Discussion
Rozrastające się węzły chłonne przeszkadzają pacjentom zarówno w dorosłych, jak i pediatrycznych grupach wiekowych i wymagają dokładnej oceny przez lekarza. Większość z nich ma charakter łagodny i ma tendencję do zmniejszania się samoistnie lub po zastosowaniu leczenia. Biopsja wycinająca jest jednak najdokładniejszą metodą diagnostyczną w przypadku węzłów chłonnych, które nie poddają się leczeniu farmakologicznemu i stwarzają wrażenie złośliwych. Istnieje pogląd, że leczenie powinno być ograniczone do 2 tygodni, aby nie przedłużać procesu diagnostycznego. Biopsja aspiracyjna cienkoigłowa lub biopsja nacinająca często nie dają możliwości patologicznego rozpoznania węzła chłonnego. Nie jest też preferowana ze względu na stratę czasu dla pacjenta i powikłania, które mogą wystąpić w zależności od procedury. Znajomość predefiniowanych wartości predykcyjnych złośliwości pozwala klinicystom na postawienie szybkiej i trafnej diagnozy.
Były badania mające na celu określenie kryteriów złośliwości w limfadenopatiach. W badaniu przeprowadzonym przez Çelenk i wsp. zaawansowany wiek i płeć męska były związane ze złośliwością, a długotrwałe i obustronne węzły chłonne były związane ze zmianami łagodnymi. W wieloczynnikowej analizie regresji 251 pacjentów, zaawansowany wiek, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, obecność znanego złośliwego nowotworu i utrwalona zmiana były związane ze złośliwością. W innym badaniu, w którym przeanalizowano 550 pacjentów, stwierdzono, że starszy wiek, płeć męska i rasa biała wiążą się z wyższym ryzykiem złośliwości. Badania w dziecięcej grupie wiekowej wykazały, że obszar nadobojczykowy, powiększenie węzłów chłonnych o >2 cm i liczne zmiany regionalne były zgłaszane jako związane z nowotworem złośliwym. W obecnym badaniu wiek był statystycznie znamienny w zakresie przewidywania złośliwości. Ponadto stwierdzono, że odsetek złośliwości był wyższy w okolicy nadobojczykowej, w węzłach chłonnych sztywnych i ≥3 cm, choć nie był istotny statystycznie. Zgodnie z tymi wynikami 54% wyciętych węzłów chłonnych było łagodnych i odsetek ten jest wysoki. Można wnioskować, że przed wycięciem węzłów chłonnych należy dokonać bardziej szczegółowej oceny.
W ocenie limfadenopatii, oprócz cech klinicznych, szerokie zastosowanie mają obecnie badania radiologiczne. Ultrasonografia (USG) jest pierwszym badaniem radiologicznym, które należy wykonać, przede wszystkim dlatego, że jest nieinwazyjna i łatwa do zastosowania. Dlatego też USG jest najszerzej stosowaną metodą obrazowania u chorych z powiększeniem węzłów chłonnych. W obecnym badaniu u 73,5% pacjentów wykonano obrazowanie ultrasonograficzne. Wcześniejsze badania wykazały, że niektóre wyniki USG (wzór hipoechogeniczny, wzór siateczkowy, zwapnienia, niska resztkowość i pulsacyjność) mogą być wykorzystane do przewidywania złośliwości.
W tym badaniu sprawdzono parametry, które mogą być wykorzystane w przewidywaniu złośliwości u pacjentów z limfadenopatią. Wyniki wykazały, że ryzyko zachorowania na nowotwór złośliwy było większe u chorych > 40 roku życia. Stwierdzono również wysokie ryzyko złośliwości w okolicy nadobojczykowej, w węzłach chłonnych sztywnych i ≥3 cm, co nie było istotne statystycznie. Brak istotności statystycznej w tych parametrach mógł wynikać z małej liczby chorych. Dlatego dalsze badania z większymi populacjami pacjentów mogłyby dostarczyć bardziej wyczerpujących wyników.
ACKNOWLEDGEMENTS
Niniejsze badanie nie otrzymało żadnego konkretnego grantu od agencji finansujących w sektorze publicznym, komercyjnym lub not-for-profit.