Mandala

Buddyjska mandala

A Mandala (sanskryt maṇḍala मंडलः „koło,” „zakończenie”) odnosi się do świętego geometrycznego urządzenia powszechnie używanego w praktyce religijnej hinduizmu i buddyzmu tybetańskiego, który służy kilku celom religijnym, w tym ustanowienie świętej przestrzeni i jako pomoc do medytacji i indukcji transu, skupiając uwagę aspirantów i adeptów, mieszkanie Buddy lub bodhisattwy, symboliczna mapa wszechświata i ścieżka do wyzwolenia. Mandala stała się ogólnym terminem dla każdego planu, wykresu lub geometrycznego wzoru, który reprezentuje kosmos metafizycznie lub symbolicznie, mikrokosmos wszechświata z ludzkiej perspektywy. Jego symboliczna natura może pomóc „w dostępie do coraz głębszych poziomów nieświadomości, ostatecznie pomagając medytującemu doświadczyć mistycznego poczucia jedności z ostateczną jednością, z której wyrasta kosmos we wszystkich swoich wielorakich formach.” Psychoanalityk Carl Jung widział mandalę jako „reprezentację nieświadomej jaźni” i wierzył, że jego obrazy mandali umożliwiły mu identyfikację zaburzeń emocjonalnych i pracę w kierunku pełni osobowości.

Mandale są szczególnie ważne w tybetańskiej gałęzi buddyzmu wadżrajany, gdzie są używane w ceremoniach inicjacji Kalaczakry i między innymi uczą nietrwałości.

Etymologia

W hinduizmie

Użycie religijne

Sri Yantra.

Plan parteru świątyni hinduistycznej często przybiera formę mandali symbolizującej wszechświat. Lotos jest święty nie tylko dlatego, że przekracza ciemność wody i błota, gdzie znajdują się jego korzenie, ale także z powodu jego doskonale symetrycznych płatków, które przypominają mandalę.

Niektórzy hinduscy praktykujący ezoterykę stosują yantrę, mantrę i inne przedmioty w swojej sadhanie, pudży i yajnie.

Jantra, lub inne permutacje i podobne zjawiska takie jak Mandala, Rangoli, Kolam, Rangavalli i inne święte tradycje geometryczne, są endemiczne w całej Tradycji Dharmicznej.

Jantra może być postrzegana jako astronomiczna mapa lub diagram reprezentujący astronomiczną pozycję planet w danym dniu i czasie. To jest uważane za pomyślne w hinduskiej mitologii. Jantry te są tworzone na różnych przedmiotach tj. papier, kamienie szlachetne, płyty metalowe i stopy. Ono wierzyć że jeżeli my, jako ludzie, podążać the podstawowy zasada ciągle koncentrować na the przedstawienie, ono pomagać ty budować Fortuna, gdy planeta nad mieć ich osobliwy Grawitacja che rządzić podstawowy emocja i karma, pochodzić satysfakcja. Te jantry są zasadniczo wykonane w określonym dniu i czasie w zależności od zalecanych procedur określonych w vedas.

Yantra w sanskrycie oznacza „krosno”, „instrument” i „maszyna”. Jantra jest aniconic temenos lub tabernacle of deva, asura, genius loci lub inny archetypowy byt. Jantry są urządzeniami teurgicznymi, które wywołują entelecheia. Jantry są urzeczywistniane przez sadhu poprzez darśanę i samjamę. Istnieją liczne jantry. Jantra Śri jest często podawana jako przykład. Jantra zawiera elementy geometryczne i archetypowe kształty i wzory, mianowicie – kwadraty, trójkąty, koła i wzory kwiatowe; ale może również zawierać bija mantrę i bardziej złożone i szczegółowe symbole. Bindu jest centralnym, podstawowym i instrumentalnym elementem jantry. Jantra funkcjonuje jako objawicielski przewodnik kosmicznych prawd. Jantra, jako instrument i duchowa technologia, może być odpowiednio wyobrażona jako prototypowe i ezoteryczne maszyny do mapowania koncepcji lub konceptualne krosna. Uważa się, że niektóre jantry ucieleśniają energetyczne sygnatury, na przykład Wszechświata, świadomości, ishta-devata. Niektórzy hinduscy praktycy ezoteryczni wykorzystują jantrę, mantrę i inne elementy saṃdhyā-bhāṣā (Bucknell, et al.; 1986: ix) w swoich sadhanach, pudżach i yajnach. Choć często przedstawiane w dwóch wymiarach przez sztukę, jantry są pojmowane i konceptualizowane przez praktykujących jako wielowymiarowa święta architektura i w tej jakości są identyczne z ich korelatem – mandalą. Medytacja i indukcja transu za pomocą Jantry są traktowane w różnych liniach ich przekazu jako instrumenty, które potęgują gromadzenie i manifestację siddhi.

