Papież św. Bonifacy IV

Pomóż wesprzeć misję Nowego Adwentu i zdobądź pełną zawartość tej strony jako natychmiastowe pobranie. Zawiera Encyklopedię Katolicką, Ojców Kościoła, Summę, Biblię i wiele więcej za jedyne 19,99 dolarów…

Syn Jana, lekarza, marsjanina z prowincji i miasta Valeria; następca Bonifacego III po ponad dziewięciomiesięcznym wakacie; konsekrowany 25 sierpnia 608 r.; zm. 8 maja 615 r. (Duchesne); lub 15 września 608 r. – 25 maja 615 r. (Jaffé). Za czasów papieża Grzegorza Wielkiego był diakonem Kościoła rzymskiego i pełnił funkcję dyspensatora, czyli pierwszego urzędnika związanego z administracją patrymoniów. Bonifacy uzyskał od cesarza Fokasa pozwolenie na przebudowę Panteonu na kościół chrześcijański, a 13 maja 609 r. (?) świątynia wzniesiona przez Agryppę Jowiszowi Mścicielowi, Wenus i Marsowi została poświęcona przez papieża Dziewicy Maryi i wszystkim Męczennikom. (Stąd tytuł S. Maria Rotunda.) Był to pierwszy w Rzymie przypadek przekształcenia pogańskiej świątyni w miejsce kultu chrześcijańskiego. Dwadzieścia osiem wozów świętych kości zostało podobno wydobytych z katakumb i umieszczonych w porfirowym basenie pod ołtarzem głównym. Za pontyfikatu Bonifacego Mellitus, pierwszy biskup Londynu, udał się do Rzymu, „aby skonsultować się z papieżem w ważnych sprawach dotyczących nowo powstałego Kościoła angielskiego” (Beda, H. E., II, iv). Podczas pobytu w Rzymie asystował na odbywającym się wówczas soborze dotyczącym pewnych kwestii związanych z „życiem i pokojem zakonnym mnichów”, a odjeżdżając zabrał ze sobą do Anglii dekret soboru wraz z listami papieża do Wawrzyńca, arcybiskupa Canterbury, do całego duchowieństwa, do króla Ethelberta i do wszystkich Anglików „w sprawie tego, co ma być przestrzegane przez Kościół Anglii”. Istniejące obecnie dekrety soboru są fałszywe. List do Ethelberta (w William of Malmesbury, De Gest. Pont., I, 1464, wyd. Migne) jest uważany za fałszywy przez Hefelego (Conciliengeschichte, III, 66), wątpliwy przez Haddana i Stubbsa (Councils, III, 65), a autentyczny przez Jaffé .

Między 612-615, św. Kolumban, mieszkający wówczas w Bobbio we Włoszech, został nakłoniony przez Agilulfa, króla Lombardów, do skierowania do Bonifacego IV listu w sprawie potępienia „Trzech rozdziałów”, który jest godny uwagi zarówno ze względu na wyrazy przesadnego szacunku, jak i na ton nadmiernej ostrości. Mówi w nim papieżowi, że jest oskarżony o herezję (za przyjęcie V Soboru, tj. Konstantynopolitańskiego, 553 r.), i wzywa go do zwołania soboru i udowodnienia swojej ortodoksji. Wydaje się jednak, że list porywczego Celta, który nie pojął znaczenia problemu teologicznego zawartego w „Trzech rozdziałach”, nie zakłócił w najmniejszym stopniu jego relacji ze Stolicą Apostolską i błędem byłoby przypuszczać, że Kolumban uważał się za niezależnego od władzy papieża. Za pontyfikatu Bonifacego w Rzymie panowało wielkie nieszczęście z powodu głodu, zarazy i powodzi. Papież zmarł na klasztornej emeryturze (własny dom zamienił na klasztor) i został pochowany w portyku św. Piotra. Jego szczątki były trzykrotnie przenoszone – w X lub XI wieku, pod koniec XIII wieku za czasów Bonifacego VIII i 21 października 1603 roku do nowego kościoła św. O wcześniejszym napisie na jego grobie zob. Duchesne; o późniejszym Groisar, „Analecta Romana”, I, 193. Bonifacy IV jest wspominany jako święty w Martyrologium Rzymskim 25 maja.

.