Medyczne słownictwo kodowania i kluczowe terminy

Jeśli chodzi o kodowanie medyczne, istnieje długa lista kluczowych terminów i słownictwa, które są używane przez koderów na co dzień. Ważne jest dla koderów medycznych, aby stać się bardzo dobrze zaznajomieni z tymi terminami, a te z mocnym uściskiem będzie w stanie zapewnić skuteczną i szybką wydajność pracy. Oto spojrzenie na niektóre kluczowe terminy i słownictwo, które każdy koder medyczny powinien znać.

ICD-10

– Jest to skrót od International Classification of Diseases Tenth Edition i jest to system używany do klasyfikacji kodów chorób. Wszedł on w życie w 2015 r., zastępując dziewiątą edycję ICD.

CPT

– Jest to skrót od Current Procedural Terminology (bieżąca terminologia proceduralna), która została ustanowiona przez American Medical Association. Opisuje ona usługi o charakterze chirurgicznym, medycznym i diagnostycznym.

Kody kategorii

– Jest to trzycyfrowy kod następujący po określonym stanie chorobowym. Na przykład po takim stanie, jak POChP (przewlekła obturacyjna choroba płuc), następuje kod kategorii 496.

Kody podkategorii

– Jest to kod czterocyfrowy, który służy do bardziej szczegółowego opisania kodu. Na przykład, kod podkategorii HTD (zaburzenie nadciśnienia tętniczego) 401.9 ma na celu dostarczenie nieco więcej szczegółów na temat zaburzenia nadciśnienia tętniczego.

Kody podkategorii –

Są to kody, które wymagają pięciu cyfr ze względu na zawiłe szczegóły. Istnieje wiele kodów podklasyfikacyjnych, które kończą się dwoma zerami, które następują po trzech cyfrach i kropce dziesiętnej (250.00).

Termin główny –

Jest to termin, który musi być sprawdzony w indeksie książki kodera medycznego. Jeżeli dana osoba ma przewlekłe zapalenie oskrzeli, wówczas koder wyszukałby kod dla zapalenia oskrzeli.

Kod domyślny

– Jest to czasami nazywane również kodem nieokreślonym. Jest to kod wymieniony obok terminu głównego i jest używany, gdy nie ma określonego kodu dla danego schorzenia.

Modyfikatory –

Są to dwa znaki i mogą być cyframi lub literami. Dodaje się je do końca kodu za pomocą łącznika. Modyfikator może wskazywać, czy usługa została wykonana, czy nie, czy zakończyła się sukcesem czy porażką.

Nowi i ustaleni pacjenci

– Odnosi się to do nowych lub ustalonych pacjentów. Nowe rozróżnienie opisuje pacjentów, którzy nie otrzymywali usług od lekarza lub od lekarza podobnej specjalności w ciągu ostatnich trzech lat. Ustalone rozróżnienie odnosi się do tych pacjentów, którzy otrzymali usługi w ciągu poprzednich trzech lat

Kodowanie E i M –

Kodowanie Ocena i Zarządzanie jest często używane przez lekarzy w odniesieniu do specjalności.

Wspólne Kody Procedur Opieki Zdrowotnej (HCPCS)

-Kody te są używane do identyfikacji usług, dostaw i produktów, które nie są zawarte w kodowaniu CPT. Kody te są stosowane do usług, które nie są świadczone przez lekarza, ale mogą być wykonywane przez pogotowie ratunkowe i inne podmioty.

Placeholder X

– Kiedy jest tylko sześć dostępnych znaków dla kodu i trzeba dodać siódmy, robi się to za pomocą znaku X.

Kody tymczasowe

– Kody te są stosowane do różnego rodzaju pojawiających się technologii. Ilekroć ma to miejsce, kody te kończą się literą T.

Jednostki wartości względnej (RVU)

– Termin ten jest używany do opisywania formuł tworzonych przez Medicare.

American Medical Association

– Jest to grupa, której powierzono ustanawianie i modyfikowanie wszelkich zmian systemu kodowania medycznego.

Raporty uzupełniające –

Są to raporty, które są wymagane od kas chorych w celu wyjaśnienia, dlaczego dana usługa została wykonana lub przerwana. Są one często dołączane do modyfikatorów CPT.

Advanced Beneficiary Notice (ABN) –

Jest to część Medicare i jest wydawane, gdy pacjent zgadza się na poddanie się usłudze, która może nie być pokryta przez Medicare. Jest to formularz, który uświadamia pacjentom ten fakt.

Modyfikatory nieistotne –

Są to podterminy, które występują po terminie głównym i są zapisane w nawiasie. Nie są one obowiązkowe, ale służą zapewnieniu większej jasności diagnozy.

Kody V –

Są to kody używane do identyfikacji wszelkich okoliczności, które mogą mieć wpływ na opiekę nad pacjentem. Kody te są używane do identyfikacji stanów, które nie są uważane za uraz lub chorobę.

Kody E –

Kody te oznaczają sposób, w jaki doznano urazu, a także zawierają lokalizację urazu.

Eponim

– Jest on używany do opisania choroby, która wzięła swoją nazwę od rzeczywistej osoby. Na przykład ALS jest powszechnie nazywane chorobą Lou Gehriga.

Lista tabelaryczna

– Jest to lista kodów, które zostały umieszczone w kolejności numerycznej. Koderzy dość często odwołują się do swoich list tabelarycznych.

Kody łączone

– Reprezentuje pojedynczy kod, który jest używany do klasyfikacji dwóch rozpoznań; jednego z powikłaniem lub jednego z towarzyszącym objawem wtórnym.

Diagnoza podstawowa

– Odnosi się do kodu rozpoznania, który jest wymieniony jako pierwszy. Jest on używany do wyjaśnienia głównego powodu wizyty lekarskiej i jest bardzo często używany przez koderów.

.