THE STRUCTURE OF GOVERNMENT

The Executive
The Judiciary
The Legislature
The Executive
The executive
The executive consists of the President, the Deputy President and the Cabinet ministers at national level, and the Premier and Members of the Executive Councils (MECs) at provincial level. Obejmuje ona również departamenty rządowe i urzędników służby cywilnej.

Odpowiedzialność władzy wykonawczej polega na prowadzeniu kraju i prowadzeniu polityki w najlepszym interesie obywateli i zgodnie z Konstytucją. Są one uprawnione do wdrażania ustawodawstwa, rozwoju i realizacji polityki, kierowania i koordynowania pracy departamentów rządowych, przygotowywania i inicjowania ustawodawstwa i wykonywania innych funkcji, zgodnie z Konstytucją lub ustawodawstwem.

Wykonawcy nie mogą uchwalać ustaw, jednak mogą proponować Ustawodawcy nowe ustawy i zmiany w istniejących ustawach.

Sztuka Narodowej Egzekutywy:

Prezydent

Prezydent jest głową państwa i szefem krajowej Egzekutywy lub Gabinetu. Powierzono mu/jej utrzymanie supremacji Konstytucji jako prawa przewodniego kraju, a także jest zobowiązany do promowania jedności i interesów narodu. Jako szef krajowej władzy wykonawczej, prezydent jest również naczelnym dowódcą sił obronnych.

Wybór prezydenta

Zgromadzenie Narodowe wybiera jednego ze swoich członków na prezydenta podczas pierwszego posiedzenia Zgromadzenia Narodowego. Po wyborze na Prezydenta, Prezydent przestaje być posłem do Parlamentu i musi zostać zaprzysiężony w ciągu pięciu dni.

Szef Sądu Konstytucyjnego (Chief Justice) przewodniczy wyborowi Prezydenta lub wyznacza do tego innego sędziego. Jeśli stanowisko Prezydenta jest puste, wówczas Prezes Sądu Najwyższego musi w ciągu 30 dni wyznaczyć datę, w której stanowisko zostanie obsadzone.

Czas trwania prezydentury

Dana osoba może pełnić funkcję Prezydenta nie dłużej niż przez dwie kadencje. Mianowania na stanowisko p.o. Prezydenta nie wlicza się do tego okresu.

Odwoływanie Prezydenta

Jeżeli okaże się, że Prezydent poważnie naruszył Konstytucję lub prawo, dopuścił się poważnego uchybienia lub nie jest w stanie wykonywać swoich obowiązków, Zgromadzenie Narodowe może odwołać go z funkcji Prezydenta. Uchwała taka musiałaby zostać przyjęta większością dwóch trzecich głosów – czyli dwie trzecie wszystkich deputowanych musiałoby się na to zgodzić.

Z drugiej strony, wniosek o wotum nieufności wobec prezydenta (czyli wniosek, że nie rządzi on krajem w sposób zadowalający) wymaga jedynie większości głosów (ponad 50% wszystkich deputowanych) Zgromadzenia Narodowego. Jeśli to się uda, prezydent, wiceprezydent i cały gabinet, a także wiceministrowie, będą musieli podać się do dymisji.

Po usunięciu prezydenta z urzędu Zgromadzenie Narodowe musi wybrać nowego prezydenta w ciągu trzydziestu dni od zaistnienia wakatu. Jeśli tak się nie stanie, pełniący obowiązki prezydenta musi rozwiązać Zgromadzenie Narodowe i muszą odbyć się wybory.

Pełniący obowiązki Prezydenta

Jeżeli Prezydent jest poza krajem lub nie jest w stanie wykonywać swoich obowiązków, następujące osoby, w kolejności pierwszeństwa, są zobowiązane do pełnienia funkcji p.o. Prezydenta:

1. Wiceprezydent
2. minister wyznaczony przez Prezydenta
3. minister wyznaczony przez Gabinet
4. Marszałek Zgromadzenia Narodowego do czasu, gdy wybierze ono jednego ze swoich posłów.

