ponad 400 procent” w latach 1997-2007.4 Wraz z rozwojem badań mnożą się też ich definicje. Norris et al. wymieniają ponad 20 reprezentatywnych definicji „odporności” – z których każda ma wspólne cechy, ale jest odrębna – koncentrujących się przede wszystkim na odporności społeczności na katastrofy.5

Perspektywy analizy odporności

Regiony stoją przed licznymi wyzwaniami, w tym klęskami żywiołowymi, a naukowcy badający odporność badają czynniki, które pozwolą regionom lepiej wytrzymać lub dostosować się do wstrząsów. (Zdjęcie przedstawia rozległe zniszczenia spowodowane przez tornado w Joplin, Missouri.) FEMA/Steven Zumwalt

Gdy ramy odporności są stosowane do miast i regionów, podstawową kwestią jest rodzaj stresu lub zakłóceń dotykających dany obszar. Niektóre stresy przybierają formę ostrych wstrząsów, często klęsk żywiołowych lub katastrof spowodowanych przez człowieka. W innych przypadkach regiony borykają się z chronicznymi, długotrwałymi napięciami, takimi jak dekady spadku zatrudnienia i liczby ludności, które dotykają wiele starszych amerykańskich obszarów przemysłowych. Środki i ramy oceny odporności różnią się w zależności od rodzaju stresu.7 A ponieważ zdolności potrzebne do reagowania na każdą formę stresu mogą się różnić, regiony mogą być bardziej odporne na jeden rodzaj zakłóceń niż na inny.

Różnice w rodzajach stresu, jak również wachlarz soczewek, przez które badacz może rozważać odporność regionalną, skutkują badaniami, które wykorzystują spektrum podejść. Wiele z nich wykorzystuje analizę równowagi zaczerpniętą z fizyki i inżynierii, koncentrując się na zdolności regionu lub społeczności do „odbicia się” lub powrotu do normalności. Pendall et al. zauważają, że te ramy „mają tendencję do dominowania w dziedzinach psychologii i studiów nad katastrofami, z których obie starają się zrozumieć, dlaczego ludzie, infrastruktura i miejsca powracają do normalności po zakłóceniach lub silnym stresie”. Metryki takie jak wzrost populacji, dochodu i produktu gospodarczego oraz spadek wskaźników ubóstwa i bezrobocia są często wykorzystywane do pomiaru powrotu regionu do równowagi.8

Z powodu złożoności regionów, które składają się z wielu oddziałujących na siebie rządów, gospodarek i sieci, wykorzystanie jednej równowagi jako punktu odniesienia może być czasem ograniczające lub nierealistyczne. Model odporności oparty na „wielu równowagach” zakłada, że stres systemowy może trwale zmienić to, co można by uznać za „normalne” warunki regionalne, oraz że w następstwie zakłócenia pojawi się wiele możliwych nowych ścieżek rozwoju. Jeśli dominujące instytucje społeczne i polityczne utrudniają restrukturyzację i adaptację, region może utknąć w suboptymalnej równowadze. Mimo to Pendall i in. uważają, że „perspektywa wielu równowag na temat odporności regionu jest prawdopodobnie optymistyczna”, ponieważ zakłada, że „ponowne wymyślenie jest możliwe przy odpowiedniej mieszance dalekowzroczności, ciężkiej pracy, wyposażenia i kompromisu. „9

W szerszym kontekście badań nad odpornością, niektóre badania podkreślają potrzebę ewolucyjnych lub złożonych systemów adaptacyjnych, które pokazują, jak poziomy odporności nieustannie zmieniają się w miarę ewolucji systemów regionalnych i ich wielu podsystemów. Na przykład, ponieważ potrzeby regionu mogą się zmieniać w zależności od tego, czy znajduje się on w okresie wzrostu, stabilizacji czy reorganizacji, wysoki poziom powiązań pomiędzy kluczowymi aktorami może być stabilny w jednym kontekście, ale dławiący w innym.10 Korzystając z ram ewolucyjnych, Norris et al. definiują odporność jako „proces łączący zestaw zdolności adaptacyjnych z pozytywną trajektorią i adaptacją po wystąpieniu zakłóceń „11 . Modele oparte na tej wizji odporności konsekwentnie podkreślają, że odporność jest procesem, a nie wynikiem. Ramy ewolucyjne być może lepiej odzwierciedlają złożoność regionów, ale są mniej podatne na pomiar niż modele równowagowe.

