Galba, łac. Servius Galba Caesar Augustus, pierwotne nazwisko Servius Sulpicius Galba, (ur. 24 grudnia 3 r. p.n.e. – zm. 15 stycznia ad 69, Rzym), cesarz rzymski przez siedem miesięcy (ad 68-69), którego rządy były bardzo uczciwe, choć jego doradcy rzekomo byli skorumpowani.
Galba był synem konsula Gajusza Sulpicjusza Galby i Mummii Achajskiej, a oprócz wielkiego majątku i starożytnego rodu cieszył się przychylnością cesarzy Augusta i Tyberiusza. Karierę senatorską rozpoczął przed osiągnięciem normalnego wieku, został konsulem (ad 33), otrzymał dowództwo nad armią górnoniemiecką (40-42) i pełnił urząd prokonsula w Afryce (44-45).
Galba został w 60 r. mianowany namiestnikiem bliższej Hiszpanii i pełnił tę funkcję przez osiem lat. W 68 r., wierząc, że cesarz Neron planuje zamach na jego życie, Galba przyjął (a być może nawet do tego nakłonił) zaproszenie od Vindexa, gubernatora Lugdunensis w Galii, by stanąć na czele rebelii przeciwko Neronowi. Następnie zwerbował nowy legion w Hiszpanii i zdobył sobie zwolenników w wielu innych regionach imperium, choć sam Vindex został pokonany w bitwie z wojskami reńskimi. Prefekt pretorianów, Gajusz Nimfidiusz Sabinus, zachęcił gwardię cesarską (gwardię pretoriańską) do zdezerterowania z Nerona za sowitą nagrodę, a 9 czerwca 68 r. Neron popełnił samobójstwo.
W towarzystwie Otho, namiestnika Lusitanii, Galba pomaszerował na Rzym i został ogłoszony cesarzem przez senat. Podjęta przez Galbę próba ograniczenia ekstrawaganckich wydatków Nerona nie cieszyła się popularnością, podobnie jak jego egzekucja oddziałów zwerbowanych przez Nerona oraz kilku przeciwników, w tym Lucjusza Klodiusza Macera, którego bunt przeciwko Neronowi z Afryki odciął Rzymowi dostawy zboża. Odmowa Galby wypłacenia pretorianom obiecanego donatywu doprowadziła do zabójstwa jego sojusznika Nimfidiusza. Galba nagrodził te części Galii, które poparły Windeksa, czym oburzył legiony Górnej Germanii, które pokonały Windeksa. 1 stycznia 69 r. legiony Górnej Germanii odmówiły zwyczajowego wotum lojalności wobec Galby i wkrótce połączyły się z legionami Dolnej Germanii, ogłaszając Witeliusza cesarzem. Aby zdobyć poparcie senatorów, Galba wybrał na swojego następcę potomka szlachetnej rzymskiej rodziny, Lucjusza Kalpurniusza Piso Frugi Licinianusa, zamiast Otho, który był jego lojalnym sojusznikiem. Otho zjednał sobie pretorianów obietnicą darowizny, a ci 15 stycznia zamordowali Galbę i Piso na Forum Romanum. Historyk Tacyt sławnie napisał o Galbie: „Wszyscy uważali, że był zdolny do rządzenia imperium, gdyby nigdy nie rządził” (Dzieje, Księga I, część 49).
.