Purpose: To investigate in vivo 3-dimensional patterns of dorsal intercalated segment instability deformity resulting from scapholunate dissociation.
Metody: Zbadaliśmy 6 pacjentów z IV stopniem dysocjacji scapholunate, w którym występowały całkowite rozdarcia więzadła międzykostnego scapholunate i deformacja dorsal intercalated segment instability. Spośród nich, 3 pacjentów miało grzbietowo przesuniętą dystalną kość promieniową (malunion), stan, o którym wiadomo, że może pogorszyć lub wytworzyć deformację niestabilności grzbietowego odcinka międzykostnego. Z nadgarstkiem w pozycji neutralnej, stworzyliśmy trójwymiarowe modele kostne nadgarstków na podstawie tomografii komputerowej. Obliczyliśmy położenie centroidów każdej kości nadgarstka oraz kąt rotacji łopatki i kości księżycowatej w stosunku do kości promieniowej i porównaliśmy je z 6 osobami zdrowymi. Obszar styku stawów był wizualizowany w celu oceny zgodności stawów nadgarstkowych i śródręczno-paliczkowych.
Wyniki: W nadgarstkach zdysocjowanych scapholunate, scaphoid translokował się grzbietowo i promieniowo z rotacją w kierunku zgięcia i pronacji. Kość księżycowata była wydłużona i supinowana. Kość szczytowa, trapezoidalna i trapezowa były ustawione grzbietowo. Obszar kontaktu stawu promieniowo-łokciowego przesunął się grzbietowo z powodu grzbietowo-dolnego podwichnięcia proksymalnego bieguna kości łopatkowej. Zachowano zgodność w stawach promieniowo-nadgarstkowych, księżycowo-kaplicznych i łopatkowo-ramiennych. W przypadkach malunion, łękotka i dystalne rzędy nadgarstka uległy przesunięciu bardziej w kierunku grzbietowym wzdłuż grzbietowego kątowania dystalnej części kości promieniowej; dlatego też niezgodność stawu promieniowo-nadgarstkowego stała się bardziej wyraźna.
Wnioski: Grzbietowo-przyśrodkowe podwichnięcie proksymalnego bieguna kości łódeczkowatej nad grzbietową krawędzią kości promieniowej prowadziło do nieścisłości stawu promieniowo-łokciowego. Grzbietowa translokacja dystalnego szeregu nadgarstka występowała przy zachowaniu zgodności stawów promieniowo-nadgarstkowych, księżycowo-kaplicznych i płaskostopia. Wyniki te sugerują, że w celu ponownego ustawienia osi nadgarstka z zaawansowaną dysocjacją stawu łódeczkowatego, należy przywrócić rotacyjne ustawienie stawu łódeczkowatego i zredukować przesunięty ku tyłowi dystalny rząd nadgarstka do pozycji anatomicznej.