Time (czasopismo)

Ten artykuł jest o Time (czasopismo) dla innych znaczeń zobacz Time.

Czasopismo jest cotygodniową publikacją, z siedzibą w Nowym Jorku, przynosząc newsworthy rzeczy do publicznej wiadomości w formacie zaprojektowanym, aby być informacyjne, ale zwięzłe i łatwe do odczytania. Pomysł Henry R. Luce, jeden z najbardziej znaczących ludzi w mediach XX wieku, i Briton Hadden, początkowo był nastawiony na publiczność w USA, ale rozszerzył swój światowy obieg, a teraz publikuje kilka międzynarodowych wydań. Jego filozofia opowiadania o wydarzeniach oczami ludzi – nie tylko jako obiektywne relacje z wydarzeń – doprowadziła do powstania popularnej rubryki „Osoba Roku” i zainspirowała powstanie magazynu People. Jego popularny styl i format, w tym rozwój Time for Kids i edycji online, utrzymać swoją szeroką publiczność i zapewnić Time rolę jako ważny i popularny przenośnik informacji dla przewidywalnej przyszłości.

The Many Faces of TIME

Time (którego znak towarowy jest kapitalizowane TIME) jest tygodnik amerykański magazyn informacyjny, który ustanowił format następnie przez innych, takich jak Newsweek i U.S. News & World Report. Europejska edycja (Time Europe, dawniej znany jako Time Atlantic) jest publikowany z Londynu. Time Europe obejmuje Bliski Wschód, Afrykę i, od 2003 roku, Amerykę Łacińską. Edycja azjatycka (Time Asia) ma siedzibę w Hongkongu. Wydanie kanadyjskie (Time Canada) ma siedzibę w Toronto. Wydanie South Pacific, obejmujące Australię, Nową Zelandię i wyspy Pacyfiku, ma siedzibę w Sydney. W niektórych kampaniach reklamowych, magazyn sugeruje, że poprzez „backronym” litery TIME oznaczają „Today Information Means Everything.”

Historia

Time został współzałożony w 1923 roku przez Briton Hadden i Henry R. Luce, co czyni go pierwszym tygodnikiem wiadomości w Stanach Zjednoczonych. Dwa wcześniej pracował razem jako prezes i redaktor naczelny Yale Daily News. Hadden był raczej beztroską postacią, która lubiła dokuczać Luce’owi i postrzegała Time’a jako coś ważnego, ale i zabawnego. To odpowiada za jego ton, który wielu ludzi nadal krytykuje jako zbyt lekki dla poważnych wiadomości i bardziej nadaje się do jego ciężkich relacji z celebrytów (w tym polityków), przemysłu rozrywkowego i popkultury.

Czas ustawić, aby powiedzieć wiadomości przez ludzi, a przez wiele dziesięcioleci okładka magazynu była z jednej osoby. Pierwszy numer Time został opublikowany w 1923 roku, przedstawiając na okładce Josepha G. Cannona, emerytowanego spikera Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych. People był pierwotnie inspirowany stroną People Time’a.

Luce i Hadden zatrudnili Roya Edwarda Larsena (chociaż Larsen był absolwentem Harvardu, a Luce i Hadden byli absolwentami Yale). Po śmierci Haddena w 1929 roku, Larsen zakupił 550 akcji Time Inc. wykorzystując pieniądze uzyskane ze sprzedaży akcji, które odziedziczył po swoim ojcu. Chociaż po śmierci Haddena największym udziałowcem Time Inc. był Luce, który rządził konglomeratem medialnym w sposób autokratyczny, stając się główną postacią dwudziestowiecznych mediów, „po jego prawej ręce stał Larsen” (Elson 1985). Drugi co do wielkości akcjonariusz Time Inc. W 1929 roku Larsen został również mianowany dyrektorem Time Inc. i wiceprezesem Time Inc.

