Economy
Priors to the 1960s the Thai economy was based primarily on the production of rice and other foods and goods for domestic consumption and of rice, rubber, teak, and tin for export. Następnie rząd zaczął promować odejście od rolnictwa na rzecz produkcji tekstyliów, dóbr konsumpcyjnych, a w końcu komponentów elektronicznych na eksport. Do lat 80. Tajlandia wkroczyła na solidną ścieżkę industrializacji; nawet kryzys gospodarczy z końca XX wieku tylko spowolnił, ale nie zatrzymał tej transformacji gospodarczej.
Od 1963 do 1997 roku tajska gospodarka była jedną z najszybciej rozwijających się na świecie. Przyjęcie pierwszego narodowego planu rozwoju w 1963 roku pobudziło przejście z rolnictwa do przemysłu. W latach 80. i 90. powstały liczne gałęzie przemysłu nastawione na eksport, głównie w okolicach Bangkoku. Masowa migracja młodych kobiet i mężczyzn ze społeczności wiejskich do Bangkoku spowodowała odpływ siły roboczej z terenów wiejskich. Ci, którzy nadal zajmują się rolnictwem, coraz częściej korzystali z maszyn, aby uzupełnić niedobór pracowników, co doprowadziło do zmiany w gospodarce wiejskiej z rolnictwa nastawionego na własne potrzeby na zorientowane na rynek. Większość inwestycji w nowe technologie w sektorze rolniczym pochodziła z oszczędności członków rodzin, którzy wyjechali do pracy w miastach.
Kompleksy hydroelektryczne potrzebne do podtrzymania wzrostu gospodarki przemysłowej wysiedliły tysiące mieszkańców wsi z ich domów i pól, zalały duże obszary leśne, przekształciły wzorce powodziowe i zmniejszyły podaż ryb, od których wielu zależy ich utrzymanie. W latach 80. mieszkańcy wsi organizowali masowe demonstracje, by zaprotestować przeciwko niewystarczającym rekompensatom dla wysiedlonych; dołączyli do nich ekolodzy i działacze społeczni zmobilizowani negatywnym wpływem tych projektów. Inne duże protesty zostały zorganizowane przeciwko polityce rządu promującej komercyjną eksploatację lasów. Protesty te, wraz z rosnącymi obawami klasy średniej o środowisko, pobudziły rządy pod koniec XX i na początku XXI wieku do podejmowania projektów z większą wrażliwością na kwestie środowiskowe niż wykazywały poprzednie rządy.
Przemysł zorientowany na eksport i instytucje finansowe, zwłaszcza te stworzone w latach 80. i 90. opierały się w dużej mierze na kapitale zagranicznym, czyniąc tajską gospodarkę bardziej podatną na zmiany w globalnych warunkach gospodarczych. W 1997 r. nagły i szybki spadek wartości tajskiej waluty, bahta, wywołał kryzys finansowy, który szybko rozprzestrzenił się na inne kraje azjatyckie. Kryzys ten nie tylko obnażył nadmierne uzależnienie Tajlandii od kapitału zagranicznego, ale także zwrócił uwagę na konsekwencje nierównomiernego rozwoju i słabości kilku sektorów gospodarki. Na początku XXI wieku gospodarka zaczęła się odradzać, ale kryzys gospodarczy i pojawienie się bardziej demokratycznego porządku politycznego sprawiły, że polityka gospodarcza stała się przedmiotem intensywnej debaty publicznej. Zamach stanu we wrześniu 2006 r. na nowo rozbudził niepewność co do przyszłości tajskiej gospodarki. Ogłaszając, uchylając, a następnie ponownie nakładając różne ograniczenia na inwestycje zagraniczne, rząd tymczasowy promował królewską filozofię „gospodarki wystarczającej”, ideał podkreślający samowystarczalność i umiarkowaną konsumpcję, nie odrzucając jednak inwestycji kapitalistycznych.
.