Uprawnienia i funkcje Prezydenta

Prezydent jest odpowiedzialny za

• powoływanie Gabinetu;
• powoływanie sędziów po konsultacji z Komisją Służby Sądowej;
• powoływanie Protektora Publicznego, Audytora Generalnego i członków różnych Komisji na zalecenie Parlamentu;
• powoływanie Dowództwa Wojskowego Sił Obronnych;
• powoływanie komisji śledczych;
• zatwierdzanie i podpisywanie projektów ustaw przyjętych przez Parlament, aby mogły stać się ustawami, lub odsyłanie projektów ustaw do Zgromadzenia Narodowego lub Trybunału Konstytucyjnego, jeżeli istnieją wątpliwości co do ich zgodności z konstytucją;
• zwoływanie specjalnych posiedzeń Izb Parlamentu;
• zwoływanie referendum krajowego;
• przyjmowanie zagranicznych dyplomatów;
• wyznaczanie przedstawicieli RPA za granicą;
• przyznawanie odznaczeń;
• ułaskawianie lub uwalnianie przestępców; oraz
• ogłaszanie „stanu obrony narodowej” za zgodą Parlamentu.

Wiceprezydent

Prezydent mianuje wiceprezydenta spośród członków Zgromadzenia Narodowego i może go również odwołać. Prezydent powierza szczególne uprawnienia i funkcje wiceprezydentowi, który musi pomagać prezydentowi w kierowaniu rządem (sekcja 91 Konstytucji).

Gabinet

Gabinet składa się z prezydenta (jako jego szefa), wiceprezydenta i ministrów mianowanych przez prezydenta spośród członków Zgromadzenia Narodowego. (Dwóch ministrów może być mianowanych spoza Zgromadzenia Narodowego.)

Prezydent przydziela ministrom uprawnienia i funkcje oraz może ich odwołać.

Odpowiedzialność ministrów

Prezydent przydziela każdemu ministrowi konkretne obowiązki zwane „portfelami”, które ma nadzorować. Obecnie istnieje 26 teczek. Są to:

1. Rolnictwo, Reforma Gruntów &Rozwój Wsi
2. Edukacja Podstawowa
3. Komunikacja
4. Zarządzanie Współpracą i Sprawy Tradycyjne
5. Obronność i Weterani Wojskowi
6. Zatrudnienie i Praca
7. Środowisko, Leśnictwo i rybołówstwo
8. Finanse
9. Zdrowie
10. Wyższe wykształcenie, nauka i technologia
11. Sprawy domowe
12. Usady ludzkie, Water and Sanitation
13. International Relations
14. Justice and Constitutional Development
15. Mineral Resources and Energy
16. Police
17. Public Enterprises
18. Public Service and Administration, Monitorowanie i ocena wyników
19. Prace publiczne i infrastruktura
20. Rozwój małych przedsiębiorstw
21. Rozwój społeczny
22. Sport, Sztuki i Kultury
23. Turystyki
24. Handlu i Przemysłu
25. Transportu
26. Kobiet, Młodzieży i Osób Niepełnosprawnych

Każdy Minister ma Ministerstwo, które składa się z małego zespołu doradców. Ministerstwo i departament, na czele z dyrektorem generalnym, pomagają ministrowi w opracowywaniu i wdrażaniu polityki i ustaw.

Odpowiedzialność

Ministrowie są odpowiedzialni przed Zgromadzeniem Narodowym za swoje działania oraz działania swoich departamentów i muszą działać zgodnie z polityką rządu. Muszą również dostarczyć Parlamentowi regularne i pełne sprawozdania dotyczące spraw, za które są odpowiedzialni.

Członkowie gabinetu muszą działać zgodnie z kodeksem etycznym, stworzonym przez prezydenta zgodnie z zasadami i ramami ustanowionymi przez ustawę o etyce członków wykonawczych z 1998 roku. Ustawa ta mówi, że nie mogą oni wykonywać żadnej innej pracy zarobkowej, pozostawać w konflikcie interesów między swoimi funkcjami urzędowymi i prywatnymi, nie mogą działać w sposób niezgodny z ich urzędami, ani wykorzystywać swojego stanowiska lub jakichkolwiek powierzonych im informacji w celu niewłaściwego wzbogacenia się kogokolwiek.

Termin

Po rozwiązaniu Parlamentu, Gabinet kontynuuje swoją działalność do czasu, gdy następne Zgromadzenie Narodowe wybierze nowego Prezydenta i powołany zostanie nowy Gabinet.

Jeśli większość członków Zgromadzenia Narodowego uchwali wniosek o nieufności wobec Gabinetu, wówczas Prezydent musi powołać nowy. Jeśli większość członków Zgromadzenia Narodowego uchwali wotum nieufności wobec Prezydenta, nie tylko Prezydent, ale jego gabinet i wiceministrowie muszą również podać się do dymisji.