Madhu Khanna, w łączeniu Mantry, Jantry, Ishta-devata i form myślowych stwierdza:

Mantry, sanskryckie sylaby zapisane na jantrach, są zasadniczo 'formami myślowymi’ reprezentującymi bóstwa lub kosmiczne moce, które wywierają swój wpływ za pomocą wibracji dźwiękowych.

Użytek polityczny

Przecinające się mandale około 1360 roku: z północy na południe Lan Xang, Lanna, Sukhothai, Ayutthaya i Angkor.

Mandala oznacza „krąg królów”. Mandala jest modelem do opisywania wzorców rozproszonej władzy politycznej we wczesnej historii Azji Południowo-Wschodniej. Koncepcja mandali przeciwdziała naszej naturalnej tendencji do poszukiwania zunifikowanej władzy politycznej w późniejszej historii, władzy wielkich królestw i państw narodowych, we wcześniejszej historii, gdzie ważniejsza jest władza lokalna. W słowach O. W. Woltersa, który zapoczątkował ten pomysł w 1982 r.:

„Mapa wcześniejszej Azji Południowo-Wschodniej, która rozwinęła się z prehistorycznych sieci małych osad i ujawnia się w zapisach historycznych, była mozaiką często nakładających się mandali”

W pewien sposób podobna do systemu feudalnego w Europie, państwa były powiązane w relacjach władca-poddany. W porównaniu z feudalizmem, system ten dawał jednak większą niezależność podległym państwom; podkreślał raczej osobiste niż oficjalne czy terytorialne związki; i często nie był ekskluzywny. Any particular area, therefore, could be subject to several powers or none.

In Buddhism

Theravada Buddhism

The mandala can be found in the Atanatiya Sutta in the Digha Nikaya, part of the Pali Canon. Ten tekst jest często intonowany.

Tybetańska Wadżrajana

Tybetańscy mnisi wykonujący tymczasową „Sand-Mandala” w City-Hall w Kitzbühel w Austrii w 2002