Measures of Regional Resilience in Community and Economic Development

Ze względu na szeroki zakres ram i dziedzin badawczych je stosujących, ukierunkowane podejście mierzące odporność pozwoli na pełniejsze zrozumienie, w jaki sposób regiony mogą lepiej przygotować się do przetrwania wstrząsów i skuteczniejszego powrotu do normalnego stanu.

Graficzne przedstawienie koncepcji resilience Hilla. Źródło: Edward Hill, Travis St. Clair, Howard Wial, Harold Wolman, Patricia Atkins, Pamela Blumenthal, Sarah Ficenec, and Alec Friedhoff. 2011. „Szoki ekonomiczne i regionalna odporność gospodarcza”. Macarthur Foundation Research Network on Building Resilient Regions at the University of California, Berkeley, 3.

Wspomniana również w artykule przewodnim tego wydania, praca Hill et al. „Economic Shocks and Regional Economic Resilience” kompleksowo ocenia regionalną odporność poprzez połączenie analizy ilościowej i jakościowych studiów przypadków. Wykorzystując dane dotyczące zatrudnienia i produktu metropolitalnego brutto (GMP) z lat 1978-2007, badanie klasyfikuje wstrząsy jako krajowe spowolnienia gospodarcze, krajowe wstrząsy branżowe dla kluczowych branż regionalnych lub lokalne wstrząsy branżowe. Wykorzystanie przez badaczy zatrudnienia i GMP do pomiaru odporności i odporności skupia się na produktywności regionu – jest to tylko jeden z aspektów zdrowia regionu, aczkolwiek bardzo ważny. W modelu opartym na równowadze, regiony (zdefiniowane jako obszary metropolitalne) zostały podzielone na trzy kategorie w oparciu o sposób, w jaki reagują na wstrząsy: regiony odporne na wstrząsy unikają znaczących spadków stóp wzrostu, regiony odporne powracają do wcześniejszych stóp wzrostu w ciągu czterech lat, a pozostałe regiony nie są odporne. Regiony były w mniejszym stopniu odporne na krajowe spowolnienia gospodarcze i krajowe wstrząsy branżowe niż na lokalne wstrząsy branżowe, a regiony dotknięte skutkami wstrząsów (te, które nie są odporne na wstrząsy) były w mniejszym stopniu odporne na krajowe spowolnienia gospodarcze niż na wstrząsy branżowe.12

• regiony o większym zróżnicowaniu przemysłowym są mniej podatne na wstrząsy i bardziej odporne na wstrząsy,
• regiony z wysokim odsetkiem zatrudnienia w przemyśle są bardziej podatne na wstrząsy, ale również bardziej odporne pod względem zatrudnienia ze względu na cykle popytu. Z kolei regiony o wysokiej koncentracji zatrudnienia w opiece zdrowotnej i pomocy społecznej są bardziej odporne na wstrząsy, ale mniej odporne,
• regiony w stanach, w których obowiązuje prawo do pracy, rzadziej doświadczają spadków GMP i wydają się być bardziej odporne, a
• nierówności dochodowe zwiększają prawdopodobieństwo spadków zatrudnienia i zmniejszają odporność regionalną w zakresie zatrudnienia, ale zwiększają odporność regionalną w zakresie GMP.13

  „Economic Shocks and Regional Economic Resilience” ujmuje złożoność regionalnej odporności gospodarczej. Inne badania stosują ramy odporności do bardziej specyficznych rodzajów wstrząsów i reakcji. Na przykład, „Regional Resilience in the Face of Foreclosures” Swanstroma i in. analizuje odporność regionalną, przyglądając się reakcjom obszarów metropolitalnych na kryzys związany z przejęciami, zarówno w zakresie zapobiegania, jak i wychodzenia z niego, wykorzystując sześć sparowanych przypadków opartych na sile lokalnego rynku mieszkaniowego. Skupiając się bardziej na procesach instytucjonalnych niż na miarach ekonomicznych, autorzy definiują odporność jako zdolność regionu do opracowania i wdrożenia odpowiedzi, co wiąże się z efektywnym zarządzaniem i relacjami organizacyjnymi. Autorzy czerpią przede wszystkim z modelu równowagi wielokrotnej, badając zdolność regionu do stabilizacji sąsiedztwa i minimalizacji mimowolnych wysiedleń, nawet jeśli region nie jest w stanie „odbić się” od status quo.15

