Lęk przed zadławieniem lub pseudodysplazją może pojawić się bardzo nagle. W przypadku dzieci lub dorosłych z predyspozycjami do lęku lub „utkniętych myśli”, może wystąpić już po jednym incydencie zadławienia lub prawie zadławienia. U niektórych, zwłaszcza dzieci, może wystąpić po zobaczeniu lub usłyszeniu o zakrztuszeniu się innej osoby. Nawyki żywieniowe mogą gwałtownie się pogorszyć, a osoba może spożywać tylko płynne lub przecierane pokarmy lub, co gorsza, unikać spożywania czegokolwiek. Mogą one żuć jedzenie przez długi czas lub wkładać do ust tylko bardzo małe ilości jedzenia. Utrata wagi może być szybka. U wielu osób z lękiem przed zakrztuszeniem występuje skrajna wrażliwość na odruch wymiotny. Może pojawić się uczucie „guzka w gardle” lub ciasnoty w gardle, co sprawia, że połykanie bez krztuszenia się wydaje się trudne lub niemożliwe. Im bardziej osoba koncentruje się na tym uczuciu i im bardziej „katastrofizuje” i „wróży” (np.: „Zamierzam się udławić!”) z tej sytuacji, tym mocniej odczuwa napięcie gardła. Leczenie polega na zrozumieniu tego procesu, nauczeniu się „odsuwania” niepewności i lękliwych myśli oraz stopniowym odczulaniu się na doznania związane z połykaniem coraz większych kawałków jedzenia. Leczenie działa i może działać bardzo szybko. Oto artykuł na ten temat.
.