Ignacy Loyola założył rzymskokatolicki zakon religijny znany jako Towarzystwo Jezusowe, czyli jezuici. Urodzony w hiszpańskiej rodzinie szlacheckiej, Ignacy miał krótką karierę wojskową, zanim został ranny w bitwie. Podczas rekonwalescencji w zamku Loyoli doznał religijnego przebudzenia. Poczuł pragnienie, by pomóc ludziom zrozumieć ich własną duchową naturę. Przez następny rok zbierał na papierze swoje myśli, które miały się rozwinąć w Ćwiczenia duchowe, jego najważniejsze dzieło. Ukończenie tego dzieła zajęło mu 20 lat.
Ignacy otrzymał niewielkie formalne wykształcenie. Zdecydował, że musi poszerzyć swoją wiedzę, aby móc skutecznie pomagać ludziom. Studiował łacinę w Hiszpanii, zanim przeniósł się do Paryża, gdzie w 1533 r. uzyskał dyplom z filozofii. W Paryżu pozyskał grupę sześciu zwolenników, których prowadził przez swoje duchowe nauki. Grupa ta stała się podstawą Towarzystwa Jezusowego. W 1540 r. większa grupa zwolenników utworzyła zakon w Rzymie i mianowała Ignacego swoim przywódcą.
Ignacy założył Towarzystwo Jezusowe jako sposób na wzmocnienie papiestwa* i Kościoła katolickiego. Szybko zyskało ono popularność, za życia Ignacego liczyło ponad 1000 członków z Europy Zachodniej i zza oceanu. Grupa zaangażowała się w pracę misyjną i działała jako promotor humanistycznej* nauki, stając się pierwszym zakonem nauczycielskim w Kościele. W rzeczywistości, wysoki poziom wykształcenia z naciskiem na humanizm był typowy dla jezuitów. Kościół uznał pracę Ignacego w 1622 roku, nadając mu tytuł świętego.
(Zobacz teżEdukacja; Zakony. )
* papiestwo
urząd i władza papieża
* humanista
odniesienie do renesansowego ruchu kulturalnego promującego studiowanie nauk humanistycznych (języków, literatury i historii starożytnej Grecji i Rzymu) jako przewodnika do życia
.