Treatment of hypertrophic scars and keloids
Terapia PDL jest w dużej mierze uważana za terapię pierwszego rzutu wśród laserów do leczenia blizn przerostowych i keloidów. W tych przypadkach, terapia PDL jest zwykle przeprowadzana w warunkach ambulatoryjnych. Jeśli uzasadnione jest znieczulenie, wystarczy miejscowy krem z lidokainą (np. 30% proszek lidokainy w mieszalnej z wodą bazie kremu) z okluzją lub bez okluzji przez 30 minut. Inną rozsądną alternatywą jest zastosowanie eutektycznej mieszaniny lidokainy 2,5% i prilokainy 2,5% w postaci kremu lub liposomalnej lidokainy 4% w postaci kremu z okluzją lub bez okluzji przez 30-60 minut przed zabiegiem. Wszystkie kremy i makijaż należy usunąć za pomocą mokrej gazy przed naświetlaniem laserem. Pacjenci z bliznami we wrażliwych miejscach ciała (np. wargi, piersi, krocze, palce) mogą odnieść korzyści ze wstrzyknięć śródskórnych lub blokad nerwów.
Technika chirurgiczna wymaga serii przylegających, nienakładających się na siebie impulsów laserowych dostarczanych na całej szerokości blizny. Podczas każdej sesji należy leczyć całą bliznę. Wielkość, grubość, umiejscowienie i kolor blizny, a także typ skóry pacjenta określają gęstość energii, która powinna zostać użyta. Mniej zwłókniałe blizny we wrażliwych obszarach skóry (np. przednia część klatki piersiowej i piersi) wymagają niższej gęstości energii, podczas gdy grubsze lub ciemniejsze blizny mogą być leczone przy wyższej fluencji (patrz rozważania dotyczące leczenia laserem z barwnikiem pulsacyjnym i protokół w podsumowaniu).
Ogólnie, zabiegi powinny rozpoczynać się od niższych gęstości energii, co pozwala na elastyczność dostosowania energii w górę w zależności od odpowiedzi blizny na wcześniejsze zabiegi. Jeśli początkowa sesja zabiegowa przyniesie korzystne rezultaty, gęstość energii powinna pozostać stała przy kolejnych zabiegach. Jeśli uzyskano minimalne wyniki, należy rozważyć zwiększenie fluencji zabiegowej w krokach co 10%. Jeśli pacjent zgłasza pooperacyjne pęcherzykowanie lub tworzenie się skorupy, należy rozważyć niższą fluencję, zwracając szczególną uwagę na technikę operacyjną (tj. unikanie nakładania się impulsów).
Postoperacyjna plamica po leczeniu PDL zwykle ustępuje w ciągu 7-10 dni. Podczas procesu gojenia pacjent powinien unikać obcej manipulacji w obszarze poddanym zabiegowi. Prysznic jest dozwolony, ale należy uważać, aby lekko osuszyć obszary poddane laserowaniu. W celu utrzymania czystości można stosować delikatne oczyszczanie obszaru poddawanego zabiegowi przy użyciu wody i łagodnego mydła, a następnie nakładanie maści miejscowej. Obszar poddany leczeniu należy przykryć nieprzylegającym bandażem. Leczony obszar powinien zostać poddany ocenie za około 6-8 tygodni, po czym można przeprowadzić kolejne leczenie laserowe.
Najczęstszym działaniem niepożądanym jest hiperpigmentacja skóry poddanej działaniu lasera. Hiperpigmentacja samoistnie zanika po unikaniu lub ochronie przed ekspozycją na słońce. W przypadku wystąpienia hiperpigmentacji należy rozważyć odroczenie kolejnych zabiegów laserowych, aby uniknąć interferencji z konkurencyjnym chromoforem (lub celem), takim jak melanina. Należy rozważyć przepisanie kremu zawierającego hydrochinon (stosowanego qd-bid) w celu przyspieszenia procesu blaknięcia.
