White Blood Cells
WBC są pierwszą linią obrony organizmu przed infekcjami. Limfocyty i komórki plazmatyczne wytwarzają przeciwciała, natomiast neutrofile i monocyty odpowiadają fagocytozą. Zmiany w WBC stanowią wskazówkę dla różnych chorób, zarówno łagodnych, jak i złośliwych. U większości osób liczba WBC mieści się w przedziale od 5000 do 10 000 na mm3. Średnia liczba WBC u Afroamerykanów może być o co najmniej 500 na mm3 niższa niż u Europejczyków, a u niektórych osób może być nawet o 3000 na mm3 niższa. Występują również dobowe wahania liczby neutrofilów i eozynofilów. Poziom neutrofilów osiąga szczyt około godziny 16:00, osiągając wartości prawie o 30% wyższe niż o 7:00 rano. Eozynofile bardziej konsekwentnie równolegle do poziomów kortyzolu, będąc najwyższe wcześnie rano i 40% niższe później po południu.
Klasyczny obraz ostrego zakażenia bakteryjnego obejmuje leukocytozę z towarzyszącym zwiększonym odsetkiem neutrofili i pasm (formy niedojrzałe); jednak leukocytoza i zwiększona liczba pasm (przesunięcie w lewo) może być nieobecna w aż 30% ostrych zakażeń bakteryjnych. W nadmiernie nasilonych infekcjach, szczególnie u osób starszych, może nie być widocznej leukocytozy. Ciężkie palenie papierosów jest związane z całkowitą liczbą WBC, która jest średnio o 1000 na mm3 wyższa niż u osób niepalących. Inne przyczyny leukocytozy neutrofilowej obejmują zaburzenia metaboliczne, takie jak mocznica, kwasica cukrzycowa, ostre ataki dny moczanowej, napady drgawkowe i ciąża. Kortykosteroidy nadnerczowe, nawet w małych dawkach, mogą powodować znaczny wzrost liczby neutrofilów segmentowanych i całkowitej liczby WBC. Leki takie jak węglan litu (w przypadku zaburzeń dwubiegunowych), epinefryna (w przypadku astmy) oraz toksyczne działanie ołowiu mogą powodować leukocytozę.
Eozynofilia jest najczęściej związana z ostrymi reakcjami alergicznymi, takimi jak astma, katar sienny i alergia na leki. Jest również postrzegana w chorobach pasożytniczych, zaburzeniach skórnych, takich jak pęcherzyca i łuszczyca, i różnych warunkach, takich jak zaburzenia tkanki łącznej, szczególnie polyarteritis nodosa, Churg-Strauss zapalenie naczyń, i sarkoidoza. Eozynofilia może być również niespecyficznym wskaźnikiem utajonego nowotworu złośliwego.
Infekcja wirusowa najczęściej objawia się limfocytozą z podwyższoną (lub względnie podwyższoną) liczbą limfocytów u osoby z prawidłową lub obniżoną całkowitą liczbą WBC. Typowa limfocytoza stwierdzana w zakażeniu wirusowym jest względna: granulocyty ulegają zmniejszeniu, podczas gdy całkowita liczba limfocytów pozostaje stała. Mononukleoza zakaźna wiąże się z limfocytozą bezwzględną i limfocytami atypowymi. Reakcja leukemoidalna jest definiowana jako niebiałaczkowe podwyższenie liczby WBC powyżej 50 000 na mm3. Jest to wyolbrzymiona postać nienowotworowej reakcji granulocytarnej związanej z ciężkimi zakażeniami bakteryjnymi, oparzeniami, martwicą tkanek, niedokrwistością hemolityczną i młodzieńczym reumatoidalnym zapaleniem stawów.
Neutropenia jest definiowana jako liczba WBC mniejsza niż 4000 na mm3. Agranulocytoza polekowa stanowi istotny problem kliniczny w leczeniu bólu, szczególnie w powiązaniu z powszechnie stosowanymi lekami, w tym fenytoiną (Dilantin), karbamazepiną (Carbatrol, Tegretol), niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (NSAIDs) i wieloma innymi lekami stosowanymi w leczeniu bólu. Neutropenia powinna skłonić do natychmiastowego przeglądu wszystkich leków. Inne stany związane z neutropenią obejmują niedokrwistość aplastyczną, białaczkę aleukemiczną, hipersplenizm, zakażenia wirusowe oraz cykliczną i przewlekłą neutropenię idiopatyczną. Ciężka neutropenia (<1500 WBC na milimetr sześcienny) powinna być traktowana jako ostry stan nagły: konieczna jest staranna obserwacja i konsultacja hematologiczna.
W zakresie nowotworów układu krwiotwórczego dominują komórki pochodzenia limfocytowego. Dla uproszczenia, większość limfocytów powstaje z prekursorów w szpiku kostnym. Spośród limfocytów krwi obwodowej około 75% to limfocyty T (te, które dojrzewają w grasicy), a 15% to limfocyty B (te, które dojrzewały w szpiku kostnym, a później w śledzionie lub węzłach chłonnych). Wszystkie limfocyty T wykształcają marker antygenowy dla rodziny komórek T o nazwie CD2. W klasyfikacji CD (cluster designation classification) stosuje się pojedynczy numer CD do wszystkich przeciwciał, które wydają się reagować z tymi samymi lub bardzo podobnymi antygenami WBC. Spośród komórek T około 75% należy do typu CD4 helper-inducer, a około 25% do typu CD8 cytotoxic-suppressor.
Komórki B charakteryzują się posiadaniem powierzchniowego przeciwciała immunoglobulinowego, a nie receptora antygenowego CD3 charakterystycznego dla dojrzałych komórek T. Komórki B są rodzicami komórek plazmatycznych, które mogą wydzielać specyficzne przeciwciała do antygenów pierwotnie rozpoznanych przez macierzysty limfocyt B. Początkowo przeciwciała te są przeciwciałami plazmatycznymi. Początkowo przeciwciała te mają postać immunoglobuliny M (IgM); później immunoglobulina zmienia typ na IgG (lub rzadziej na IgA lub IgE). Wreszcie, istnieje grupa komórek podobnych do limfocytów, zwanych naturalnymi komórkami zabójczymi (NKC), które nie posiadają ani antygenu markerowego limfocytów T A, ani immunoglobuliny powierzchniowej limfocytów B. NKC stanowią pozostałe 10% limfocytów krwi obwodowej.6
.