  Cleveland, Inland Empire i Chicago były bardziej odporne na kryzys związany z przejęciami niż ich miasta partnerskie, odpowiednio St. Czynniki, które przyczyniły się do tej większej odporności to m.in. wyższy poziom zainteresowania opinii publicznej problemem, w formie relacji prasowych i szeroko dostępnych danych, co zdaniem autorów odzwierciedla lepiej zorganizowane organizacje pozarządowe zajmujące się mieszkalnictwem oraz przywództwo polityczne. Ponadto obszary metropolitalne, „w których istniała współpraca między organizacjami pozarządowymi zajmującymi się mieszkalnictwem a sektorem publicznym, były w stanie wygenerować więcej środków na przeciwdziałanie przejęciom niż obszary metropolitalne, które nie nawiązały długotrwałych relacji opartych na zaufaniu”. Status programu Community Development Block Grant również odegrał pewną rolę; społeczności uprawnione miały zazwyczaj większe możliwości reagowania na kryzys niż obszary nieuprawnione. Najbardziej znaczącym wnioskiem, omówionym szczegółowo w naszym głównym artykule, było to, że miejsca, w których horyzontalne, międzysektorowe więzi były wspierane przez więzi pionowe w postaci polityki stanowej i federalnej, radziły sobie lepiej niż miejsca bez takich pionowych powiązań.16

  „Vulnerable People, Precarious Housing, and Regional Resilience”, autorstwa Pendall et al. uznaje, że odporność regionu zależy częściowo od odporności jego mieszkańców i ich społeczności.17 Odporny region, wyjaśniają autorzy, to taki, który potrafi zidentyfikować i przewidzieć wstrząsy, uniknąć ich, gdy jest to możliwe, i złagodzić skutki, gdy uniknięcie nie jest możliwe. W badaniu przyjrzano się, w jaki sposób indywidualna podatność na zagrożenia jest powiązana z niepewnymi warunkami mieszkaniowymi i może wpływać na odporność. Autorzy uważają, że różne cechy można uznać za „słabe punkty”, które mogą ograniczać możliwości życiowe: przynależność do mniejszości rasowej lub etnicznej, osoby starsze, niedawni imigranci, dorośli bez dyplomu ukończenia szkoły średniej, weterani po 1990 roku lub osoby niepełnoletnie; niepełnosprawność; życie poniżej granicy ubóstwa lub w gospodarstwie domowym prowadzonym przez jednego z rodziców. Osoby z wieloma słabymi punktami mają mniejsze szanse zarówno na odporność na wstrząsy, jak i na to, by być odpornymi, to znaczy, by podnieść się po ich doświadczeniu. Podobnie, osoby znajdujące się w niepewnej sytuacji życiowej, takie jak osoby doświadczające wysokich obciążeń finansowych, przeludnienia lub wynajmujące mieszkania, a także osoby mieszkające w starych budynkach, budynkach wielorodzinnych18 oraz przyczepach lub domach mobilnych, mają mniejsze szanse na odporność i wytrzymałość.19

  Wiele warunków mogących powodować indywidualną podatność na zagrożenia koreluje z warunkami mieszkaniowymi uznawanymi za niepewne – poziom dochodów jest najsilniej powiązany, ale mniejszości i imigranci są również znacznie bardziej narażeni na życie w niepewnych warunkach niż inni. Autorzy zalecają, by regiony podjęły wysiłki w celu rozwiązania tych problemów: „regiony, które przewidują wiele wyzwań związanych z ochroną i ulepszaniem zasobów mieszkaniowych, zrobią wiele, aby uchronić się przed stresem, który dotknie naszych najbardziej wrażliwych mieszkańców, a tym samym wykażą się większą odpornością. „20

  Pomiary odporności często obejmują ogólne miary produktywności, takie jak poziom wykształcenia lub wiek siły roboczej w regionie, ale także opierają się na miarach aglomeracji: a konkretnie na liczbie i rodzaju przemysłu zlokalizowanego w regionie. Z tego powodu literatura dotycząca aglomeracji dostarcza użytecznego wglądu w prężność regionu. Na przykład Hollar pokazuje, że silne przemysłowo miasto centralne jest relatywnie ważniejsze dla wzrostu regionalnego niż prężna gospodarka na otaczających je przedmieściach21. Mówiąc bardziej ogólnie, regiony, które pozostają wewnętrznie rozdrobnione i konkurencyjne – na przykład, miejscowości konkurujące o przenoszenie miejsc pracy w obrębie danego obszaru – będą bardziej dotknięte negatywnymi wstrząsami niż regiony, które są mniej wewnętrznie konkurencyjne.