Wiceministrowie

Chociaż wiceministrowie nie są członkami gabinetu, są zobowiązani do pomocy odpowiednim ministrom w wykonywaniu ich obowiązków.

Prezydent, w porozumieniu z wiceprezydentem, jest odpowiedzialny za mianowanie wiceministrów spośród członków Zgromadzenia Narodowego.

Pomimo że nie są członkami gabinetu, wiceministrowie musieliby podać się do dymisji wraz z całym gabinetem, gdyby wniosek o wotum nieufności wobec prezydenta okazał się skuteczny.

Sztuka władzy wykonawczej w prowincji

Wykonawcza w każdej prowincji nosi nazwę Rady Wykonawczej i jest kierowana przez premiera. Członkowie Rad Wykonawczych (MEC) odpowiadają przed swoimi władzami ustawodawczymi w taki sam sposób, w jaki Gabinet odpowiada przed Parlamentem (Rozdział 125 Konstytucji)

Premier

Premier jest wybierany przez Członków Prowincjonalnej Legislatury (MPL) spośród siebie na pierwszym posiedzeniu tej legislatury po wyborach.

Rada Wykonawcza

Premier mianuje członków Rady Wykonawczej (MEC) spośród MPL. W każdej prowincji może być do dziesięciu MEC. (Wyjątkiem jest Przylądek Zachodni, którego konstytucja prowincji pozwala na dodatkowe mianowanie do dwóch MEC bez prawa głosu spoza Legislatury.)

Obowiązki MEC

MEC odpowiadają przed swoimi premierami. Podobnie jak ministrowie, MEC są odpowiedzialni za departamenty. Te prowincjonalne departamenty zajmują się tylko tymi sprawami, które prowincje mogą kontrolować lub tymi, nad którymi dzielą kontrolę z rządem krajowym.

Nadal nie istnieje formalna struktura ułatwiająca stosunki międzyrządowe między władzą wykonawczą na szczeblu krajowym i prowincjonalnym. Ministrowie i MEC spotykają się jednak nieformalnie w ramach tzw. MINMEC. Jest to spotkanie ministra z dziewięcioma prowincjonalnymi MECs, którzy zajmują się tym samym portfolio. MINMEC odgrywa znaczącą rolę w procesie współpracy rządowej.

Niezgodność

Obowiązkiem rządu krajowego jest budowanie zdolności administracyjnych prowincji. Jeśli prowincja nie działa prawidłowo, rząd krajowy może przejąć obowiązki prowincji w celu utrzymania ustalonych standardów usług, jedności gospodarczej lub bezpieczeństwa narodowego, lub aby zapobiec działaniu prowincji w sposób, który szkodzi interesom innej prowincji lub kraju jako całości.

Jeśli Gabinet interweniuje w prowincji, musi złożyć zawiadomienie o tym w Krajowej Radzie Prowincji (NCOP) w ciągu 14 dni od interwencji. Istnieje szereg przepisów (przedstawionych w sekcji 100 Konstytucji), które zapewniają, że krajowy nadzór nad administracją prowincji jest ściśle monitorowany przez NCOP.

W ten sam sposób, rządy prowincji mają prawo do zarządzania sprawami samorządów lokalnych, które nie funkcjonują prawidłowo. Także i w tym przypadku KOP jest odpowiedzialny za monitorowanie takiej interwencji. (Zob. sekcja 139 Konstytucji.)

Sądownictwo

Władza sądownicza należy do sądów, które są niezależne i podlegają prawom Konstytucji. Są to:

• Sąd Konstytucyjny
• Najwyższy Sąd Apelacyjny
• Sądy Najwyższe
• Sądy Najwyższe
• Sądy Magistrackie oraz
• różne inne sądy.

Sąd Konstytucyjny

Sąd Konstytucyjny jest najwyższym sądem w sprawach konstytucyjnych. Ma siedzibę w Johannesburgu i przewodniczy mu maksymalnie jedenastu sędziów.

Trybunał gwarantuje podstawowe prawa i wolności wszystkich osób. Jego wyroki są wiążące dla wszystkich organów władzy, w tym Parlamentu, Prezydencji, sił policyjnych, wojska, służby publicznej i wszystkich innych sądów.