Okresowo u pacjentów rozwija się alergiczne kontaktowe zapalenie skóry wtórne do miejscowego stosowania antybiotyków lub drażniącego zapalenia skóry wywołanego przez opatrunek samoprzylepny. W przypadku wystąpienia wysypki po laseroterapii, należy ustalić, czy jest to normalna reakcja ropna, czy też nie ropna i niezwiązana z napromieniowaniem laserem. Jeśli jednocześnie występuje świąd, należy rozważyć kontaktowe zapalenie skóry. Należy stosować łagodny miejscowy krem kortykosteroidowy do czasu ustąpienia zapalenia skóry. Należy natychmiast zaprzestać stosowania czynnika szkodliwego.
Blizny hipertroficzne ulegają poprawie średnio o co najmniej 50-80% po 2 zabiegach laserowych. Blizny keloidowe i bardziej zwłókniałe blizny przerostowe wymagają zwykle dodatkowych zabiegów laserowych w celu uzyskania pożądanych rezultatów.
Na uwagę zasługuje fakt, że blizny keloidowe były również leczone środkami chemioterapeutycznymi, takimi jak 5-fluorouracil (5-FU). Zauważono, że ma to niski wskaźnik nawrotów. Inne możliwości leczenia to równoczesna radioterapia, wstrzykiwanie kortykosteroidów i interferon.
Leczenie rozstępów dystalnych
Laser PDL 585- lub 595-nm może być stosowany w leczeniu rozstępów dystalnych, które najlepiej reagują na niższe gęstości energii (3 J/cm2). Sąsiadujące, nienakładające się impulsy lasera są dostarczane w taki sposób, że każdy pojedynczy rozstęp zostaje pokryty. Napromieniowane rozstępy dystalne zazwyczaj nie wykazują charakterystycznej purpury obserwowanej przy leczeniu blizn przerostowych i keloidów. Ze względu na niższe fluencje, rozstępy zwykle wydają się lekko różowe, co reprezentuje łagodną pooperacyjną hiperemię i obrzęk tkanek. Pęcherzykowanie i tworzenie się skorupy nie powinno wystąpić przy zastosowaniu odpowiedniej fluencji i techniki operacyjnej. Zazwyczaj, aby uzyskać pożądane rezultaty, konieczne są tylko 1-2 sesje zabiegowe.
Ablacyjne i nieablacyjne lasery na dwutlenku węgla były również stosowane w leczeniu rozstępów. Yang i współpracownicy przeprowadzili badanie mające na celu porównanie tych metod leczenia laserowego u pacjentów etnicznych. Dwudziestu czterech południowokoreańskich pacjentów z różnym stopniem zanikowych rozstępów na brzuchu zostało włączonych do randomizowanego, ślepego, podzielonego badania. Pacjenci byli leczeni laserem frakcyjnym Er:glass 1,550-nm i ablacyjnym frakcyjnym resurfacingiem laserem dwutlenkowo-węglowym. Każda połowa zmiany na brzuchu była losowo wybierana i leczona 3 razy w odstępach 4 tygodni przy użyciu tych samych parametrów. Chociaż nie różnią się statystycznie, oba zabiegi z użyciem nieablacyjnego lasera frakcyjnego i ablacyjnego lasera frakcyjnego z dwutlenkiem węgla wykazały znaczącą kliniczną i histopatologiczną poprawę rozstępów dystalnych w stosunku do miejsc poddanych leczeniu wstępnemu.
Postępowanie pooperacyjne jest podobne do protokołu stosowanego u pacjentów leczonych z powodu blizn przerostowych i keloidów. Należy poinstruować pacjentów, aby delikatnie oczyszczali obszary poddane zabiegowi wodą i łagodnym mydłem. Miejscowa maść, taka jak petrolatum, powinna być stosowana codziennie, a obszar leczenia powinien być przykryty bandażem nieprzylegającym. Pacjentom należy doradzić, aby unikali ekspozycji na słońce na obszarze leczenia w trakcie leczenia.
