Kowboj, w zachodnich Stanach Zjednoczonych, jeździec umiejący obchodzić się z bydłem, niezastąpiony robotnik w przemyśle bydlęcym na zachodzie Trans-Missippi i romantyczna postać w amerykańskim folklorze. Pionierzy ze Stanów Zjednoczonych zetknęli się z vaquero (po hiszpańsku „kowboj”; po angielsku „buckaroo”) na ranczach w Teksasie około 1820 roku, a niektórzy z nich opanowali jego umiejętności – posługiwanie się lariatem, siodłem, ostrogami i napalarką. Jednak bydło stanowiło jedynie niewielką część gospodarki Teksasu aż do czasów po wojnie secesyjnej. Rozwój dochodowego rynku wołowiny w północnych miastach po 1865 r. skłonił wielu Teksańczyków do zajęcia się hodowlą bydła. W ciągu dekady ta lukratywna branża rozprzestrzeniła się na Wielkich Równinach od Teksasu po Kanadę i na zachód do Gór Skalistych.
Bydło mogło być zarządzane najbardziej efektywnie w stadach liczących około 2500 sztuk, z 8 do 12 kowbojami na każde stado. Jesienią kowboje zaokrąglali bydło, w tym te bez właściciela z otwartej przestrzeni, i znakowali te, które nie były jeszcze oznakowane; zimą pilnowali stada, a wiosną wybierali bydło gotowe do sprzedaży i prowadzili je do najbliższego miasta kolejowego, często oddalonego o setki mil. Tam bydło było sprzedawane wschodnim nabywcom, a kowboje cieszyli się krótkim okresem relaksu przed powrotem do domu, aby rozpocząć rutynę kolejnego roku.
W miarę jak granica rolnicza przesuwała się na zachód, otwarta przestrzeń została przekształcona w gospodarstwa rolne, a do 1890 r. hodowcy bydła zostali zmuszeni do osiedlenia się na ranczach z granicami z drutu kolczastego i zazwyczaj w pobliżu linii kolejowej. Legendarna era kowboja dobiegła końca, ale w powieściach kryminalnych i innej beletrystyce końca XIX i XX wieku osiągnął on nieśmiertelność jako milczący, samodzielny i opanowany bohater Zachodu. Filmy i telewizja utrwaliły ten wizerunek.
.