Jest to również jedyny sąd, który może rozstrzygać spory między organami państwa w sferze krajowej i prowincjonalnej. Spory te mogą dotyczyć

• statusu konstytucyjnego, uprawnień lub funkcji któregokolwiek z tych organów państwa;
• konstytucyjności każdego krajowego lub prowincjonalnego projektu ustawy lub aktu prawnego;
• konstytucyjności każdej poprawki do Konstytucji;
• ewentualnego niewypełnienia przez Parlament lub Prezydenta obowiązku konstytucyjnego; lub
• certyfikacji konstytucji prowincji.

Najwyższy Sąd Apelacyjny

Najwyższy Sąd Apelacyjny jest najwyższym sądem apelacyjnym, z wyjątkiem spraw konstytucyjnych, i może rozpatrywać wyłącznie

• apelacje;
• sprawy związane z apelacjami; oraz
• inne sprawy, które mogą zostać mu przekazane w okolicznościach określonych w ustawie Parlamentu.

Gdy ludzie nie są zadowoleni z decyzji Wysokiego Sądu, mogą skierować sprawę dalej do Najwyższego Sądu Apelacyjnego.

Najwyższy Sąd Apelacyjny znajduje się w Bloemfontein. Przewodniczy mu pięciu sędziów.

Sąd Najwyższy

Sądy Najwyższe były dawniej nazywane Sądami Najwyższymi i są przeznaczone przede wszystkim do rozpatrywania poważniejszych spraw karnych i cywilnych. Mogą rozpatrywać niektóre sprawy konstytucyjne – z wyjątkiem tych spraw, które może rozstrzygać tylko Trybunał Konstytucyjny.

Każda prowincja ma Sąd Najwyższy, który zazwyczaj znajduje się w stolicy.

W chwili obecnej istnieje czternaście oddziałów wojewódzkich Sądu Najwyższego. Obecnie czternaście oddziałów wojewódzkich Sądu Najwyższego znajduje się w:

• Eastern Cape High Court (Bhisho)
• Free State High Court (Bloemfontein)
• Western Cape High Court (Cape Town)
• KwaZulu-.Natal High Court (Durban)
• Eastern Cape High Court (Grahamstown)
• South Gauteng High Court (Johannesburg)
• Northern Cape High Court (Kimberley)
• KwaZulu-Natal High Court (Pietermaritzburg)
• Eastern Cape High Court (Port Elizabeth)
• North Gauteng High Court (Pretoria)
• Limpopo High Court (Thohoyandou)
• Eastern Cape High Court (Mthatha)
• North West High Court, Mafikeng (Mmabatho) oraz
• Polokwane Circuit Court of the North Gauteng High Court, Pretoria

Sądy Magistrackie

Sądy Magistrackie są zwykłym punktem wstępu dla większości osób, które udają się do sądu. Istnieją dwa rodzaje sądów magistrackich: sądy rejonowe i sądy okręgowe. Sądy rejonowe mają wyższą rangę, co oznacza, że rozpatrują poważniejsze sprawy niż Okręgowe Sądy Magistrackie i mogą nakładać cięższe wyroki.

Sądy grodzkie i inne sądy mogą orzekać w każdej sprawie określonej przez ustawę Parlamentu, ale nie mogą badać ani orzekać o konstytucyjności żadnego ustawodawstwa lub postępowania Prezydenta.

Inne sądy

Istnieją różne inne sądy, które znajdują się na różnych poziomach w hierarchii sądowej:

• Sądy Drobnych Roszczeń, które rozpatrują drobne sprawy dotyczące kwot R3000 lub mniejszych;
• Sąd Wyborczy, który zajmuje się sprawami wyborczymi, na przykład gdy istnieje spór między partiami politycznymi dotyczący wyborów;
• Sąd Pracy, który zajmuje się sprawami dotyczącymi stosunków pracy; oraz
• Sądy Roszczeń Ziemskich, które zajmują się sprawami redystrybucji ziemi.

Władza ustawodawcza

Termin „władza ustawodawcza” oznacza organ wybranych przedstawicieli, który tworzy prawo. Podstawową funkcją legislatury jest więc formułowanie, debatowanie i uchwalanie przepisów, które są niezbędne do funkcjonowania rządu i kraju. Ustawodawca zapewnia również forum, w którym społeczeństwo może uczestniczyć w kwestiach i nadzorować ramię wykonawcze rządu.