Szczegóły Sand-Mandala

Kyil khor (po tybetańsku mandala) w buddyzmie wadżrajany zwykle przedstawia krajobraz krainy Buddy lub oświeconą wizję Buddy (które są nieuchronnie utożsamiane i reprezentują naturę doświadczenia oraz zawiłości zarówno oświeconego, jak i zdezorientowanego umysłu):”mikrokosmos reprezentujący różne boskie moce działające we wszechświecie.” Takie mandale składają się z zewnętrznej okrągłej mandali i wewnętrznej kwadratowej (lub czasami okrągłej) mandali z ozdobnie zdobionym pałacem mandali umieszczonym w centrum. Każda część wewnętrznej mandali może być zajęta przez buddyjskie glify i symbole, jak również wizerunki związanych z nią bóstw, które „symbolizują różne etapy w procesie urzeczywistniania prawdy”. Mandale są powszechnie używane przez buddystów tantrycznych jako pomoc w medytacji. Bardziej szczegółowo, buddyjska mandala jest postrzegana jako „święta przestrzeń”, Czysta Kraina Buddy, a także jako miejsce zamieszkania w pełni urzeczywistnionych istot lub bóstw. Podczas gdy z jednej strony jest ona postrzegana jako miejsce oddzielone i chronione od ciągle zmieniającego się i nieczystego zewnętrznego świata samsary, a zatem jest postrzegana jako pole Buddy lub miejsce Nirwany i spokoju, pogląd buddyzmu wadżrajany widzi, że największą ochroną przed samsarą jest moc postrzegania samsarycznego zamieszania jako „cienia” czystości (który następnie wskazuje w jej kierunku). Wizualizując czyste krainy, uczymy się rozumieć samo doświadczenie jako czyste i siedzibę oświecenia. Ochrona, której potrzebujemy, w tym ujęciu, jest przed naszymi własnymi umysłami, tak samo jak przed zewnętrznymi źródłami zamętu. W wielu mandalach tantrycznych, ten aspekt oddzielenia i ochrony od zewnętrznego samsarycznego świata jest przedstawiony przez „cztery zewnętrzne kręgi: oczyszczający ogień mądrości, krąg wadżry, krąg z ośmioma grobowcami, krąg lotosu”. The ring of vajras forms a connected fence-like arrangement runningaround the perimeter of the outer mandala circle The mandala is also „a support for the meditating person,” something to be repeatedly contemplated, to the point of saturation, such that the image of the mandala becomes fully internalised in even the minutest detail and which can then be summoned and contemplated at will as a clear and vivid visualised image. Z każdą mandalą przychodzi to, co Tucci nazywa „jego powiązana liturgia … zawarte w tekstach znanych jako tantry”, instruując praktykujących, w jaki sposób mandala powinna być rysowana, budowana i wizualizowana oraz wskazując mantry, które należy recytować podczas jej rytualnego użycia.

Zdjęcie po prawej stronie jest dobrym przykładem tybetańskiej mandali piaskowej. Wzór ten jest pieczołowicie tworzony na podłodze świątyni przez kilku mnichów, którzy używają małych rurek i pocierają inny metalowy przedmiot o karbowaną powierzchnię rurki, aby stworzyć maleńki przepływ ziaren. Różne aspekty tradycyjnie ustalonej konstrukcji reprezentują symbolicznie obiekty kultu i kontemplacji tybetańskiej buddyjskiej kosmologii.

Aby symbolizować nietrwałość (centralne nauczanie buddyzmu), po dniach lub tygodniach tworzenia skomplikowanego wzoru, piasek jest szczotkowany razem i zwykle umieszczany w zbiorniku bieżącej wody, aby rozprzestrzenić błogosławieństwa mandali.

Wizualizacja i konkretyzacja koncepcji mandali jest jednym z najbardziej znaczących wkładów buddyzmu do psychologii transpersonalnej. Mandale są postrzegane jako święte miejsca, które przez samą swoją obecność w świecie przypominają odbiorcy o immanencji świętości we wszechświecie i jej potencjale w jego/jej jaźni. W kontekście buddyjskiej ścieżki celem mandali jest położenie kresu ludzkiemu cierpieniu, osiągnięcie oświecenia i właściwego spojrzenia na Rzeczywistość. Jest to środek do odkrycia boskości przez uświadomienie sobie, że mieszka w swoim własnym ja.

A mandala może również reprezentować cały Wszechświat, który jest tradycyjnie przedstawiany z Mount Meru jako Axis Mundi w centrum, otoczony przez kontynenty. Mandala ofiarna” w buddyzmie tybetańskim jest symbolicznym ofiarowaniem całego Wszechświata. Każdy zawiły szczegół tych mandali jest utrwalony w tradycji i ma określone znaczenia symboliczne, często na więcej niż jednym poziomie.

Mandala może być pokazana, aby reprezentować w formie wizualnej podstawową istotę nauk Wadżrajany.W mandali, zewnętrzny krąg ognia zazwyczaj symbolizuje mądrość. W mandali, zewnętrzny krąg ognia zazwyczaj symbolizuje mądrość. Pierścień 8 pól charnel prawdopodobnie reprezentuje buddyjskie napomnienie, aby zawsze pamiętać o śmierci i nietrwałości, którymi przesiąknięta jest samsara: „takie miejsca były wykorzystywane w celu konfrontacji i uświadomienia sobie przemijającej natury życia”. Opisane w innym miejscu w ten sposób: „wewnątrz płonącego tęczowego nimbu i otoczony czarnym pierścieniem z dorjes, główny zewnętrzny pierścień przedstawia osiem wielkich pól czarnoksięskich, aby podkreślić niebezpieczną naturę ludzkiego życia. „Wewnątrz tych pierścieni leżą ściany samego pałacu mandali, w szczególności miejsce zamieszkane przez bóstwa i Buddów.