Leczenie blizn zanikowych
Rekonstrukcja zanikowych blizn twarzy za pomocą waporyzacji laserem dwutlenkowo-węglowym i Er:YAG stała się procedurą bardzo pożądaną przez pacjentów. Dzięki selektywnej ablacji tkanki zawierającej wodę, oba systemy laserowe zapewniają przewidywalne i powtarzalne odparowanie tkanki, dając większą precyzję niż dermabrazja. Podczas resurfacingu laserowego niszczony jest naskórek i zmienna część skóry właściwej. W badaniu z 1996 r. Fitzpatrick i współpracownicy wykazali, że głębokość odparowania skóry i martwica resztkowa wtórna do resurfacingu laserem dwutlenkowo-węglowym były wprost proporcjonalne do energii impulsu i liczby dostarczonych przebiegów lasera.
Pulsacyjne lasery Er:YAG są 10 razy bardziej selektywne w stosunku do wody niż ich odpowiedniki na dwutlenku węgla, dlatego też powodują zwiększoną waporyzację tkanek i zmniejszone resztkowe uszkodzenia termiczne skóry właściwej. Rumień pooperacyjny jest zmniejszony, jednak ograniczony efekt fototermiczny na tkance jest równoważony ogólnym zmniejszeniem poprawy klinicznej. W związku z tym resurfacing przy użyciu lasera Er:YAG o krótkich impulsach powoduje mniejsze obkurczenie kolagenu w porównaniu z obserwowanym podczas leczenia laserem dwutlenkowo-węglowym. W przypadku łagodniejszych blizn zanikowych, Er:YAG może być preferowaną metodą, biorąc pod uwagę krótszy czas rekonwalescencji po zabiegu.
Niezależnie od systemu, cele są dwojakie: (1) złagodzenie przejścia między zanikowym wgłębieniem a otaczającą je nienaruszoną (normalną) skórą oraz (2) pobudzenie produkcji kolagenu w obrębie zanikowego obszaru. Cała jednostka kosmetyczna musi zostać poddana zabiegowi, aby zminimalizować niedopasowanie tekstury lub koloru. W przypadku leczenia pojedynczej blizny, należy rozważyć resurfacing punktowy. W celu skrócenia czasu zabiegu podczas laserowania dużych obszarów skóry, można zastosować ręczną głowicę skanującą. Po osiągnięciu głębokiej helializacji (zwykle wymagającej 1 przejścia laserem dwutlenkowo-węglowym o energii 300 mJ i 2-3 przejść laserem Er:YAG o energii 5 J/cm2), brzegi blizny lub ramiona można dalej rzeźbić dodatkowymi przejściami lasera odparowującego. Częściowo wysuszona tkanka powinna być usuwana za pomocą gazy nasączonej solą fizjologiczną lub wodą po każdym przejściu lasera, aby zapobiec zwęgleniu.
Typowo, 300 mJ energii i 60 watów mocy z wzorami o zmiennej wielkości i zmiennym kształcie to parametry stosowane w urządzeniu skanującym Computer pattern generator (CPG) (Coherent UltraPulse). Urządzenia skanujące podłączone do innych systemów lasera na dwutlenku węgla (Sharplan FeatherTouch lub Luxar NovaPulse) mogą być stosowane przy mocy 5-20 watów na skan, w zależności od systemu i stopnia zaawansowania blizny. Do obszaru leczenia dostarczane są skany o średnicy od 4 do 10 mm. Leczenie wymaga zwykle 2-3 przejść, a lekarz powinien zadbać o usunięcie całej częściowo wysuszonej tkanki pomiędzy przejściami. Poszczególne brzegi blizny mogą być dalej rzeźbione przy użyciu plamek o mniejszej średnicy lub skanów po leczeniu całego zespołu kosmetycznego.
