Po traktacie z Greenville z 1795 r. rdzenni Amerykanie na Terytorium Północno-Zachodnim zaczęli wyprowadzać się z ziem scedowanych na rzecz Stanów Zjednoczonych. Wielu rdzennych mieszkańców, w tym Lenape i Shawnee, ruszyło na zachód na zaproszenie plemienia Miami, aby osiedlić się na ziemiach uważanych za część gospodarstw Miami. Plemiona mieszały się ze sobą, a w większości wiosek mieszkali ludzie należący do wielu plemion. Dominujące plemię Miami zamieszkiwało znaczną część współczesnej środkowej Indiany, a potężne plemię Pottawatomie żyło w północnej Indianie i Michigan. Wea i Kickapoo (oba spokrewnione z plemieniem Miami) oraz Piankeshaw zamieszkiwały szereg wiosek w zachodniej Indianie i we wschodnim Illinois. Piankeshaw przenieśli się później na północ, integrując się jeszcze bardziej z Wea i Kickapoo, po podpisaniu w 1803 roku traktatu z Vincennes. Sauk, kolejny potężny naród, żył w północnym Illinois, na zachód od Miami.
Shawnee, którzy stracili większość swego terytorium podczas wojny z Indianami Północno-Zachodnimi, przenieśli się do północno-zachodniego Ohio i północno-wschodniej Indiany. Lenape również stracili swoje terytorium i przenieśli się do południowo-środkowej Indiany. Inne plemiona, w tym Wyandot, Fox, Winnebago, Odawa, Mingo, Seneca i inne były obecne w wioskach tego regionu. Przywództwo było zorganizowane na poziomie wioski, a nie na poziomie plemiennym, więc w większości przypadków jeden przywódca reprezentował członków wielu plemion, którzy żyli razem w tej samej osadzie. Przywództwo w wioskach było podobnie podzielone pomiędzy wodzów wojennych i cywilnych. Wodzowie cywilni negocjowali traktaty i utrzymywali stosunki zewnętrzne, podczas gdy wodzowie wojenni przejmowali władzę w czasie konfliktów. Gdy po wojnie wodzowie wojenni, tacy jak Mały Żółw, zostali odsunięci od władzy, ta wielka konfederacja wiosek w regionie zaczęła słabnąć, a wodzowie cywilni nakłaniali swoich ludzi do współpracy ze Stanami Zjednoczonymi w celu utrzymania pokoju.
Odrodzenie religijneEdit
W maju 1805 roku wódz Lenape Buckongahelas, jeden z najważniejszych tubylczych przywódców w regionie, zmarł na ospę lub grypę. Okoliczne wioski wierzyły, że jego śmierć była spowodowana formą czarów i rozpoczęło się polowanie na czarownice, które doprowadziło do śmierci kilku podejrzanych o to czarownic Lenape. Polowania na czarownice zainspirowały natywistyczne odrodzenie religijne, któremu przewodził brat Tecumseha, Tenskwatawa („Prorok”), który w 1805 roku stał się liderem wśród łowców czarownic. Jego wczesna popularność była napędzana przez poparcie Blue Jacket, wybitnego wodza wojennego Shawnee. Rosnące wpływy Proroka szybko stały się zagrożeniem dla wpływów wodzów akomodacyjnych, do których należał Buckongahelas. Wśród podejrzanych o czarownice znalazła się chrześcijańska misjonarka, która mieszkała wśród Lenape, a wszystkich poddano torturom. Jedna z ofiar została częściowo spalona ogniem, co zmusiło ją do przyznania się do czarów i wymienienia swoich domniemanych współspiskowców.
Tenskwatawa był pod dużym wpływem nauk Neolina i Scattameka, zmarłych wiele lat wcześniej przywódców religijnych Lenape, którzy przepowiedzieli nadchodzącą apokalipsę, w której biali ludzie zostaną obaleni przez siły nadprzyrodzone. W ramach nauk religijnych Tenskwatawa nakłaniał Indian do odrzucenia sposobów życia białych, takich jak alkohol, ubrania w stylu europejskim i broń palna. Wzywał również plemiona do powstrzymania się od przekazywania kolejnych ziem Stanom Zjednoczonym. Wielu Indian, którzy byli skłonni do współpracy ze Stanami Zjednoczonymi, zostało oskarżonych o czary, a niektórzy z nich zostali straceni przez zwolenników Tenskwatawy. Czarne Kopyto został oskarżony w polowaniu na czarownice, ale nie został skrzywdzony. Ze swojej wioski w Greenville, Tenskwatawa skompromitował przyjazne stosunki Czarnego Kopyta ze Stanami Zjednoczonymi, co doprowadziło do wzrostu napięć z osadnikami w tym regionie. Przyciągnął dużą liczbę zwolenników, głównie Shawnee, ale niektórzy z jego wczesnych zwolenników byli również Wyandot, Mingo i Ottawas. Black Hoof i inni przywódcy plemienni zaczęli naciskać na Tenskwatawę i jego zwolenników, by opuścili te tereny i nie dopuścili do eskalacji sytuacji w otwarty konflikt.
