The Blackwater Fever to australijski zespół bluesowy gitarowo-perkusyjny, utworzony w Brisbane, Queensland w 2005 roku. Zostały one nagrodzone Best Blues & Roots Act na 2006 Sunshine Coast Music Festival. Wydali swój debiutancki pięć utworów extended play, Abused Blues, w styczniu 2006 roku przez duet założycielski Shane Hicks na wokalu i gitarze, i Rick DeMarco na perkusji. Utwory zostały nagrane na żywo w studiu OPM Studios w Brisbane. Hicks i DeMarco byli współautorami utworu „Blackwater”, od którego wzięła się nazwa zespołu. Hicks wspominał później: „Burza mózgów na temat nazwy zespołu, mieliśmy cholernie dużo czasu próbując coś wymyślić. Jedna z pierwszych piosenek na gitarę i perkusję, które napisaliśmy razem nosiła tytuł 'Blackwater’ i jest o ludziach łapiących gorączkę od picia skażonej wody. Połączcie to wszystko razem i macie nazwę naszego zespołu! Później dowiedzieliśmy się, że jest to określenie na ciężką malarię…. A ponieważ chcieliśmy uzyskać mroczne, bagniste, bluesowe brzmienie, pomyśleliśmy: …. Doskonale!”
Brisbane, Queensland, Australia
Blues, grunge, garage, roots
2005-obecnie
Waterfront, Plus One, P-Vine
theblackwaterfever.com
Shane Hicks
Jared Tredly
Jed Walters
.
Andrew Walter
Rick DeMarco
Do 2008 roku The Blackwater Fever zdobyli krajową ekspozycję radiową dzięki młodzieżowej stacji radiowej Triple J, w segmentach Home & Hosed (październik) i Roots 'n’ All (listopad) oraz w konkursie Unearthed tej stacji dla nowych, niepodpisanych zespołów. W listopadzie 2008 roku wydali swój debiutancki album studyjny, Sweet Misery, gdzie DeMarco został zastąpiony przez Andrew Walter na drums.
Do końca 2010 roku skład był trio z Hicks i Walter dołączył Jed A. Walters na gitarze basowej i klawiszach. Jednak ich drugi album, In Stereo (czerwiec 2011), został nagrany przed dołączeniem Waltersa, który „nie przyczynił się do powstania tego albumu, ale na pewno będzie miał duży wkład w następny”. Ich trzeci album, The Depths, ukazał się w marcu 2013 roku. Luke Saunders z Reverb Street Press porównał go z poprzednimi dwoma albumami „kolejny intrygujący krok naprzód po solidnych fundamentach, jakie zespół położył na swoim mrocznym i ziarnistym debiucie Sweet Misery (2009) i jego bardziej wyrafinowanej, równie udanej kontynuacji, In Stereo (2011).”
.