Według Elsona (1985), „Roy Edward Larsen miał odegrać rolę drugą po roli Luce’a w rozwoju Time Inc.”. Raymond Fielding (1977) również zauważył, że Larsen był „początkowo kierownikiem ds. cyrkulacji, a następnie dyrektorem generalnym Time, później wydawcą Life, przez wiele lat prezesem Time, Inc, i w długiej historii korporacji najbardziej wpływową i ważną postacią po Luce’ie” (Fielding 1977).

W chwili śmierci Luce’a w 1967 roku, akcje Time Inc. należące do Luce’a były warte około 109 milionów dolarów i przyniosły mu roczny dochód z dywidendy w wysokości ponad 2,4 miliona dolarów, według Curtisa Prendergasta (1986). Wartość akcji Time Inc. należących do rodziny Larsenów wynosiła w latach 60. około 80 milionów dolarów, a Larsen był zarówno dyrektorem Time Inc. jak i przewodniczącym jej komitetu wykonawczego, a następnie pełnił funkcję wiceprzewodniczącego zarządu Time Inc. do połowy 1979 roku. Według 10 września 1979 roku w wydaniu The New York Times, „Pan Larsen był jedynym pracownikiem w historii firmy, który otrzymał zwolnienie z polityki obowiązkowego przejścia na emeryturę w wieku 65 lat.”

Po tym jak magazyn Time rozpoczął publikację swoich cotygodniowych wydań w marcu 1923 roku, Larsen był w stanie zwiększyć jego nakład poprzez wykorzystanie amerykańskiego radia i kin na całym świecie do promowania zarówno magazynu Time, jak i polityki amerykańskich interesów korporacyjnych, którym służył Time Inc. Według Fieldinga (1977), „Już w 1924 roku Larsen wprowadził Time do początkującego biznesu radiowego, emitując 15-minutowy teleturniej zatytułowany 'Pop Question’, który przetrwał do 1925 roku.” Następnie, „W 1928 roku … Larsen podjął się cotygodniowego nadawania 10-minutowej serii programów z krótkimi streszczeniami wiadomości, zaczerpniętych z bieżących wydań magazynu Time … który początkowo był nadawany przez 33 stacje w całych Stanach Zjednoczonych” (Fielding 1977).

Larsen następnie zorganizował 30-minutowy program radiowy, zatytułowany „The March of Time”, który miał być nadawany przez Columbia Broadcasting System (CBS), począwszy od 6 marca 1931 roku. Co tydzień jego program radiowy „The March of Time” przedstawiał słuchaczom dramatyzację wiadomości z całego tygodnia. W wyniku tego programu radiowego, magazyn Time został „zwrócony na siebie uwagę milionów wcześniej nieświadomych jego istnienia” (Elson 1985), a to doprowadziło do zwiększenia nakładu magazynu w latach 30. W latach 1931-1937 program radiowy Larsena „The March of Time” był nadawany w radiu CBS, a w latach 1937-1945 był nadawany w radiu National Broadcasting Corporation (NBC), z wyjątkiem okresu 1939-1941, kiedy nie był emitowany.

Time stał się częścią Time Warner w 1989 roku, kiedy Warner Communications i Time, Inc. połączyły się. Od 2000 r. magazyn jest częścią AOL Time Warner, który następnie powrócił do nazwy Time Warner w 2003 r.

Time Online, wersja internetowa, zawiera archiwa wszystkich magazynów (i okładek) opublikowanych od pierwszego numeru w 1923 r.

Styl

Time zawsze miał swój własny styl pisania, sparodiowany najsłynniej w 1938 r. przez Wolcotta Gibbsa w artykule w The New Yorker: „Backward run zdania aż kołowrotek umysł. … Gdzie to wszystko się skończy, wie Bóg”. The early days of incessantly inverted sentences and „beady-eyed tycoons” and „great and good friends,” however, have long since vanished.

Time is also known for its signature red border, which changed only once in the magazine’s 80-year history-the issue released shortly after the September 11, 2001 attacks on the United States, which featured a black border to show mourning.