W Republice Południowej Afryki krajowym organem ustawodawczym jest Parlament i każda z dziewięciu prowincji ma również władzę ustawodawczą. Te dziesięć organów ustawodawczych funkcjonują autonomicznie i współpracują w ramach przewidzianych przez konstytucję, zwłaszcza w sekcji 3, która określa zobowiązania do współpracy w rządzeniu.

Parlament

Parlament ma dwie izby: Zgromadzenie Narodowe i Narodową Radę Prowincji (NCOP).

Zgromadzenie Narodowe

Zgromadzenie Narodowe jest wybierane, aby reprezentować ludzi i zapewnić rząd przez ludzi na mocy konstytucji. Czyni to poprzez:

• wybór prezydenta,
• zapewnienie krajowego forum dla publicznego rozważenia kwestii,
• przejęcie ustawodawstwa i
• sprawdzanie i nadzorowanie działań wykonawczych.

Członkowie Zgromadzenia Narodowego mogą zmienić rząd poprzez uchwalenie wotum nieufności wobec prezydenta i / lub gabinetu.

Członkostwo

Zgromadzenie Narodowe musi mieć maksymalnie 400 członków i minimum 350 członków Parlamentu (MPs).

Członkowie są wybierani do Zgromadzenia Narodowego poprzez system wyborczy oparty na proporcjonalnej reprezentacji. Konstytucja wyraźnie stanowi, że obecny system wyborczy może zostać zmieniony przez nową ustawę, pod warunkiem, że nowy system wyborczy skutkuje, ogólnie rzecz biorąc, reprezentacją proporcjonalną. Oznacza to, że kandydaci są mianowani z list partyjnych proporcjonalnie do liczby głosów zdobytych przez daną partię w wyborach. Tak więc jeśli partia zdobędzie połowę głosów, będzie miała połowę miejsc w Zgromadzeniu Narodowym.

Narodowa Rada Prowincji (NCOP)

Narodowa Rada Prowincji (NCOP) zapewnia, że dziewięć prowincji i samorząd lokalny mają bezpośredni głos w Parlamencie, gdy tworzone są ustawy. Krajowa Rada Prowincji reprezentuje prowincje, aby zapewnić, że interesy prowincji są brane pod uwagę w krajowej sferze rządowej. Czyni to głównie poprzez:

• uczestniczenie w krajowym procesie legislacyjnym i
• zapewnienie krajowego forum dla publicznego rozpatrywania kwestii dotyczących prowincji.

Krajowa Rada Prowincji ma również ważną rolę do odegrania w promowaniu jedności narodowej i dobrych stosunków roboczych między rządem krajowym, prowincjami i samorządem lokalnym. Podczas gdy delegaci w KOP reprezentują swoje partie polityczne, mają również ważny obowiązek reprezentowania swoich prowincji jako całości.

Członkostwo

Każda prowincja ma dziesięciu delegatów, bez względu na to, jak duża lub mała jest prowincja, co gwarantuje równowagę interesów wśród prowincji. W każdej delegacji jest sześciu delegatów stałych i czterech „specjalnych” niestałych. Na czele każdej z nich stoi premier (jako jeden z delegatów specjalnych) lub osoba, która go zastępuje, gdy premier jest nieobecny. . Delegacja musi odzwierciedlać proporcjonalną siłę różnych partii w prowincji.

Oprócz dziewięciu delegacji prowincji, NCOP obejmuje delegację Południowoafrykańskiego Stowarzyszenia Samorządów Lokalnych (SALGA), którego dziesięciu przedstawicieli bez prawa głosu jest wybieranych z grupy przedstawicieli dziewięciu prowincjonalnych stowarzyszeń samorządów lokalnych.

Prowincjonalne organy ustawodawcze

Każda prowincja ma organ ustawodawczy, którego wielkość różni się w zależności od liczby ludności w prowincji. Zgodnie z Konstytucją minimalna wielkość Legislatury wynosi 30 członków, a maksymalna 80 członków. Członkowie są wybierani z list prowincjonalnych na podstawie liczby głosów otrzymanych przez partię polityczną.

Władza ustawodawcza prowincji jest odpowiedzialna za uchwalanie ustaw dla swojej prowincji, jak określono w Konstytucji. Ustawy te są skuteczne tylko dla tej konkretnej prowincji. Parlament może interweniować i zmienić te ustawy, jeśli naruszają one bezpieczeństwo narodowe, jedność gospodarczą, standardy narodowe lub interesy innej prowincji.

Podobnie jak Parlament, legislatury prowincjonalne mają obowiązek pociągania do odpowiedzialności za swoje działania członków swojej władzy wykonawczej.