Laser Er:YAG jest używany z plamką o wielkości 5 mm przy energii 1-3 J (5-15 J/cm2) do głębokiej helializacji i rzeźbienia pojedynczych blizn. Technika laserowa podobna do systemu dwutlenku węgla jest stosowana w przypadku lasera Er:YAG; jednakże, ponieważ odparowanie lasera Er:YAG nie wytwarza zazwyczaj znacznej ilości częściowo wysuszonej tkanki, wycieranie pomiędzy kolejnymi przejściami lasera nie jest konieczne, z wyjątkiem obszarów noszących włosy (w celu zmniejszenia przewodnictwa cieplnego do skóry poprzez spalone włosy powierzchniowe). Krwawienie jest zwykle obserwowane przy trzecim przejściu lasera jako wynik penetracji skóry właściwej i niezdolności lasera Er:YAG do fotokoagulacji naczyń krwionośnych.
W przypadku stosowania lasera dwutlenkowo-węglowego lub Er:YAG, leczona skóra jest rumieniowata i obrzęknięta bezpośrednio po zabiegu, z dalszym pogorszeniem przez następne 48 godzin z powodu złuszczania skoagulowanej tkanki. Objawowe złagodzenie dolegliwości można uzyskać stosując chłodne okłady, miejscowe emolienty, nocne unoszenie głowy lub opatrunki półprzepuszczalne. Pierwszy tydzień pooperacyjny jest krytyczny. Ważne jest, aby ściśle monitorować pacjentów pod kątem właściwej reakcji na leczenie i powikłań, takich jak zapalenie skóry i infekcje. W przypadku resurfacingu laserem Er:YAG, reepitelializacja trwa zwykle 4-7 dni, podczas gdy resurfacing laserem dwutlenkowo-węglowym wymaga 7-10 dni.
Istotnym działaniem niepożądanym, które może wystąpić zarówno w przypadku lasera dwutlenkowo-węglowego, jak i Er:YAG, jest przejściowa hiperpigmentacja. Chociaż hiperpigmentacja jest częstsza u pacjentów o ciemniejszych odcieniach skóry, może wystąpić w każdym typie skóry. Przejściowa hiperpigmentacja jest obserwowana we wczesnym okresie pooperacyjnym, pojawiając się około 1-2 miesiące po zabiegu. Chociaż proces ten jest zwykle samoograniczający się, jego ustępowanie można przyspieszyć stosując kremy wybielające (np. hydrochinon, arbutyna) lub preparaty kwasów (np. glikolowy, retinowy, azelainowy, kojowy, askorbinowy). Hipopigmentacja jest stosunkowo późnym następstwem leczenia (zwykle obserwowana ≥6 miesięcy po zabiegu) i wydaje się być trwała.
Do najpoważniejszych powikłań resurfacingu laserowego należą blizny przerostowe i tworzenie ektropionów, które mogą być wynikiem zbyt agresywnej śródoperacyjnej techniki laserowej. Blizny przerostowe po oparzeniach można skutecznie leczyć za pomocą naświetlania PDL o długości fali 585 nm, jak opisano wcześniej; ektropion wymaga zwykle rekonstrukcji chirurgicznej.
Remodeling kolagenu z dalszą poprawą blizny może wystąpić przez 12-18 miesięcy po zabiegu, dlatego należy rozważyć odroczenie ponownego leczenia blizn resztkowych na co najmniej 1 rok, aby dokładnie ocenić poprawę kliniczną. System lasera Er:YAG, chociaż skuteczny w leczeniu blizn zanikowych, nie zapewnia takiej samej przebudowy kolagenu, jak system lasera dwutlenkowo-węglowego. Laser Er:YAG powinien być zarezerwowany do rzeźbienia poszczególnych brzegów blizn i leczenia łagodnych blizn potrądzikowych.
Leczenie blizn potrądzikowych
Lasery to stosunkowo bezpieczne i skuteczne opcje, które przebudowują skórę w celu poprawy jej wyglądu. Oprócz laserów, w leczeniu blizn potrądzikowych można wykorzystać wiele metod, w tym wycięcie, przeszczepy punktowe, subcision, kriochirurgię, wypełniacze skórne, peelingi chemiczne i kompresję z użyciem arkuszy silikonowych. Blizny po nakłuciach lodem zazwyczaj sięgają zbyt głęboko w skórę właściwą, aby można było do nich dotrzeć za pomocą konwencjonalnych metod leczenia i mogą wymagać wycięcia za pomocą dziurkacza. W przypadku blizn pofałdowanych, terapia powinna być ukierunkowana na leczenie nieregularnego zakotwiczenia między skórą właściwą a podskórną. Dlatego też rewizja laserowa jest zwykle ograniczona do płytkich blizn typu boxcar i blizn powierzchownych.
