Najstabilniejsza postać antymonu pierwiastkowego jest kruchym, srebrzystym ciałem stałym o wysokim połysku metalicznym. Osadzanie elektrolityczne antymonu w pewnych warunkach wytwarza niestabilną, amorficzną formę zwaną „wybuchowym antymonem”, ponieważ po zgięciu lub zarysowaniu zmienia się ona w łagodnie wybuchowy sposób w bardziej stabilną, metaliczną formę. Istnieje również amorficzna czarna forma antymonu, która powstaje w wyniku nagłego gaszenia oparów, oraz forma żółta, która powstaje w wyniku niskotemperaturowego utleniania stibiny, SbH3, powietrzem lub chlorem. Antymon metaliczny nie ulega wpływowi powietrza lub wilgoci w zwykłych warunkach, ale stopniowo przekształca się w tlenek, jeśli powietrze jest wilgotne. Antymon może być łatwo utlenione przez siarkę i halogenów, gdy ogrzewane. Kiedy jest ogrzewany w powietrzu, to pali się z doskonałym niebieskim płomieniem i wydziela białe opary trójtlenku Sb2O3. Trójtlenek antymonu jest rozpuszczalny w kwasach lub alkalia.
Elektroniczna struktura antymonu ściśle przypomina strukturę arsenu, z trzech półpełnych orbitali w najbardziej zewnętrznej powłoki. Tak więc może on tworzyć trzy wiązania kowalencyjne i wykazują +3 i -3 stanów utlenienia. Elektronegatywność antymonu, podobnie jak arsenu, pozostaje nieco kontrowersyjna. Jest to ogólnie uzgodnione, aby być niższe niż arsenu, ale czy jest to niższe niż fosforu jest nierozstrzygnięta. Może działać jako utleniacz i reaguje z wieloma metalami, tworząc antymonidów, które, ogólnie rzecz biorąc, przypominają azotki, fosforki i arsenki, ale są nieco bardziej metaliczne. Promocja jednego z samotnych elektronów pary do zewnętrznego d orbitalu najwyraźniej występuje łatwiej z antymonu niż z arsenem, ponieważ antymon wykazuje +5 stan utlenienia w tworzeniu zarówno pentafluorku i pentachlorku.
.