Format Time’a, który stał się standardem wśród magazynów informacyjnych, składa się z dużej liczby krótkich artykułów podsumowujących informacje o ogólnym zainteresowaniu i znaczeniu newsworthy dotyczące bieżących wydarzeń. Artykuły są zorganizowane według działów, które obejmują takie dziedziny jak sztuka, recenzje książek, biznes, edukacja, prawo, medycyna, religia, nauka, sport, a także sprawy krajowe i międzynarodowe. Fotografie są szeroko wykorzystywane do ilustrowania materiału.

Magazyn opublikował tylko jeden oficjalny artykuł redakcyjny, w 1974 roku, wzywający do rezygnacji prezydenta Richarda Nixona.

Kontrowersje

Pomimo swojego raczej beztroskiego i nastawionego na rozrywkę podejścia, Time był również zaangażowany w swoją część kontrowersji.

Jedna godna uwagi kontrowersja powstała latem 1994 roku. Po tym, jak O.J. Simpson został aresztowany za rzekome zamordowanie swojej żony i jej przyjaciela, wiele publikacji zamieściło jego zdjęcie. W szczególności Time opublikował wydanie, w którym zmieniono zdjęcie, przyciemniając jego skórę i zmniejszając rozmiar numeru identyfikacyjnego więźnia (Time, 24 czerwca 1994). Pojawiło się ono w kioskach tuż obok niezmienionego zdjęcia z Newsweeka. Nastąpiło oburzenie grup walczących o prawa mniejszości. Ilustrator Time Matt Mahurin był tym, który zmienił obraz, mówiąc później, że „chciał uczynić go bardziej artystycznym, bardziej zniewalającym.”

Osoba Roku

Najbardziej znaną cechą magazynu przez jego osiemdziesiąt lat była coroczna okładka Osoba Roku (dawniej Człowiek Roku), w której Time uznaje osobę, lub grupę osób, które miały największy wpływ na wiadomości roku, na dobre i na złe.

Pomimo tytułu, odbiorca niekoniecznie jest osobą – na przykład w 1983 roku komputer osobisty został uznany za „Maszynę Roku.”

Historia

Tradycja wybierania „Człowieka Roku” rozpoczęła się w 1927 roku, kiedy redaktorzy Time’a zastanawiali się, o czym mogliby pisać w tygodniu, w którym wiadomości były powolne. Przede wszystkim starali się naprawić redakcyjne zakłopotanie z poprzedniego roku, kiedy to magazyn nie umieścił na okładce lotnika Charlesa Lindbergha po jego historycznym locie transatlantyckim. Pod koniec roku wpadli na pomysł, aby na okładce znalazł się artykuł o tym, że Charles Lindbergh jest „Człowiekiem Roku”.”

Od tego czasu osoba, grupa ludzi (albo zespół wybranych osób lub kategoria demograficzna), lub w dwóch szczególnych przypadkach, wynalazek i planeta Ziemia, została wybrana do specjalnego wydania na koniec każdego roku. W 1999 roku tytuł został zmieniony na Person of the Year.

Jednakże jedynymi kobietami, które zdobyły nagrodę o zmienionej nazwie były te w 2002 roku, które zostały uznane za „The Whistleblowers” oraz, wspólnie z Billem Gatesem i Bono, Melinda Gates w 2005 roku. Cztery kobiety otrzymały ten tytuł, gdy był to jeszcze tytuł Człowieka Roku: Corazon Aquino w 1986 roku, królowa Elżbieta II w 1952 roku, Soong Mei-ling w 1937 roku i Wallis Simpson w 1936 roku. Jednak kobiety zostały również włączone do kilku grup, a mianowicie „Węgierskich Bojowników o Wolność” w 1956 roku, „Amerykańskich Naukowców” w 1960 roku, „Baby boomers” w 1966 roku, „Środkowych Amerykanów” w 1969 roku i oczywiście „Amerykańskich Kobiet” w 1975 roku.