Korzystne może być resurfacing laseremblacyjnym przy użyciu lasera dwutlenkowo-węglowego lub Er:YAG. Po pierwszym zabiegu należy pozwolić skórze na zagojenie się, co może trwać 6-8 tygodni. Rumień pooperacyjny może utrzymywać się do 12 tygodni. Blizny mogą być leczone dodatkowymi sesjami laserowymi w celu osiągnięcia pożądanego remodelingu skóry właściwej i wyglądu skóry.
Jak stwierdzono, resurfacing przy użyciu lasera dwutlenkowo-węglowego może nieść ze sobą wiele potencjalnych zagrożeń, takich jak opóźniona hipopigmentacja po zabiegu i blizny, jak również przedłużone gojenie po zabiegu. Ten laser ablacyjny może być skuteczny w przypadku blizn po trądziku, ale należy rozważyć ryzyko, zanim pacjent podda się tej procedurze. Aby zwiększyć selektywność lasera dwutlenkowo-węglowego, niektórzy próbowali łączyć go z laserem erbowym, który jest pobierany bardziej preferencyjnie niż wiązka dwutlenku węgla (szczegóły poniżej). Niszczenie skóry przez laser erbowy jest znacznie bardziej zlokalizowane, ponieważ energia szybko rozprasza się w obrębie tkanek docelowych. Procedura ta jest bardziej selektywna i mniej szkodliwa dla skóry niż resurfacing laserem dwutlenkowo-węglowym.
Laser dwutlenkowo-węglowy może być stosowany do pierwszego leczenia blizny, a następnie napromieniowania laserem Er w celu dalszej przebudowy ablowanej tkanki poddanej działaniu dwutlenku węgla. Przyspiesza to proces gojenia się rany i zmniejsza potencjalne powikłania związane z zastosowaniem wyłącznie lasera na dwutlenku węgla.
W przeciwieństwie do resurfacingu ablacyjnego, lasery nieablacyjne nie naruszają w sposób zauważalny naskórka, ale dostarczają energię cieplną i uszkadzają leżącą pod nim skórę właściwą. Lasery te indukują remodeling i produkcję kolagenu, który jest głównie kolagenem typu III. Z czasem ekspresja kolagenu ulega zmianie i zawiera większy odsetek kolagenu typu I. W przypadku tych laserów poprawa kliniczna wymaga zwykle więcej niż jednego zabiegu, a wyniki mogą się poprawiać przez wiele miesięcy po zakończeniu zabiegów laserowych.
W 1996 roku Alster i McMeekin wykazali, że PDL o długości fali 585 nm może poprawić blizny potrądzikowe rumieniowe i przerostowe. U 22 pacjentów znaczącą poprawę tekstury i zaczerwienienia zaobserwowano po 1 lub 2 zabiegach (6-7 J/cm2; wielkość plamki 7 mm). Sześć tygodni po jednym zabiegu laserowym, średnia poprawa wynosiła 67,5%. Ośmiu pacjentów poddano dodatkowemu zabiegowi laserowemu i po 6 tygodniach zaobserwowano średnią poprawę wynoszącą 72,5%.
