The 1918 influenza pandemic

W początkach XXI wieku, niepokój związany z niebezpieczeństwem wirusa grypy A podtypów H5N1 (ptasia grypa) i H1N1 (świńska grypa), oraz koronawirusa COVID-19, ożywił zainteresowanie najgorszym wybuchem choroby w Nowej Zelandii, śmiertelną pandemią grypy, która uderzyła między październikiem a grudniem 1918 roku. W ciągu dwóch miesięcy Nowa Zelandia straciła około połowę więcej ludzi na grypę niż przez całą pierwszą wojnę światową. Żadne inne wydarzenie nie zabiło tak wielu Nowozelandczyków w tak krótkim czasie.

Wielu ludzi wierzyło, że ta ciężka forma grypy była przenoszona przez „śmiertelnie niebezpieczny nowy wirus”, który przybył na liniowcu Royal Mail Niagara w dniu 12 października, ale jest mało prawdopodobne, aby tak było. Jakkolwiek pandemia się rozwinęła, do czasu jej złagodzenia w grudniu zmarło około 9000 Nowozelandczyków. Māori ucierpieli bardzo, z około 2500 zgonami. Jednak śmierć nie następowała równomiernie ani wśród Māori ani wśród Pākehā. Niektóre społeczności zostały zdziesiątkowane, podczas gdy inne wyszły z tego bez szwanku. Jedynymi miejscami, które ucierpiały z jednolitą surowością były obozy wojskowe.

Istniały jednak spójne sposoby, w jakie kraj zareagował na kryzys. Powstawały komitety koordynujące działania pomocowe, a obszary były dzielone na bloki lub dzielnice, z których każdy miał swój własny magazyn lub biuro. Wiele obiektów użyteczności publicznej i przedsiębiorstw zostało zamkniętych, a imprezy i spotkania publiczne zostały przełożone. Z personelu medycznego już rozciągnięte z powodu wojny, wolontariusze wypełnił luki, czy to w ich własnym gospodarstwie domowym lub w ich społeczności lokalnej.

W następstwie, społeczeństwo szukało odpowiedzi od rządu. Otrzymali poważną reorganizację w postaci ustawy o zdrowiu z 1920 roku, którą Geoffrey Rice, autor książki Black November: the 1918 influenza pandemic in New Zealand, opisuje jako „najbardziej użyteczne dziedzictwo” pandemii.

.