Organy urzędowe instytucji ustawodawczych

Parlament: Zgromadzenie Narodowe

• Marszałek i wicemarszałek są przewodniczącymi i zarządzają sprawami Zgromadzenia Narodowego.
• Lider spraw rządowych jest mianowany przez prezydenta z gabinetu, jest on/ona odpowiedzialny za organizację i synchronizację programu prac legislacyjnych z sprawami rządowymi.
• Szefowie kancelarii (reprezentujący partię większościową i największą partię mniejszościową)

Przewodniczący wraz z szefami kancelarii i szefem rządu decydują o programie Parlamentu.

Innymi osobami pełniącymi funkcje są:

• Wiceprzewodniczący;
• Przewodniczący Komisji, który przewodniczy posiedzeniom Izby, gdy Marszałek i Wicemarszałek są nieobecni oraz zatwierdza budżet i wydatki Komisji, w porozumieniu z Przewodniczącym Partii Większościowej; oraz
• Lider największej partii opozycyjnej, który jest uznawany za oficjalnego Lidera Opozycji.

Parlament: KOP

KOP wybiera przewodniczącego i stałego wiceprzewodniczącego, którzy prowadzą jego sprawy (w rolach podobnych do marszałka i wicemarszałka). Dodatkowo, na rok wybierany jest drugi, rotacyjny wiceprzewodniczący, dzięki czemu w każdym województwie jeden z posłów może zostać wybrany na drugiego wiceprzewodniczącego.

Inne osoby pełniące funkcje w KOP obejmują:

• przewodniczących komisji i ich zastępców.
• Dwa zestawy biczów:
• gwardzistów prowincji organizujących pracę jej delegacji i
• gwardzistów partii organizujących jej działalność partyjną w ramach KOP

Prowincjonalne ciała ustawodawcze

Podobnie jak w Parlamencie, osoby sprawujące urząd w prowincjonalnych ciałach ustawodawczych składają się z

• Marszałka
• Wiceparszałka,
• Lider Izby,
• Wiceprzewodniczący (reprezentujący partię większościową i największą partię mniejszościową)
• Wiceprzewodniczący,
• Przewodniczący i Wiceprzewodniczący Komisji, oraz
• Lider Oficjalnej Opozycji.

Funkcje i obowiązki osób sprawujących urząd

Przewodniczący

Marszałek w Zgromadzeniu Narodowym i w ustawodawstwach prowincji jest osobą, która przewodniczy obradom Izby i jest odpowiedzialna za kierowanie legislaturą z zastrzeżeniem polityki określonej przez Wspólny Komitet Regulaminowy Parlamentu.

W KOP jest nazywany przewodniczącym i ma takie same uprawnienia jak marszałek. W KOP zasiada dwóch zastępców, jeden stały, a drugi rotacyjny. Stanowisko drugiego przewodniczącego zmienia się co roku między prowincjami.

Przewodniczący i ich zastępcy są wybierani spośród członków każdej legislatury i oczekuje się od nich uczciwości i bezstronności w wykonywaniu swoich obowiązków.

Odpowiadają oni za:

• przewodzenie posiedzeniom w Izbie i prowadzenie debat, upewniając się, że posłowie mogą swobodnie uczestniczyć w obradach przy jednoczesnym przestrzeganiu zasad;
• interpretację przepisów. Może również wydać orzeczenie lub ustanowić przepis w sprawie, której nie regulują obowiązujące przepisy parlamentarne;
• reguluje publiczny dostęp do posiedzeń i w razie potrzeby nakazuje posłom opuszczenie sali posiedzeń;
• ocenia posłów, nakazuje im opuszczenie sali posiedzeń, a nawet nakazuje posłowi, który dopuścił się wykroczenia, opuszczenie terenu Parlamentu do czasu podjęcia decyzji o działaniach, jakie należy podjąć wobec posła. W przypadku poważnego zakłócenia porządku na posiedzeniu, mogą zawiesić obrady lub odroczyć posiedzenie.

Zgromadzenie Narodowe może odwołać Marszałka lub Wicemarszałka z funkcji na mocy uchwały. Przy podejmowaniu uchwały musi być obecna większość posłów Zgromadzenia.