  The Resilience Capacity Index

  
  The Resilience Capacity Index został opracowany przez Kathryn A. Foster, University at Buffalo Regional Institute, przy wsparciu MacArthur Foundation Research Network on Building Resilient Regions. Projekt graficzny: Beuving Creative, Inc.

  Aby lepiej wyodrębnić różnice w warunkach lokalnych i reakcjach na nie, wiele dotychczasowych badań nad odpornością regionów koncentrowało się na niewielkiej liczbie obszarów metropolitalnych. Jedną z prób bardziej systematycznego porównania odporności regionów USA jest Resilience Capacity Index (RCI), projekt zainicjowany przez starszego pracownika Instytutu Regionalnego Uniwersytetu w Buffalo, Kathryn Foster. Jak wspomniano w książce Growing Toward the Future: Building Capacity for Local Economic Development, RCI sklasyfikował 361 obszarów miejskich przy użyciu 12 wskaźników w trzech kategoriach zdolności: regionalnej zdolności gospodarczej, społeczno-demograficznej i łączności ze społecznością.22 Dwie inne kluczowe kategorie – środowisko i infrastruktura oraz zarządzanie i przywództwo – nie zostały uwzględnione ze względu na trudności w uzyskaniu porównywalnych zestawów danych dla pierwszej z nich i kwantyfikacji drugiej.23

  Ponieważ nie wszystkie regiony doświadczają podobnych wstrząsów w podobnych ramach czasowych, RCI ujmuje odporność jako zdolność do stawienia czoła przyszłym, nieznanym wyzwaniom. Służy on jako „uogólniony indeks tego rodzaju czynników, co do których istnieje hipoteza, że mają znaczenie dla dobrej reakcji na kryzys „24 . RCI standaryzuje i łączy bardzo różne rodzaje wskaźników, podając wszystkie wartości jako z-scores (które pokazują, ile standardowych odchyleń powyżej lub poniżej średniej osiąga dany wskaźnik), a następnie uśredniając 12 z-scores, aby stworzyć wartość zbiorczą. Aby wyższy wynik wskaźnika konsekwentnie odpowiadał bardziej odpornym wynikom, RCI odwraca niektóre wartości: stąd „z ubóstwa” i „bez niepełnosprawności „25

  RCI okazuje się nieco zaskakujący; pięć obszarów metropolitalnych, które zalicza do najbardziej odpornych to Rochester w Minnesocie; Bismarck w Północnej Dakocie; obszar metropolitalny Twin Cities; Barnstable Town w Massachusetts; i Dubuque w Iowa. Foster zauważa, że obszary metropolitalne na Środkowym Zachodzie i Północnym Wschodzie mają tendencję do zajmowania wysokich pozycji, ponieważ „regiony o wolniejszym wzroście mają większą zdolność do przetrwania wstrząsów. Jest to sprzeczne z intuicją, ale mają one tendencję do bycia stabilnymi. Często są bardziej przystępne cenowo. Występuje w nich wyższy wskaźnik własności domów i zazwyczaj występuje większa równość dochodów „26. 5 regionów o najniższych wskaźnikach RCI znajduje się w Teksasie i Kalifornii, a pozostałe 35 regionów o najniższych wskaźnikach znajduje się również na południu i zachodzie. Rankingi mogłyby się różnić przy zastosowaniu innych wskaźników lub danych z innego okresu czasu, co sugeruje rolę przyszłych badań w zgłębianiu niektórych z tych kwestii pomiarowych. Twórcy RCI podkreślają, że choć według indeksu niektóre regiony są lepiej przygotowane do przezwyciężenia stresu niż inne, dowolna liczba czynników może spowodować, że dany obszar osiągnie gorsze lub lepsze wyniki.27

  Stopień, w jakim regiony przyjmą RCI, nie jest jeszcze przesądzony, ale indeks wskazuje na przyszłość badań nad odpornością, w których regiony mogą lepiej porównać się z podobnymi obszarami i opracować politykę czerpiącą z najlepszych praktyk swoich rówieśników. RCI może być również przydatny, gdy naukowcy będą badać, jakie czynniki pozwalają regionom lepiej reagować lub wytrzymywać napięcia w ich gospodarkach, społecznościach i mieszkańcach.