Od 1927 roku każdy prezydent Stanów Zjednoczonych był „Osobą Roku” przynajmniej raz, z wyjątkiem Calvina Coolidge’a, Herberta Hoovera i Geralda Forda.

Wydanie Time z 31 grudnia 1999 roku uznało Alberta Einsteina za Osobę Stulecia. Franklin D. Roosevelt i Mohandas Gandhi zostali wybrani jako runners-up.

Czasopismo Time for Kids, skierowane do uczniów szkół podstawowych i gimnazjów, zaczęło wybierać „osobę roku” niezależnie od głównego wyboru magazynu. W 2005 roku, Harry Potter autor J. K. Rowling został nazwany.

People of the Year

• 1927: Charles Lindbergh (1902-1974) (pierwsza wybrana osoba)
• 1928: Walter Chrysler (1875-1940)
• 1929: Owen Young (1874-1962)
• 1930: Mahatma Gandhi (1869-1948)
• 1931: Pierre Laval (1883-1945)
• 1932: Franklin Delano Roosevelt (1882-1945)
• 1933: Hugh Johnson (1882-1942)
• 1934: Franklin Delano Roosevelt (1882-1945) (2. raz)
• 1935: Haile Selassie I (1892-1975)
• 1936: Wallis Simpson (1896-1986) (pierwsza wybrana kobieta)
• 1937: Chiang Kai-Shek (1887-1975) i Soong May-ling (1898-2003) (pierwsza para wybrana)
• 1938: Adolf Hitler (1889-1945)
• 1939: Józef Stalin (1879-1953)
• 1940: Winston Churchill (1874-1965)
• 1941: Franklin Delano Roosevelt (1882-1945) (3rd raz)
• 1942: Józef Stalin (1879-1953) (po raz drugi)
• 1943: George Marshall (1880-1959)
• 1944: Dwight Eisenhower (1890-1969)
• 1945: Harry Truman (1884-1972)
• 1946: James F. Byrnes (1879-1972)
• 1947: George Marshall (1880-1959) (po raz drugi)
• 1948: Harry Truman (1884-1972) (po raz drugi)
• 1949: Winston Churchill (1874-1965) (2nd time) („Man of the Half-Century”)
• 1950: „The American Fighting-Man” (pierwszy wybrany „abstrakt”)
• 1951: Mohammed Mossadegh (1882-1967)
• 1952: Królowa Elżbieta II (ur. 1926)
• 1953: Konrad Adenauer (1876-1967)
• 1954: John Dulles (1888-1959)
• 1955: Harlow Curtice (1893-1962)
• 1956: „Węgierscy bojownicy o wolność”
• 1957: Nikita Chruszczow (1894-1971)
• 1958: Charles de Gaulle (1890-1970)
• 1959: Dwight Eisenhower (1890-1969) (2. raz)
• 1960: „naukowcy USA” (reprezentowani przez Linusa Paulinga, Isidora Rabiego, Edwarda Tellera, Joshuę Lederberga, Donalda A. Glasera, Willarda Libby’ego, Roberta Woodwarda, Charlesa Drapera, Williama Shockleya, Emilio Segre, Johna Endersa, Charlesa Townesa, George’a Beadle’a, Jamesa Van Allena i Edwarda Purcella)