Zostali oni zaproszeni do północno-zachodniej Indiany przez wodza Pottawatomie, Winamaca, który był również przywódcą religijnym wzywającym do powrotu do wielu dawnych zwyczajów, choć szukał dostępu do amerykańskiej technologii rolniczej. Tenskwatawa przyjął zaproszenie i założył wioskę Prophetstown w pobliżu zbiegu rzek Wabash i Tippecanoe, na ziemiach, do których rościli sobie prawo Miami. Mały Żółw powiedział Shawnee, że nie są tam mile widziani, ale ostrzeżenia zostały zignorowane.
Nauki religijne Tenenkwatawy stały się coraz bardziej wojownicze po zawarciu w 1807 roku traktatu między Amerykanami, plemieniem Fox i Sauk. Wielu członków obu plemion było oburzonych traktatem, który spowodował utratę przez Sauk ich największej osady. Wielu z tych niezadowolonych sprzymierzyło się z Prorokiem i jego naukami. Piankeshaw i Kickapoo również ucierpieli w wyniku traktatów i przenieśli się bliżej Prophetstown. Jego rosnąca popularność przyciągnęła rdzennych Amerykanów z wielu różnych plemion, w tym Shawnee, Chickamauga, Ojibwe/Chippewa, Mascouten i Potawatomi.
Willig (1997) twierdzi, że Tippecanoe było nie tylko największą społecznością rdzennych Amerykanów w regionie Wielkich Jezior, ale służyło jako główny ośrodek kultury indiańskiej i ostateczna obrona przed białymi. Była to międzyplemienna, religijna twierdza nad rzeką Wabash w stanie Indiana dla trzech tysięcy rdzennych Amerykanów. Tippecanoe, znane białym jako Prophetstown, służyło jako tymczasowa bariera dla ruchu osadników na zachód. Pod przewodnictwem Tenskwatawy i Tecumseha tysiące Indian mówiących językiem Algonquin gromadziło się w Tippecanoe, aby nabrać sił duchowych. Próby rządu USA, od administracji George’a Washingtona do Williama Henry’ego Harrisona, pozbycia się licznych plemion indiańskich ostatecznie zakończyły się sukcesem, gdyż Indianie wycofali się na zachód do 1840 roku, aby uniknąć dużej liczby białych wkraczających na ich terytorium.
Rise of TecumsehEdit
Do 1808 roku Tecumseh zaczął być postrzegany przez swoją społeczność jako przywódca. Był oburzony ciągłą utratą ziemi na rzecz Amerykanów i zaczął podróżować po południowym regionie Wielkich Jezior, aby odwiedzać wodzów wiosek i nakłaniać ich do zaprzestania współpracy z Amerykanami oraz grozić śmiercią wodzom, którzy nadal współpracowali z Amerykanami. Tecumseh miał do dyspozycji prawdopodobnie aż 5000 wojowników rozproszonych po północnym zachodzie.
Pod koniec 1808 roku Brytyjczycy w Kanadzie zwrócili się do niego z prośbą o zawarcie sojuszu, ale odmówił. Dopiero w 1810 r. Amerykanie po raz pierwszy zwrócili na niego uwagę. Tecumseh ostatecznie stał się przywódcą konfederacji, ale zbudował ją na fundamencie ustanowionym przez religijny apel jego młodszego brata.
Szybko stając się dominującym przywódcą rdzennych Amerykanów w północno-zachodnich Stanach Zjednoczonych, Tecumseh skierował swoją uwagę na południe. W 1811 roku wyruszył na spotkanie z przywódcami Pięciu Cywilizowanych Plemion w nadziei, że uda mu się zjednoczyć ich z nim w konfederacji na północy. Wierzył, że z ich pomocą będą wystarczająco silni, by przeciwstawić się Amerykanom, którzy będą zmuszeni walczyć z nimi na całej, szerokiej na tysiące mil granicy. Spotkał się z oporem i odrzuceniem, a tylko część Kreków zaakceptowała jego wezwanie do broni, co doprowadziło do późniejszej wojny Creek War.