Rozwój przezskórnej i przezklatkowej stymulacji serca podczas zatrzymania krążenia bradyasystolicznego

Przezklatkowa stymulacja serca historycznie została zdegradowana do roli techniki ostatniej szansy w leczeniu zatrzymania krążenia. Ostatnie badania wykazały, że technika ta charakteryzuje się wysokim wskaźnikiem udanego wychwytu elektrycznego, ale często bez aktywności mechanicznej. Wykazano, że wskaźniki przeżywalności są fatalne, gdy technika ta jest stosowana w późnym okresie zatrzymania krążenia. Wyniki kilku ostatnich badań pacjentów stymulowanych techniką przezskórną sugerują, że wychwyt elektryczny można często szybko uzyskać u pacjentów z asystolią lub bradykardią bez tętna. Mimo że wychwyt elektryczny może wystąpić w późnym okresie zatrzymania krążenia, rozwój aktywności mechanicznej i przeżycie są rzadkie. Osoby, które przeżyły, były na ogół leczone we wczesnym okresie zatrzymania i miały hemodynamicznie nieefektywną bradykardię. Wyniki te sugerują, że szybkie rozpoczęcie stymulacji przezskórnej u pacjentów z atakiem Stokesa-Adamsa, narastającym blokiem serca związanym z niedokrwieniem mięśnia sercowego, asystolią podefibrylacyjną lub bradykardią bez tętna może poprawić przeżywalność. Jednak ofiary przedłużającego się zatrzymania krążenia, u których mięsień sercowy nieodwracalnie przestał funkcjonować mechanicznie, prawdopodobnie nie odniosą korzyści z żadnej techniki stymulacji.