Jeden znany rodzaj mandali w Japonii jest mandala „Pięciu Buddów,” archetypowe formy Buddy ucieleśniające różne aspekty oświecenia, Buddowie są przedstawiane w zależności od szkoły buddyzmu, a nawet szczególny cel mandali. Powszechną mandalą tego typu jest mandala Pięciu Buddów Mądrości (a.k.a. Pięciu Dżinów), Buddów Wairokany, Aksobhji, Ratnasambhawy, Amitabhy i Amoghasiddhi. W połączeniu z inną mandalą przedstawiającą Pięciu Królów Mądrości, tworzy ona Mandalę Dwóch Sfer.

Mandala ofiarowania

Gdy powyższa mandala reprezentuje czyste otoczenie Buddy, ta mandala reprezentuje Wszechświat. Ten typ mandali jest używany do mandala-ofiarowania, podczas którego symbolicznie ofiarowuje się wszechświat Buddom lub swojemu nauczycielowi, na przykład. W ramach praktyki Wadżrajany, 100,000 takich ofiarowań mandali (w celu stworzenia zasługi) może być częścią praktyk wstępnych, zanim uczeń może rozpocząć rzeczywiste praktyki tantryczne. Mandala ta jest ogólnie skonstruowana zgodnie z modelem Wszechświata, jak nauczano w klasycznym tekście buddyjskim Abhidharmakosha, z górą Meru w centrum, otoczoną kontynentami, oceanami i górami, itd.

Buddyzm Szingon

Japońska gałąź Buddyzmu Wadżrajany, Buddyzm Szingon, również często używa mandali w swoich rytuałach, chociaż rzeczywiste mandale różnią się. Kiedy założyciel Shingon, Kukai powrócił z treningu w Chinach, przywiózł dwie mandale, które stały się centralne dla rytuału Shingon: Mandalę Królestwa Łona i Mandalę Królestwa Diamentu.

Te dwie mandale są zaangażowane w rytuał inicjacji abhiseka dla nowych uczniów Shingon. Wspólną cechą tego rytuału jest zawiązanie oczu nowemu inicjowanemu i rzucenie przez niego kwiatka na którąś z mandali. Miejsce, w którym ląduje kwiat pomaga w określeniu, z którym bóstwem opiekuńczym inicjowany powinien pracować.

Mandale piaskowe, występujące w Buddyzmie Tybetańskim, nie są praktykowane w Buddyzmie Shingon.

Buddyzm Nichiren

Mandala w buddyzmie Nichiren nazywana jest moji-mandala (文字漫荼羅) i jest wiszącym zwojem papieru lub drewnianą tabliczką, której inskrypcja składa się z chińskich znaków i średniowiecznego pisma sanskryckiego reprezentującego elementy oświecenia Buddy, ochronne bóstwa buddyjskie i pewne koncepcje buddyjskie. Nazywany Gohonzon, został pierwotnie zapisany przez Nichiren, założyciela tego odłamu japońskiego buddyzmu, pod koniec XIII wieku. Gohonzon jest głównym obiektem czci w niektórych szkołach Nichirena i jedynym w innych, które uważają go za najwyższy obiekt kultu jako ucieleśnienie najwyższej Dharmy i wewnętrznego oświecenia Nichirena. Siedem znaków Nam Myoho Renge Kyo, uważanych za imię najwyższej Dharmy i inwokację, którą intonują wierni, jest wypisanych na środku wszystkich Gohonzonów Nichiren-sect, których wygląd może się różnić w zależności od konkretnej szkoły i innych czynników.