• 1961: John F. Kennedy (1917-1963)
• 1962: Papież Jan XXIII (1881-1963)
• 1963: Martin Luther King Jr (1929-1968)
• 1964: Lyndon Johnson (1908-1973)
• 1965: William Westmoreland (1914-2005)
• 1966: „Baby Boomers-Twenty-Five and Under”
• 1967: Lyndon Johnson (1908-1973) (2. raz)
• 1968: „The Astronauts”: Frank Borman (ur. 1928), Jim Lovell (ur. 1928), William Anders (ur. 1933)
• 1969: „The Middle Americans”
• 1970: Willy Brandt (1913-1992)
• 1971: Richard Nixon (1913-1994)
• 1972: Richard Nixon (1913-1994) (2. raz) i Henry Kissinger (ur. 1923)
• 1973: John Sirica (1904-1992)
• 1974: Król Faisal (1906-1975)
• 1975: „Amerykańskie kobiety” (reprezentowane przez Betty Ford, Carlę Hills, Ellę Grasso, Barbarę Jordan, Susie Sharp, Jill Conway, Billy Jean King, Susan Brownmiller, Addie Wyatt, Kathleen Byerly, Carol Sutton i Alison Cheek)
• 1976: Jimmy Carter (ur. 1924)
• 1977: Anwar Sadat (1918-1981)
• 1978: Deng Xiaoping (1904-1997)
• 1979: Ajatollah Chomeini (1902-1989)
• 1980: Ronald Reagan (1911-2004)
• 1981: Lech Wałęsa (ur. 1943)
• 1982: Komputer (pierwszy nie-ludzki „abstrakt” wybrany)
• 1983: Ronald Reagan (1911-2004) (2. raz) i Jurij Andropow (1914-1984)
• 1984: Peter Ueberroth (ur. 1937)
• 1985: Deng Xiaoping (1904-1997) (po raz drugi)
• 1986: Corazón Aquino (ur. 1933)
• 1987: Michaił Siergiejewicz Gorbaczow (ur. 1931)
• 1988: Endangered Earth („Planeta Roku”)
• 1989: Michaił Siergiejewicz Gorbaczow (ur. 1931) (2. raz)
• 1990: George H. W. Bush (ur. 1924)
• 1991: Ted Turner (ur. 1938)
• 1992: Bill Clinton (ur. 1946)
• 1993: „The Peacemakers:” Nelson Mandela (ur. 1918), F.W. de Klerk (ur. 1936), Yasser Arafat (1929-2004) i Yitzhak Rabin (1922-1995)
• 1994: Papież Jan Paweł II (1920-2005)
• 1995: Newt Gingrich (ur. 1943)
• 1996: David Ho (ur. 1952)
• 1997: Andy Grove (ur. 1936)
• 1998: Bill Clinton (ur. 1946) (po raz drugi) i Kenneth Starr (ur. 1946)
• 1999: Jeffrey P. Bezos (ur. 1964)
• 2000: George W. Bush (ur. 1946)
• 2001: Rudolph Giuliani (ur. 1944)
• 2002: „The Whistleblowers:” z Worldcomu (ur. 1963), Sherron Watkins z Enronu (ur. 1959) i Coleen Rowley z FBI (ur. 1954)
• 2003: „Amerykański żołnierz” (2. raz)
• 2004: George W. Bush (ur. 1946) (2. raz)
• 2005: „The Good Samaritans:” Bono (ur. 1960), Bill Gates (ur. 1955) i Melinda Gates (ur. 1964)