Stroficzne blizny potrądzikowe były leczone przy użyciu lasera Nd:YAG o długości fali 1064 nm Q-switched. U jedenastu pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych bliznami zanikowymi przeprowadzono 5 sesji laserowych w odstępach 3-tygodniowych. Laser był ustawiony na średnią fluencję 3,4 J/cm2, 4- do 6-nanosekundowy czas trwania impulsu i 6-mm wielkość plamki. Szorstkość skóry uległa znacznej poprawie (23,3%) 1 miesiąc po piątej sesji laserowej. Dalsza poprawa następowała wraz z upływem czasu. Podczas 6-miesięcznej obserwacji pacjenci wykazali statystycznie istotną poprawę o 39,2% w stosunku do pomiarów wyjściowych. Ta trwała poprawa jest prawdopodobnie wynikiem trwałej przebudowy kolagenu skóry właściwej po zakończeniu zabiegów laserowych. Długoterminowe wyniki i profil bezpieczeństwa (tj. łagodny do umiarkowanego rumień, ból, punktowe wybroczyny) pozwalają uznać ten laser za realną opcję dla pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zanikowymi bliznami potrądzikowymi.
Laser Nd:YAG o długości fali 1320 nm z wbudowanym sprayem chłodzącym z kriogenem był stosowany do usuwania blizn potrądzikowych. W 2004 r. Sadick i Schecter leczyli 8 pacjentów 6-miesięcznymi naświetlaniami po 3 przejścia i stwierdzili umiarkowaną poprawę. Blizny typu ice-pick bez zwłóknień reagowały korzystniej niż te z włóknistymi przewodami. Statystycznie istotną poprawę odnotowano u 7 z 8 pacjentów po 5 miesiącach i 1 roku od zakończenia leczenia. W innym badaniu, w którym zastosowano tylko 3 zabiegi, stwierdzono, że blizny atroficzne uległy największej poprawie. U pacjentów z Azji może wystąpić jedynie łagodna odpowiedź. Spośród 27 leczonych pacjentów, u 8 nie odnotowano obiektywnej poprawy, a u 9 poprawa była tylko nieznaczna w stosunku do stanu wyjściowego. Ta metoda może dawać lepsze wyniki, jeśli jest połączona z inną metodą, taką jak chirurgia lub intensywnie pulsujące źródło światła (IPL).
W porównaniu z 2004 r. Tanzi i Alster oceniali skuteczność lasera diodowego o długości fali 1450 nm w porównaniu z laserem Nd:YAG o długości fali 1320 nm w przypadku zanikowych blizn twarzy. Dwudziestu pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych bliznami otrzymało po 3 zabiegi miesięcznie. Każda połowa twarzy pacjenta została przydzielona losowo do jednego z 2 laserów. Po zakończeniu zabiegów, największy efekt kliniczny był widoczny po 6 miesiącach, co było zgodne z obserwowanym histologicznym wzrostem produkcji kolagenu. W przypadku obu laserów zaobserwowano jedynie umiarkowaną poprawę, ale laser diodowy 1450-nm spowodował większą poprawę. Oba lasery są bezpiecznymi, nieinwazyjnymi metodami poprawy wyglądu łagodnych do umiarkowanych blizn zanikowych na twarzy.
Najnowsza technologia laserowa, lasery frakcyjne, dostarczają światło o wysokiej intensywności frakcjonowane przez skupione soczewki, aby równomiernie generować tablice mikroskopijnych kolumn urazów termicznych otoczonych nieuszkodzoną tkanką. Malutkie kolumny urazu są określane jako mikroskopijne strefy obróbki termicznej. Operator może regulować energię lasera i gęstość mikroskopijnych stref obróbki termicznej. Wiele urządzeń z laserem frakcyjnym zostało zatwierdzonych do leczenia blizn potrądzikowych, bruzd okołoustnych, resurfacingu skóry, koagulacji tkanek miękkich i melasmy.
Nieuszkodzona tkanka otaczająca pozwala na rezerwuar żywej tkanki, umożliwiając szybką naprawę naskórka, co zmniejsza czas przestoju pacjenta. Zarówno ablacyjne, jak i nieablacyjne lasery frakcyjne były z powodzeniem stosowane w leczeniu blizn.