Buddyzm Czystej Krainy

Podobnie jak Nichiren, buddyści Czystej Krainy tacy jak Shinran i jego potomek Rennyo szukali sposobu na stworzenie obiektów czci, ale obiektów, które były łatwo dostępne dla niższych klas japońskiego społeczeństwa, które nie mogły sobie pozwolić na tradycyjną formę mandali. W przypadku buddyzmu Shin, Shinran zaprojektował mandalę używając wiszącego zwoju, a słowa nembutsu (南無阿彌陀佛) napisane pionowo.

Takie mandale są nadal często używane przez buddystów Czystej Krainy w domowych ołtarzykach (sanktuariach) zwanych dziś butsudan.

W chrześcijaństwie

Painton Cowen, który poświęcił swoje życie badaniu okien różanych, stwierdza, że formy mandali są powszechne w całym chrześcijaństwie: krzyż celtycki; różaniec; aureola; oculi; Korona Cierniowa; okna różane; Różany Krzyż; dromenon. na posadzce katedry w Chartres. Dromenon reprezentuje podróż ze świata zewnętrznego do wewnętrznego świętego centrum, gdzie znajduje się Boskość.

Podobnie, wiele Iluminacji Hildegardy von Bingen może być wykorzystanych jako Mandale, podobnie jak wiele obrazów ezoterycznego chrześcijaństwa (czyli, chrześcijańskiego hermetyzmu, chrześcijańskiej alchemii & różokrzyżowców).

W islamie

W islamie, sztuka sakralna jest zdominowana przez geometryczne kształty, w których odcinek koła, półksiężyc, wraz z gwiazdą, reprezentują Boskość. Cały budynek meczetu staje się mandala jak wewnętrzna kopuła dachu reprezentuje łuk niebios i zwraca uwagę czciciela w kierunku Allah.

Medicine koło jako mandala

Medicine koła są kamienne struktury zbudowane przez tubylców Ameryki Północnej dla różnych duchowych i rytualnych celów. Koła lecznicze były budowane przez układanie kamieni w okrągły wzór, który często przypominał koło wozu leżące na boku. Koła mogły być duże, osiągając średnicę 75 stóp. Chociaż archeolodzy nie są pewni co do przeznaczenia każdego koła leczniczego, uważa się, że miały one znaczenie ceremonialne i astronomiczne. Koła lecznicze są nadal używane w duchowości rdzennych Amerykanów, jednak większość znaczeń za nimi stojących nie jest podzielana przez ludy nie rdzenne. Łapacze snów są również mandalami.

Inne mandale

Wśród rdzennych Australijczyków, Bora jest nazwą nadaną zarówno ceremonii inicjacji, jak i miejscu Bora Ring, na którym inicjacja jest wykonywana. W takim miejscu młodzi chłopcy są przekształcani w mężczyzn poprzez rytuały przejścia. Słowo Bora pierwotnie pochodzi z południowo-wschodniej Australii, ale obecnie jest często używane w całej Australii do opisania miejsca lub ceremonii inicjacji. Termin „bora” wywodzi się etymologicznie od pasa lub przepaski, która otacza inicjowanych mężczyzn. Wygląd pierścienia bora różni się w zależności od kultury, ale często jest on związany z układami kamieni, rycinami skalnymi lub innymi dziełami sztuki. Kobiety mają generalnie zakaz wstępu do bora. W południowo-wschodniej Australii, Bora jest często związana z twórcą-duchem Baiame.

Pierścienie Bora, znalezione w południowo-wschodniej Australii, są kręgami utwardzonej stopami ziemi otoczonej podniesionymi nasypami. Zwykle budowano je parami (choć niektóre stanowiska mają trzy), z większym kręgiem o średnicy około 22 metrów i mniejszym o średnicy około 14 metrów. Pierścienie są połączone świętym chodnikiem. Matthews (1897) podaje doskonałą relację naocznego świadka ceremonii Bora, i wyjaśnia użycie dwóch kręgów.