Kontrowersje

Tytuł „Osoba Roku” jest często mylnie traktowany jako wyróżnienie. Wielu, w tym niektórzy członkowie amerykańskich mediów, nadal błędnie utrwalają ideę, że pozycja „Osoby Roku” jest nagrodą lub wyróżnieniem, pomimo częstych oświadczeń magazynu, że jest inaczej. Część tego zamieszania wynika z faktu, że tytuł ten otrzymało wielu godnych podziwu ludzi – być może większość. Dlatego dziennikarze często opisują nową osobę roku jako „dołączającą do grona” poprzednich laureatów, takich jak Martin Luther King, Jr. Mniej znany jest fakt, że ludzie tacy jak Adolf Hitler i Józef Stalin również otrzymali ten tytuł za swój wpływ na świat.

W Stanach Zjednoczonych nastąpił masowy publiczny backlash po tym, jak Time nazwał Ajatollaha Chomeiniego „Człowiekiem Roku” w 1979 roku. Od tego czasu Time generalnie unikał wybierania kontrowersyjnych kandydatów. Chociaż czasami ta strategia zawodziła.

Osobą Roku 2001 Time’a – w następstwie ataków z 11 września 2001 roku – został burmistrz Nowego Jorku Rudolph Giuliani. Był to nieco kontrowersyjny wynik; wielu uważało, że Giuliani na to zasłużył, ale wielu innych uważało, że zasady wyboru („osoba lub grupa osób, które miały największy wpływ na wiadomości roku”, co nie musi oznaczać najlepszej istoty ludzkiej roku) sprawiły, że oczywistym wyborem był Osama bin Laden.

Ciekawe jest to, że wydanie, które ogłosiło Rudolpha Giulianiego „Osobą Roku” zawierało artykuł, który wspominał wcześniejszą decyzję Time’a, aby uczynić Ayatollaha Khomeiniego „Człowiekiem Roku” w 1979 roku i odrzucenie Hitlera w 1999 roku jako „Osobę Stulecia”. Artykuł zdawał się sugerować, że Osama bin Laden był silniejszym kandydatem niż Giuliani na „Osobę Roku”, a Hitler był silniejszym kandydatem niż Albert Einstein na „Osobę Stulecia”, ale ostatecznie nie zostali wybrani z powodu tego, co magazyn opisał jako ich „negatywny” wpływ na historię.

Zgodnie z historiami w szanowanych gazetach, redaktorzy Time’a dręczyli się nad wyborem, słusznie obawiając się, że wybór przywódcy Al-Kaidy może urazić czytelników i reklamodawców. Bin Laden pojawił się już na okładkach 1 października, 12 listopada i 26 listopada. Wielu czytelników wyraziło niezadowolenie na myśl o ponownym ujrzeniu jego twarzy na okładce. W końcu wybór Giulianiego doprowadził niektórych do krytyki, że Time nie utrzymał swoich własnych deklarowanych standardów.

W ostatnich latach wybory na „Osobę Roku” były również krytykowane za bycie zbyt „amerykanistyczne”, co jest odejściem od oryginalnej tradycji uznawania zagranicznych przywódców politycznych i myślicieli. Dopóki Bono nie otrzymał tytułu w 2005 roku, Time przez ponad dekadę nie uznał osoby spoza Ameryki.

W głosowaniu internetowym na „Osobę Roku”, zarówno zawodowy zapaśnik Mick Foley (w 1998 roku), jak i japoński wykonawca telewizyjny Masashi Tashiro (w 2001 roku) zostali wybrani jako „Osoba Roku” głosami blokowymi (Te wyniki głosowania zostały później uznane za nieważne przez Time).

Time For Kids

Pisany przez młodych reporterów, Time For Kids (TFK) jest magazynem oddziału Time, który jest specjalnie publikowany dla dzieci i jest głównie dystrybuowany w klasach szkół podstawowych jako narzędzie edukacyjne. TFK zawiera wiadomości z całego kraju, „Cartoon of the Week” oraz różne artykuły dotyczące kultury popularnej, które mogą zainteresować młodych obywateli USA. Coroczne wydanie dotyczące środowiska jest dystrybuowane pod koniec semestru szkolnego w USA. Publikacja prawie nigdy nie przekracza 15 stron z przodu i z tyłu.

• Elson, Robert. 1985. Time Inc.: The Intimate History of a Publishing Enterprise 1923-1941. New York: Scribner. ISBN 0689100779
• Fielding, Raymond. 1977. The March of Time, 1935-1951. New York: Oxford University Press. ISBN 0195022122
• Prendergast, Curtis. 1986. The World of Time Inc: The Intimate History of A Changing Enterprise 1960-1989. New York: Atheneum. ISBN 0689113153
• Okładka Time 24 czerwca 1994 r. przedstawiająca zmienione zdjęcie O.J. Simpsona

Wszystkie linki pobrane 12 marca 2020 r.

• Time online