Przewodniczący komisji

Przewodniczący komisji jest powoływany przez posłów władzy ustawodawczej. Jego/jej podstawowymi funkcjami są

• przewodniczenie posiedzeniom Komisji Przewodniczących;
• zatwierdzanie budżetu i wydatków Komisji, w porozumieniu z Głównym Biczem partii większościowej; oraz
• przewodniczenie posiedzeniom Izby, gdy Marszałek i Wicemarszałek nie są dostępni.

Leader of Government Business (Leader of the House)

The Leader of Government Business jest wybierany przez Prezydenta (za zgodą Gabinetu) spośród Członków Gabinetu i reprezentuje Gabinet w Parlamencie.

The Leader of Government Business, in consultation with the Chief Whip of the majority party, plays a crucial role in deciding on the programme of the legislature and ensuring that government business is dealt with and properly synchronised.

In provincial Legislatures, the Leader of Government Business is referred to as the Leader of the House and is appointed by the Premier. The Leader of the House serves as a link between the Executive Council and its Legislature and s/he performs the same functions as the Leader of Government Business.

Chief Whips and Party Whips

Whips contribute to the smooth running of a legislature. Jednocześnie reprezentują interesy swojej partii i zapewniają dyscyplinę swoich członków oraz skuteczne funkcjonowanie swojej partii, zarówno w legislaturze, jak i w organizacji.

Dwóch szefów kancelarii jest oficjalnymi urzędnikami. Jeden reprezentuje partię większościową, a drugi jest z największej partii mniejszościowej. Pozostałe partie mają Starszych Whipów wspomaganych przez szereg innych Whipów. Chief Whips są formalnie mianowani przez marszałka, na podstawie rekomendacji odpowiednich partii politycznych.

Chief Whip partii większościowej, w porozumieniu z Chief Whip największej partii mniejszościowej, jest odpowiedzialny za szczegółową organizację działalności ustawodawczej, czyli program legislatury. Jest on również odpowiedzialny za zatwierdzanie budżetu komisji w porozumieniu z przewodniczącym komisji.

Komisje

Wielka część pracy legislatury jest delegowana do komisji. Oznacza to, że

• sprawy mogą być dyskutowane bardziej szczegółowo niż jest to możliwe podczas pełnego posiedzenia Izby;
• można przeprowadzać publiczne przesłuchania w konkretnych sprawach;
• członkowie przydzieleni do Komitetu mogą rozwijać ekspertyzę i dogłębną wiedzę w dziedzinie, którą zajmuje się dany Komitet; oraz
• można opracować i monitorować wewnętrzne ustalenia, postępowanie i procedury ustawodawcy.

Obowiązki Komitetów obejmują:

• inicjowanie ustawodawstwa (którego zasady zostały niedawno ustanowione);
• debaty i zmiany ustawodawstwa i dokumentów politycznych;
• monitorowanie departamentów, które nadzorują;
• dochodzenie i wydawanie zaleceń dotyczących budżetów tych departamentów;
• przeprowadzanie przesłuchań publicznych lub zwracanie się o przedłożenie ważnych projektów ustaw; oraz
• dochodzenie w sprawie każdej funkcji władzy wykonawczej i jej departamentu, co obejmuje wzywanie ministrów i wszelkich urzędników departamentu do stawienia się przed nimi w celu dostarczenia informacji;

Komitety nie podejmują decyzji, ale wydają zalecenia dla władzy ustawodawczej. Zazwyczaj zalecenia te wyrażane są w formie sprawozdań dla Izby.

Każda komisja wybiera swojego przewodniczącego. Każdy Komitet jest wspierany administracyjnie przez sekretarza komisji / clerk.

Portfolio i Select Committees

W Zgromadzeniu Narodowym są „Portfolio” Komitety, które cień departamentów rządowych – dla każdego departamentu rządowego / portfela jest komitet portfela. Na przykład istnieje Komitet Portfelowy ds. Zatrudnienia i Pracy, który zajmuje się sprawami, które odnoszą się do Departamentu Zatrudnienia i Pracy. Krajowa Rada Prowincji (NCOP) posiada analogiczne komisje, znane jako komisje „Select”. Jednak w przeciwieństwie do komisji Zgromadzenia Narodowego, nie zawsze istnieje jedna komisja na departament rządowy/portfolio, lecz kilka. Na przykład Komitet Selektywny Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości zajmuje się portfelami Sprawiedliwości, Bezpieczeństwa i Ochrony, jak również Obrony.