W badaniu z 2009 r. oceniano skuteczność i bezpieczeństwo nieablacyjnego lasera frakcyjnego Er:glass o długości fali 1540 nm w leczeniu blizn chirurgicznych i pourazowych. Przeprowadzono badanie histologiczne blizny pooperacyjnej w celu obserwacji przebiegu czasowego gojenia po leczeniu oraz wpływu leczenia frakcyjnego na normalizację tkanki blizny w porównaniu z wyjściowymi wynikami histologicznymi blizny. Wyniki histologiczne wykazały szybką reepitelializację naskórka w ciągu 72 godzin od zabiegu. Remodeling tkanki bliznowatej z odnowieniem i reorganizacją włókien kolagenowych w skórze właściwej został odnotowany 2 tygodnie po leczeniu. W stosunku do stanu wyjściowego w 73% leczonych blizn nastąpiła poprawa o 50% lub więcej, a w 43% poprawa o 75% lub więcej.
Dodatkowo sugeruje się nową terapię łączoną, która obejmuje złuszczanie punktowe (ogniskowa aplikacja wyższych stężeń kwasu trójchlorooctowego), subcision i frakcyjne napromienianie laserowe. W badaniu pilotażowym zbadano skuteczność i bezpieczeństwo tej metody w leczeniu blizn potrądzikowych. Skala nasilenia blizn potrądzikowych zmniejszyła się średnio o 55,3%. Osiemdziesiąt procent pacjentów zgłosiło znaczną lub wyraźną poprawę.
Cho i wsp. badali skuteczność i bezpieczeństwo jednosesyjnych zabiegów systemów fototermolizy frakcyjnej z domieszką Er o długości fali 1550 nm oraz systemów lasera frakcyjnego z dwutlenkiem węgla o długości fali 10 600 nm w leczeniu blizn potrądzikowych w randomizowanym badaniu z podziałem twarzy, w którym uczestniczyło 8 pacjentów z bliznami potrądzikowymi. Połowę twarzy każdego uczestnika poddano działaniu systemu do fototermolizy frakcyjnej, a drugą połowę poddano działaniu systemu lasera frakcyjnego z dwutlenkiem węgla. W 3 miesiące po leczeniu, średni stopień poprawy na podstawie oceny klinicznej wynosił 2 ± 0,5 dla systemu fototermolizy frakcyjnej i 2,5 ± 0,8 dla systemu lasera frakcyjnego z dwutlenkiem węgla.
W pilotażowym badaniu klinicznym z 2010 r. wykazano, że lasery można również stosować bezpośrednio po zabiegu chirurgicznym w celu zmniejszenia widoczności blizn. Technika laserowego wspomagania gojenia skóry (LASH) wywołuje podwyższenie temperatury w skórze, co modyfikuje proces gojenia się ran. Capon i wsp. wykazali, że zabieg z użyciem lasera diodowego 810-nm, przeprowadzony bezpośrednio po operacji, może poprawić wygląd blizny chirurgicznej. Dawka odgrywa istotną rolę w poprawie blizny i musi być dobrze kontrolowana. Autorzy dodatkowo zasugerowali, że LASH może być stosowany do rewizji blizn przerostowych.
Wada i współpracownicy przeprowadzili otwarte badanie na 24 japońskich pacjentach (17 kobiet i 7 mężczyzn, w wieku 15-44 lat) z bliznami potrądzikowymi na twarzy leczonych 5 sesjami niskoenergetycznego, dwupasmowego, 1450-nm lasera diodowego w odstępach 4-tygodniowych. Średni czas trwania blizn potrądzikowych przed zastosowaniem terapii laserowej wynosił 4,8 roku (zakres 1-9 lat). Ocena kliniczna dokonana przez lekarzy i na podstawie zdjęć została przeprowadzona na początku, 1 miesiąc po zakończeniu leczenia oraz podczas 3-miesięcznej wizyty kontrolnej. W okresie kontrolnym dozwolone było stosowanie leczenia miejscowego trądziku pospolitego. Wszyscy pacjenci ukończyli 5 sesji leczenia. Siedemdziesiąt pięć procent uczestników wykazało co najmniej 30% poprawę w zakresie blizn potrądzikowych. Podczas 3-miesięcznej oceny kontrolnej 92,9% uczestników, u których poprawa była większa niż 30%, utrzymało skuteczność.