  Tabela 1. Regiony USA o najwyższych i najniższych wynikach RCI
  Top 5 RCI Regions	RCI Score	Bottom 5 RCI regions	RCI Score
  Rochester, MN	1.23	Hanford, CA	-1.39
  Bismarck, ND	1.18	El Centro, CA	-1.41
  Twin Cities Metro Area	1.09	Merced, CA	-1.41
  Barnstable Town, MA	1.07	McAllen, TX	-1.43
  Dubuque, IA	0.99	College Station, TX	-1.66

  Obecne wyzwania

  W miarę rozwoju dziedziny badań nad odpornością regionalną, wysiłki badawcze będą nadal konfrontowane z kilkoma krytycznymi problemami właściwymi dla długoterminowych badań dużych, złożonych systemów. Najbardziej oczywistą i być może najważniejszą z nich jest potrzeba ustalenia odpowiednich ram czasowych i granic geograficznych. Ze względu na to, że powolne zmiany mogą być w pełni odczuwalne dopiero po kilkudziesięciu latach, badacze muszą dokładnie rozważyć, czy dany region miał wystarczająco dużo czasu, aby udowodnić swoją odporność, czy też nie – zwłaszcza, że regiony mogą być dotknięte nakładającymi się na siebie kombinacjami wstrząsów i długoterminowych wyzwań.28 Podobnie, regiony łączą w sobie liczne systemy polityczne, ekonomiczne i społeczne na wielu różnych poziomach. Jak zauważył niedawno Katz, na przykład „sama metropolia Chicago obejmuje 14 hrabstw w trzech stanach i jest podzielona na 347 gmin, 365 okręgów szkolnych i 137 okręgów bibliotecznych. „29 Trudność w zdefiniowaniu granic regionu wymaga od badaczy, aby byli świadomi tego, co jest pomijane.

  Bliższe spojrzenie na RCI ujawnia dodatkowe wyzwania związane z pomiarem odporności regionów. Gospodarka, zarządzanie i struktura organizacyjna małego obszaru metropolitalnego, takiego jak Barnstable Town jest bardzo różna od tych z dużego obszaru metropolitalnego, takiego jak Rochester. Wydaje się sprzeczne z intuicją, że region doświadczający silnego wzrostu gospodarczego i zasobów, które ten wzrost generuje, byłby mniej odporny niż region rozwijający się powoli. Na przykład większa przystępność cenowa, która jest wykorzystywana jako wskaźnik odporności, może odzwierciedlać niezdolność regionu do przyciągnięcia migracji, utrzymując ceny mieszkań na niskim poziomie i zachęcając do posiadania domu.

  Badania nad odpornością regionów stoją również w obliczu wyzwań wspólnych dla innych badań z zakresu nauk społecznych. Badania dotyczące wielu regionów często muszą opierać się na krajowych źródłach danych, które mogą być przestarzałe lub niewystarczająco szczegółowe, ponieważ dane lokalne mogą być nieporównywalne.30 Z kolei badania, które koncentrują się na niewielkiej liczbie przypadków, mogą oferować bardziej szczegółowe informacje na temat lokalnych mechanizmów odporności kosztem szerszego zastosowania.

  Regiony stoją w obliczu licznych wyzwań różnego rodzaju; zwiększenie ich odporności może umożliwić im lepsze przetrwanie lub dostosowanie się do wstrząsów i zakłóceń, których nieuchronnie doświadczą. Badania odgrywają ważną rolę w lepszym zrozumieniu, w jaki sposób regiony mogą zwiększyć swoją odporność i poprawić odporność, ale takie badania muszą być wrażliwe na wybór odpowiednich ram dla danej sytuacji.

