Alexander Hamilton, pierwszy sekretarz skarbu Stanów Zjednoczonych Ameryki
Alexander Hamilton – Jako sekretarz skarbu w 1790 roku Hamilton zaproponował Kongresowi plan rozwoju gospodarki Ameryki. Zanim skończył opracowywać swój plan, założył Partię Federalistyczną, nie wiedząc o tym w tamtym czasie. Polityka fiskalna Hamiltona obejmowała chęć wymiany starych papierów wartościowych Konfederacji na oprocentowane obligacje, przejęcie długów zaciągniętych przez stany przez rząd federalny, utworzenie banku federalnego, wprowadzenie wewnętrznych podatków akcyzowych w celu uzyskania dochodów dla podtrzymania polityki zadłużenia oraz wprowadzenie taryfy ochronnej na produkowane towary. Podziw Hamiltona dla porządku politycznego Wielkiej Brytanii sprawił, że zapragnął on połączyć bogactwo z rządem w Ameryce. Głównym celem Hamiltona jako sekretarza skarbu było stymulowanie narodowego wzrostu gospodarki; nie był on zainteresowany tylko ochroną biznesmenów i bankierów, chciał, aby jego polityka odzwierciedlała twórczy, szeroki apel do wszystkich Amerykanów.
W liście do Roberta Morrisa, Ojca Założyciela i finansisty wojny rewolucyjnej, Hamilton napisał:
„…Pierwszym krokiem w kierunku określenia, co powinno być zrobione w finansach tego kraju, jest oszacowanie w najlepszy sposób, w jaki możemy, jego zdolności do dochodów i proporcji między tym, na co jest w stanie sobie pozwolić, a tym, czego potrzebuje na wydatki swoich cywilnych i wojskowych instytucji. Nasuwają mi się dwa sposoby, aby to zrobić: Po pierwsze, badając, jaki stosunek mają dochody innych krajów do ich zasobów bogactwa, i stosując tę zasadę do nas samych, z odpowiednim uwzględnieniem różnicy okoliczności. Po drugie, przez porównanie rezultatu tej reguły z produktem podatków w tych stanach, które były najbardziej gorliwe w opodatkowaniu. Powodem odwołania się do pierwszej metody jest to, że nasze własne doświadczenia z naszymi zdolnościami w tym względzie nie były wystarczająco jasne lub jednolite, aby dopuścić do pewnych wniosków; tak więc bardziej zadowalające będzie osądzenie ich na podstawie ogólnej zasady zaczerpniętej z przykładu innych narodów w porównaniu z tym, co sami osiągnęliśmy, niż poleganie wyłącznie na tej drugiej metodzie.
Narody, z których bogactwem i dochodami jesteśmy najlepiej zaznajomieni, to Francja, Wielka Brytania i Prowincje Zjednoczone. Rzeczywiste bogactwo narodu, składające się z jego pracy i towarów, należy szacować na podstawie znaku tego bogactwa, czyli jego obiegowej gotówki. Może się zdarzyć, że na skutek szczególnych wypadków ilość ⟨tego⟩ przekroczy lub nie osiągnie wartości sprawiedliwego przedstawiciela, ale ⟨t⟩ powróci do właściwego poziomu i w ogólnym biegu rzeczy utrzyma się w tym stanie…”
.