Plejstoceńska fauna Sycylii obejmuje dwa endemiczne taksony słoni o różnych rozmiarach ciała: karłowatego Palaeoloxodon falconeri i średniej wielkości Palaeoloxodon mnaidriensis. P. mnaidriensis jest młodszym z tych dwóch taksonów słoni i występuje w zespołach fauny datowanych od późnego środkowego do późnego plejstocenu. Niniejsza praca przedstawia studium systematyczne i morfometryczne P. mnaidriensis na podstawie materiału z późnośrednioplejstoceńskiej jaskini Puntali (Carini), reprezentującej największą i najlepiej zachowaną próbkę tego taksonu.
Rewizja morfologiczna wspiera hipotezę, że P. mnaidriensis z Sycylii jest rzeczywiście odrębnym gatunkiem w stosunku do kontynentalnego Palaeoloxodon antiquus, a nie tylko mniejszą wyspiarską formą tego ostatniego. P. mnaidriensis z jaskini Puntali ma średnią szacowaną wysokość ramion ok. 1,8 m i średnią masę ciała ok. 1100 kg, co oznacza redukcję masy ciała o prawie 90% w stosunku do formy przodka. Obserwowane różnice morfologiczne między P. mnaidriensis i P. antiquus są częściowo związane z karłowaceniem, ale sugerują też inną adaptację ekologiczną formy wyspiarskiej. Za zgrupowaniem P. mnaidriensis z Palaeoloxodon recki atavus, Palaeoloxodon recki, Palaeoloxodon naumanni, P. antiquus i Palaeoloxodon namadicus w monofiletycznym rodzaju Palaeoloxodon przemawiają trzy synapomorfie czaszkowe.
.