Historia heterotopowej transplantacji serca i obecne zastosowanie
W latach 1974-1982 Barnard wykonał 40 heterotopowych transplantacji serca. Pierwszy rok, drugi rok i pięcioletnie przeżycie dla heterotopowego przeszczepu serca wyniosło 61, 50 i 36%. Te wskaźniki przeżycia dobrze porównywały się z przeżywalnością ortotopowego przeszczepu serca ze Stanford wynoszącą 63% w ciągu 1 roku, 55% w ciągu 2 lat i 39% w ciągu 5 lat. Grupa Copeland z University of Arizona, w tym samym czasie wykazała 72% 1 i 2-letnie przeżycie z ortotopowym przeszczepem serca .
Bleasdale i wsp. opublikowali wykorzystanie 42 kolejnych, dorosłych heterotopowych przeszczepów serca w jednym ośrodku od 1993 do 1999 roku i porównali wyniki z 303 kolejnymi ortotopowymi przeszczepami serca (OHT) w tym samym okresie czasu. Trzydziestu trzech (33; 79%) biorców heterotopowego przeszczepu serca było mężczyznami, a 26 biorców miało chorobę niedokrwienną serca (62%). W grupie porównawczej biorców ortotopowego przeszczepu serca 38% miało chorobę niedokrwienną serca, a 43% było chorych z kardiomiopatią rozstrzeniową. Powodem zastosowania HHT u tych biorców była pilność i potrzeba przeszczepu (36%), nadciśnienie płucne u biorcy (55%), niedopasowanie wielkości dawcy i biorcy (62%) oraz możliwość naprawy serca natywnego (19%). Chorych obserwowano od 1 do 5 lat. Biorcy heterotopowych przeszczepów serca byli starsi, częściej mieli niedopasowanie wielkości dawcy i biorcy oraz mieli dłuższy czas niedokrwienia. Czas niedokrwienia w grupie HHT wynosił średnio 191 minut (165-241 minut) w porównaniu z 165 minutami (120-202 minuty) w grupie ortotopowego przeszczepu serca, co było znamienne statystycznie (p = 0,001). Grupa OHT charakteryzowała się wyższym przeżyciem 30-dniowym 87 vs 76% grupa HHT. Przeżycie 1-roczne było wyższe w grupie OHT 74 vs. 59%. Trzy czynniki, które przewidywały niepowodzenie przeszczepu to: (1) niedopasowanie wielkości dawcy-biorcy, (2) wiek dawcy, oraz, (3) kobieta-dawca. Dawcy w grupie HHT częściej wykazywali niedopasowanie wielkościowe, byli starsi i płci żeńskiej. Warto zauważyć, że w grupie HHT, ci którzy byli dopasowani pod względem wielkości mieli znacznie lepsze przeżycie 1-roczne 81 vs. 45% (p = 0,02).
Ogółem, w badaniu Bleasdale i wsp. biorcy HHT mieli zmniejszone przeżycie 1-roczne. Zmniejszona przeżywalność dotyczyła głównie pacjentów, którzy otrzymali serce niedopasowane pod względem dawcy i biorcy. Przeżycie w przypadku dopasowania pod względem wielkości było porównywalne z pacjentami, którzy otrzymali ortotopowy przeszczep serca. Ponadto pacjenci z ciężkim i/lub utrwalonym nadciśnieniem płucnym odnieśli korzyść z HHT; gdy ci biorcy nie mogliby mieć OHT.
Newcomb i wsp. opisali zastosowanie heterotopowego przeszczepu serca w celu rozszerzenia puli dawców w Australii. W ciągu 6 lat, od 1997 do 2003 roku, grupa ta wykonała 20 heterotopowych przeszczepów serca i 131 ortotopowych przeszczepów serca. Heterotopowy przeszczep serca był stosowany w przypadku: (1) utrwalonego nadciśnienia płucnego (z naczyniowym oporem płucnym większym lub równym 3 jednostkom Wooda oraz gradientem transpulmonarnym (TPG) większym lub równym 13 mmHg), (2) stosunku masy ciała dawcy do masy ciała biorcy mniejszego niż 0,8, (3) przewidywanego czasu niedokrwienia większego niż 6 godzin oraz (4) marginalnego serca dawcy. Marginalni dawcy zostali opisani jako ci, którzy wymagali wysokiego wsparcia inotropowego, mieli w wywiadzie zatrzymanie krążenia lub arytmię, zaburzenia kurczliwości w badaniu echokardiograficznym i/lub zmiany niedokrwienne w elektrokardiogramie (EKG). Czternaście z serc dawców było marginalnych i zostało odrzuconych przez inne ośrodki. Większość biorców HHT miała więcej niż jedno wskazanie do HHT.