Typy

Istnieje wiele różnych typów mandali, które różnią się w zależności od tradycji religijnej, użycia rytualnego i zamierzonego celu. „Mandale tybetańskie występują w różnych formach, ale większość z nich to wariacje na temat podstawowych tematów przedstawionych powyżej. Ogólnie rzecz biorąc, istnieją dwa podstawowe typy mandali:

1) Garbha-dhatu (sanskryt: „świat łona”; japoński: taizo-kai), w którym ruch odbywa się od jednego do wielu 2) Vajra-dhatu (sanskryt: „świat diamentu”; japoński kongo-kai), od wielu do jednego.”

Notatki

• Apte, Vaman Shivram. The Practical Sanskrit Dictionary. Delhi: Motilal Banarsidass Publishers, 1965. ISBN 8120805674
• Bucknell, Roderick. The Twilight Language: Explorations in Buddhist Meditation and Symbolism. Londyn: Curzon press, 1986. ISBN 0312825404
• Brauen, M. The Mandala, Sacred circle in Tibetan Buddhism. London: Serindia Press, 1997.
• Bucknell, Roderick & Martin Stuart-Fox. The Twilight Language: Explorations in Buddhist Meditation and Symbolism. London: Curzon Press, 1986. ISBN 0312825404
• Cammann, S. „Suggested Origin of the Tibetan Mandala Paintings.” The Art Quarterly 8 (1950) Detroit.
• Cowen, Painton. The Rose Window. Londyn; i Nowy Jork: 2005. (oferuje najbardziej kompletny przegląd ewolucji i znaczenia formy, wraz z setkami kolorowych ilustracji.)
• Chandler, David. A History of Cambodia. Westview Press, 1983. ISBN 0813335116
• Chutintaranond, Sunait, „Mandala, segmentary state, and Politics of Centralization in Medieval Ayudhya,” Journal of the Siam Society 78 (1) (1990): 1.
• Fontana, David. Medytacja z mandalami: 52 nowe mandale, które pomogą ci wzrastać w pokoju i świadomości. London: Duncan Baird Publishers, 2006. ISBN 1844831175
• Gold, Peter. Navajo & Tybetańska święta mądrość: krąg ducha. Rochester, Vermont: Inner Traditions International, 1994. ISBN 089281411X
• Grossman, Sylvie i Jean-Pierre Barou. Mandala tybetańska, Sztuka & Praktyka. The Wheel of Time, Konecky and Konecky, 1995.
• Jung, C.G., Clara Winston and Richard Winston, (Translators), Aniela Jaffe, Ed. Memories, Dreams, Reflections. New York: Vintage, 1989. ISBN 0679723951
• Khanna, Madhu. Yantra: Tantryczny symbol kosmicznej jedności. Inner Traditions, 2003. ISBN 0892811323
• Lieberman, Victor Strange Parallels: Southeast Asia in Global Context, c. 800-1830, Volume 1: Integration on the Mainland. Cambridge University Press, 2003.
• Monier-Williams, Monier. A Sanskrit-English Dictionary. Delhi: Motilal Banarsidass, 1899.
• Stuart-Fox, Martin. The Lao Kingdom of Lan Xang: Rise and Decline. White Lotus, 1998.
• Tambiah, World Conqueror and World Renouncer, Cambridge, 1976.
• Thongchai Winichakul. Siam Mapped. Honolulu: University of Hawaii Press, 1984. ISBN 0824819748
• Tucci,Giuseppe. The Theory and Practice of the Mandala, trans. Alan Houghton Brodrick. New York: Samuel Weisner, 1973.
• Vitali, Roberto. Early Temples of Central Tibet. London: Serindia Publications, 1990.
• Wayman, Alex. „Symbolika pałacu mandali” w The Buddhist Tantras. Delhi: Motilal Banarsidass, 1973.
• White, David Gordon. The Alchemical Body: Siddha Traditions in Medieval India. Chicago: The University of Chicago Press, 1996. ISBN 0226894991
• Wolters, O.W. History, Culture and Region in Southeast Asian Perspectives. Instytut Studiów Azji Południowo-Wschodniej, 1982. ISBN 0877277257
• Wolters, O.W. History, Culture and Region in Southeast Asian Perspectives. Institute of Southeast Asian Studies, Revised Edition, 1999.
• Wyatt, David. Thailand: A Short History, 2nd ed. Yale University Press, 2003. ISBN 0300-084757