  1. Fran H. Norris, Susan P. Stevens, Betty Pfefferbaum, Karen F. Wyche, and Rose L. Pfefferbaum. 2008. „Community Resilience as a Metaphor, Theory, Set of Capacities, and Strategy for Disaster Readiness”, American Journal of Community Psychology 41:1-2, 127.
  2. Todd Swanstrom. 2008. „Regional Resilience: A Critical Examination of the Ecological Framework,” 4.
  3. Susan Christopherson, Jonathan Michie, and Peter Tyler. 2010. „Regional resilience: theoretical and empirical perspectives,” Cambridge Journal of Regions, Economy and Society, 3:1, 4.
  4. Swanstrom, 3.
  5. Norris et al., 129. Podczas gdy wielu badaczy analizuje odporność społeczności na katastrofy, należy zauważyć, że katastrofy często przynoszą dodatkowe zasoby do dotkniętych jurysdykcji, co może być krytycznym elementem w odbudowie i przyszłym wzroście.
  6. Christopherson et al., 4.
  7. Rolf Pendall, Kathryn A. Foster, and Margaret Cowell. 2009. „Resilience and regions: building understanding of the metaphor,” Cambridge Journal of Regions, Economy and Society, 3:1, 10-11.
  8. Ibid., 2-3.
  9. Pendall et al., 5-6. „Lock-in często jest konsekwencją lub przejawem zależności od ścieżki…. Gdy jeden reżim technologiczny lub polityczny wysuwa się na czoło, wszelkiego rodzaju systemy ludzkie zaczynają przybierać kształt, który odzwierciedla i odpowiada temu dominującemu reżimowi. Wkrótce rozwija się złożona infrastruktura społeczna, fizyczna, ekonomiczna i kulturowa, która sprawia, że kontynuowanie ścieżki rozwoju tego reżimu wydaje się logiczne, a może nawet naturalne.”
  10. Swanstrom, 8-9.
  11. Norris et al., 130.
  12. Hill et al., 8-10.
  13. Ibid., 12-8.
  14. Ibid., 62-3, 66.
  15. Todd Swanstrom, Karen Chapple, and Dan Immergluck. 2009. „Regional Resilience in the Face of Foreclosures: Evidence from Six Metropolitan Areas,” 3-4.
  16. Ibid., 46-8.
  17. Rolf Pendall, Brett Theodos, and Kaitlin Franks. 2011. „Vulnerable People, Precarious Housing, and Regional Resilience: An Exploratory Analysis,” MacArthur Foundation Research Network on Building Resilient Regions at the University of California, Berkeley, 3-6.
  18. Pendall et al. (6) wyjaśniają swoje uzasadnienie dla uwzględnienia budownictwa wielorodzinnego jako odrębnego kryterium od zajmowania lokali przez najemców w następujący sposób: „Podczas gdy duża część podatności budynków wielorodzinnych jest bezpośrednią konsekwencją ich najmu, kombinacje typu struktury i najmu mogą również łączyć się w złożony sposób, warunkując podatność jednostek na zagrożenia. Wynajmowane domy jednorodzinne oraz dwu- lub cztero- lokalowe budynki wielorodzinne mogą być dość podatne na degradację, ponieważ ich właścicielom brakuje doświadczenia i kapitału…. Duże kompleksy czynszowe, dla kontrastu, są często profesjonalnie zarządzane i żądają wyższych czynszów niż małe budynki wielorodzinne, co prawdopodobnie zmniejsza ich niepewność w porównaniu z mniejszymi strukturami w czasie dekoniunktury, ale bardziej prawdopodobne jest, że doświadczą podwyżek czynszów w czasie poprawy koniunktury.”
  19. Ibid., 3-6.
  20. Ibid., 15-6.
  21. Michael K. Hollar. 2011. „Centralne miasta i przedmieścia: Economic Rivals or Allies?” Journal of Regional Science 51:2, 231-52.
  22. Sources and Notes.” Building Resilient Regions Network (http://brr.berkeley.edu/rci/site/sources). Dostęp 14 listopada 2011.
  23. Christina Hernandez Sherwood. 2011. „Ranking 'resilience’ setek amerykańskich miast.” Smart Planet (www.smartplanet.com/blog/pure-genius/ranking-the-8216resilience-of-hundreds-of-us-cities/6778). Dostęp 14 listopada 2011 r.
  24. Ibid.
  25. „Sources and Notes.”
  26. Sherwood.
  27. Dla próby zmierzenia odporności na katastrofy, która indeksuje podobne wskaźniki stosowane do hrabstw na południowym wschodzie, patrz Susan L. Cutter, Christopher G. Burton i Christopher T. Emrich. 2010. „Disaster Resilience Indicators for Benchmarking Baseline Conditions”, Journal of Homeland Security and Emergency Management, 7(1), Article 51.
  28. Pendall et al. 2009, 10.
  29. Bruce Katz. 2011. „Why the U.S. Government Should Embrace Smart Cities.” The Brookings Institution (www.brookings.edu/opinions/2011/0726_cities_katz.aspx) . Dostęp 14 listopada 2011 r.
  30. Patrz na przykład Cutter, et al., 17.

  .