Pracownicy domowi stanowią znaczną część globalnej siły roboczej w nieformalnym zatrudnieniu i są jedną z najbardziej wrażliwych grup pracowników. Pracują dla prywatnych gospodarstw domowych, często bez jasnych warunków zatrudnienia, niezarejestrowani w żadnej księdze i wyłączeni z zakresu prawa pracy. Obecnie na świecie jest co najmniej 67 milionów pracowników domowych, nie licząc dzieci pracujących w gospodarstwie domowym, a liczba ta stale rośnie w krajach rozwiniętych i rozwijających się. Nawet jeśli znaczna liczba mężczyzn pracuje w tym sektorze – często jako ogrodnicy, kierowcy lub lokaje – pozostaje on silnie sfeminizowany: 80 procent wszystkich pracowników domowych to kobiety.
Pracownik domowy może pracować w pełnym lub niepełnym wymiarze godzin; może być zatrudniony przez jedno gospodarstwo domowe lub przez wielu pracodawców; może przebywać w gospodarstwie domowym pracodawcy (pracownik mieszkający w domu) lub może mieszkać w swoim własnym miejscu zamieszkania (pracownik mieszkający poza domem). Pracownik domowy może pracować w kraju, którego nie jest obywatelem, w związku z czym określa się go mianem migrującego pracownika domowego.
Obecnie pracownicy domowi często otrzymują bardzo niskie wynagrodzenie, pracują w nadmiernie długich godzinach, nie mają zagwarantowanego tygodniowego dnia odpoczynku i czasami są narażeni na fizyczne, psychiczne i seksualne znęcanie się lub ograniczenie swobody poruszania się. Wyzysk pracowników domowych można częściowo przypisać lukom w krajowym ustawodawstwie dotyczącym pracy i zatrudnienia, a także często odzwierciedla on dyskryminację ze względu na płeć, rasę i kastę.