Background: Starsi pacjenci są często kierowani na terapię ręki po złamaniu dystalnego odcinka kości promieniowej. Nadzorowane sesje terapeutyczne stanowią obciążenie transportowe dla pacjentów i są kosztowne zarówno na poziomie indywidualnym, jak i systemowym. Ponadto niewiele jest dowodów na to, że terapia pod nadzorem lub ćwiczenia w domu poprawiają długoterminowe wyniki leczenia.
Metody: Dane zostały zebrane dla Wrist and Radius Injury Surgical Trial, wieloośrodkowej, międzynarodowej, pragmatycznej, randomizowanej próby leczenia złamań dystalnego odcinka kości promieniowej u pacjentów w wieku 60 lat i starszych. Skierowanie na leczenie i protokół terapii zależały od decyzji chirurga prowadzącego i terapeuty. Autorzy przeanalizowali wyniki pomiędzy uczestnikami, którzy poddali się terapii i tymi, którzy jej nie podjęli oraz ocenili czas trwania terapii. Autorzy analizowali również wpływ terapii na podgrupy zagrożone gorszymi wynikami: starszych uczestników oraz tych, którzy mieli więcej chorób współistniejących lub mniejszą aktywność wyjściową.
Wyniki: Osiemdziesiąt procent uczestników poddało się terapii; 70 procent uczestniczyło zarówno w terapii nadzorowanej, jak i w ćwiczeniach domowych. Uczestnicy odbyli średnio 9,2 sesji nadzorowanych w ciągu 14,2 tygodni. Nie było różnic w wynikach zgłaszanych przez pacjentów pomiędzy uczestnikami, którzy przeszli terapię, a tymi, którzy jej nie przeszli. Uczestnicy, którzy nie byli poddawani terapii, odzyskali większą siłę chwytu. Uczestnicy, którzy angażowali się w terapię przez krótszy czas, zgłaszali lepsze funkcjonowanie, zdolność do pracy i satysfakcję. W analizach podgrup nie ujawniono żadnych zależności.
Wnioski: Terapia ręki po złamaniu dalszej nasady kości promieniowej może nie być konieczna u starszych pacjentów. Zachęcanie uczestników do jak najszybszego wznowienia czynności życia codziennego może być równie skuteczne jak formalna terapia.
Pytanie kliniczne/poziom dowodów: Terapeutyczny, II.