W badaniu Newcomba i wsp. biorcy heterotopowego przeszczepu serca byli znacznie starsi (średnia wieku 58 lat vs. 47,1 lat dla OHT); dawcy byli również znacznie starsi (średnia wieku 45,2 lat vs. 34,5 lat dla OHT). Czas niedokrwienia był również znacznie dłuższy u biorców HHT; 366 minut w porównaniu z 258 minutami dla OHT. Czas pobytu na oddziale intensywnej terapii oraz całkowity czas pobytu w szpitalu był dłuższy u pacjentów z HHT, ale nie był istotny statystycznie. W badaniu wykazano mniejszą przeżywalność biorców heterotopowego przeszczepu serca w porównaniu z biorcami ortotopowego przeszczepu serca w tym samym okresie; jednak korzyść z przeżywalności biorców OHT zniknęła po przeprowadzeniu analizy podgrup dla biorców z podwyższonym ciśnieniem w tętnicy płucnej. Badanie to dowodzi, że przeszczep serca heterotopowego może być z powodzeniem stosowany. Przeżycie u biorców HHT nie było tak dobre jak u biorców OHT, ponieważ technika HHT była częściej stosowana u marginalnych dawców i biorców o podwyższonym ryzyku. Serca marginalnych dawców mogły nie funkcjonować tak dobrze u biorców OHT. Co więcej, biorcy wysokiego ryzyka mają mniejsze oczekiwania co do przeżycia, szczególnie w przypadku użycia marginalnego serca dawcy.
Boffini i wsp. opisali swoje doświadczenia z heterotopowym przeszczepem serca w jednym ośrodku i stwierdzili, że HHT jest porównywalna z OHT. HHT była stosowana w latach 1985-2003, u 12 pacjentów. Przeżycie 1-roczne i 5-letnie wynosiło odpowiednio 92 i 64%. Wyniki te wykazały, że kiedy technika HHT jest stosowana u pacjentów z grupy zwykłego ryzyka biorcy, wyniki mogą być skuteczne i akceptowalne dla biorców. Technika HHT była stosowana w przypadku niedopasowania wielkości ciała u 11 pacjentów i u 1 biorcy w przypadku marginalnego serca dawcy.
Oprócz niedopasowania wielkości ciała dawcy i biorcy, wskazaniem do HHT jest również podwyższony naczyniowy opór płucny (PVR) oraz utrwalone nadciśnienie płucne. Vassileva i wsp. dokonali przeglądu 18 biorców z utrwalonym naczyniowym oporem płucnym, u których wykonano HHT z zespoleniem tętnicy płucnej dawcy z prawym przedsionkiem biorcy. Wskazaniami były: (1) PVR > 6 jednostek/m2, (2) gradient transpulmonarny (TPG) > 15 mmHg lub, (3) ciśnienie skurczowe w tętnicy płucnej (PA) > 60 mmHg. Wszyscy biorcy mieli pewien stopień nadciśnienia płucnego, a 8 pacjentów miało kardiomiopatię restrykcyjną. Dwunastu pacjentów było w III lub IV klasie New York Heart Association; pozostałych sześciu przebywało w szpitalu z ciągłym wsparciem inotropowym, a jeden był zaintubowany. Średni czas zaciskania aorty wynosił 58 minut, a średni czas niedokrwienia 122 minuty. Kontrolne cewnikowanie prawego serca wykazało stopniowe obniżanie się ciśnienia w tętnicy płucnej po przeszczepie, ze średnim skurczowym ciśnieniem w tętnicy płucnej 29 mmHg, TPG 10 mmHg i PVR 3,7 jednostek/m2. Grupa doszła do wniosku, że technika HHT jest wartościową opcją dla pacjentów z podwyższonym i/lub stałym ciśnieniem w tętnicy płucnej oraz podwyższonym naczyniowym oporem płucnym.