-
Większy rozmiar tekstuWiększy rozmiar tekstuRegularny rozmiar tekstu
Co nauczyciele powinni wiedzieć
Monukleoza, lub mono, jest wywoływana przez wirus Epsteina-Barr (EBV), powszechny wirus, na który większość dzieci jest narażona w pewnym momencie podczas dorastania. Niemowlęta i małe dzieci zakażone wirusem EBV zwykle mają bardzo łagodne objawy lub nie mają ich wcale. Jednak u nastolatków i młodych dorosłych, którzy ulegli zakażeniu, często pojawiają się objawy mononukleozy. Objawy grypopodobne wywołane przez mono zazwyczaj ustępują samoistnie po kilku tygodniach odpoczynku.
Mono (czasami nazywana „chorobą pocałunków”) rozprzestrzenia się poprzez pocałunki, kaszel, kichanie i jakikolwiek kontakt ze śliną osoby zakaźnej – taki jak dzielenie się słomką, szklanką do picia, naczyniem do jedzenia lub szczoteczką do zębów.
Objawy mono obejmują gorączkę, ból gardła z obrzękiem migdałków, zmęczenie, osłabienie i obrzęk węzłów chłonnych. Objawy te są często mylone z anginą lub grypą.
Inne objawy obejmują:
- ból głowy
- ból mięśni
- brak apetytu
- wysypkę skórną
- ból brzucha
Uczniowie z mono mogą potrzebować:
- być nieobecnym w szkole przez kilka tygodni
- mieć zadania i zadania domowe wysyłane do domu oraz testy przekładane
- unikać zajęć gimnastycznych i sportowych do czasu uzyskania zgody od lekarza (wirus może powodować powiększenie śledziony, stwarzając ryzyko pęknięcia)
- zmodyfikować swój dzień szkolny z powodu zmęczenia lub innych objawów
Co mogą zrobić nauczyciele
Mono musi przebiegać w sposób naturalny. Objawy trwają zazwyczaj od 2 do 4 tygodni, a niektórzy uczniowie czują się zmęczeni przez kilka tygodni dłużej.
Jeśli uczniowie z mononukleozą są nieobecni przez dłuższy okres czasu, należy znaleźć dla nich sposób na nadążanie za zadaniami, aby nie mieli zaległości i nie czuli się przytłoczeni po powrocie do szkoły.
Nauczyciele mogą pomóc w zapobieganiu rozprzestrzeniania się infekcji w swoich klasach poprzez:
- zachęcanie uczniów do częstego mycia rąk wodą z mydłem
- przypominanie im, aby zawsze kaszleli lub kichali w łokieć lub chusteczkę, a nie w ręce
- przypominanie im, aby nie dzielili się napojami, słomkami, przyborami do jedzenia, szczoteczkami do zębów lub podobnymi przedmiotami osobistymi
.