Komisje w ustawodawstwach prowincjonalnych

Prowincjonalne ustawodawstwa również mają komitety. Podobnie jak krajowe komitety portfelowe, przykrywają one obszar odpowiedzialności Członków Rady Wykonawczej (MEC) – ale w przeciwieństwie do komitetów krajowych, nie zawsze istnieje jeden komitet na MEC lub departament/problem rządowy.

Komisje ad hoc

Zarówno Parlament, jak i legislatury prowincjonalne posiadają tymczasowe komitety, znane jako komitety „Ad Hoc”, które są tworzone w celu rozpatrzenia konkretnych kwestii. Przestają one istnieć po wypełnieniu swoich mandatów.

Komisje stałe

Niektóre komisje są strukturami stałymi i są znane jako „komisje stałe”, takie jak Stała Komisja Rachunków Publicznych. Niektóre stałe komitety mają członków zarówno ze Zgromadzenia Narodowego, jak i KOP, które są nazywane „wspólnymi” stałymi komitetami, takimi jak Wspólny Stały Komitet Obrony. Jednak termin „stały komitet” jest powoli wycofywany. Na przykład Wspólny Stały Komitet Obrony zostanie wkrótce przemianowany na Wspólny Komitet do Spraw Bezpieczeństwa.

Władza ustawodawcza

Władza ustawodawcza przysługuje na szczeblu krajowym Parlamentowi (sekcja 44 Konstytucji). Władza ustawodawcza na szczeblu prowincji należy do ustawodawców prowincji (sekcja 104 Konstytucji).

Narodowa

Narodowa władza ustawodawcza, przysługująca Parlamentowi, daje Zgromadzeniu Narodowemu prawo

• do zmiany Konstytucji;
• do uchwalania ustaw w każdej sprawie, z zastrzeżeniem niektórych przepisów; oraz
• do przekazywania jakichkolwiek swoich uprawnień ustawodawczych jakimkolwiek organom ustawodawczym w innych sferach władzy (z wyjątkiem uprawnienia do zmiany Konstytucji).

Daje on KOP uprawnienia

• do uczestniczenia w zmianie Konstytucji (sekcja 74);
• do uchwalania ustawodawstwa mającego wpływ na prowincje (sekcja 76); oraz
• do rozpatrywania każdego ustawodawstwa uchwalonego przez Zgromadzenie Narodowe (sekcja 75).

Parlament może interweniować w ustawodawstwo prowincji i tworzyć lub zmieniać ustawy dotyczące wyłącznych spraw prowincji (wymienionych w Tabeli 5 Konstytucji) tylko w następujących przypadkach (sekcja 44 (2)):

• utrzymanie bezpieczeństwa narodowego,
• utrzymanie jedności gospodarczej,
• utrzymanie istotnych norm krajowych,
• ustanowienie minimalnych standardów świadczenia usług; lub
• zapobieżenie nierozsądnym działaniom prowincji, które mogłyby być szkodliwe dla innych prowincji.

Prowincja

Prowincjonalne legislatury są związane tylko przez Konstytucję krajową i przez ich własną Konstytucję, jeśli taką posiadają.

Władza ustawodawcza prowincji przysługująca ustawodawstwom prowincji daje im prawo

• uchwalenia konstytucji prowincji lub zmiany każdej konstytucji przez nią uchwalonej (sekcje 142 i 143 Konstytucji);
• uchwalania ustawodawstwa prowincji w odniesieniu do wszelkich spraw
• w ramach obszaru funkcjonalnego wymienionego w wykazie 4 i wykazie 5 Konstytucji;
• poza tymi obszarami funkcjonalnymi, które są wyraźnie przypisane prowincji przez ustawodawstwo krajowe; i
• dla których przepis Konstytucji przewiduje uchwalenie ustawodawstwa prowincji; i
• do przekazania jakichkolwiek swoich uprawnień ustawodawczych Radzie Miejskiej w tej prowincji.

Władza ustawodawcza prowincji może, większością dwóch trzecich głosów, zwrócić się do Parlamentu o zmianę nazwy tej prowincji.

Władza ustawodawcza prowincji może zalecić Zgromadzeniu Narodowemu ustawodawstwo dotyczące

• każdej sprawy, która nie leży w kompetencjach tej władzy ustawodawczej; oraz
• gdy ustawa Parlamentu ma pierwszeństwo przed ustawą prowincji.

Informacja ta została opracowana przy wsparciu Programu Wsparcia Parlamentarnego Unii Europejskiej (EUPSP)

.