Maurzy byli muzułmańskim ludem o mieszanym pochodzeniu berberyjskim i arabskim, który zamieszkiwał region Maghrebu w północno-zachodniej Afryce w średniowieczu i we wczesnym okresie nowożytnym. Mimo że wywodzili się z kontynentu afrykańskiego, w VIII wieku Maurowie podbili Półwysep Iberyjski – to, co znamy dziś jako Hiszpanię i Portugalię. Maurowie kontrolowali Półwysep Iberyjski aż do XV wieku, kiedy to siły europejskie ostatecznie ich wyparły. We wczesnonowożytnej europejskiej wyobraźni Maurowie pasowali do innych muzułmańskich populacji, które postrzegano jako zagrożenie dla chrześcijaństwa. Przez wieki chrześcijańska Europa pozostawała w konflikcie z Imperium Osmańskim, które rozciągało się od dzisiejszej Turcji po Bliski Wschód i Afrykę Północną. Począwszy od najwcześniejszych wypraw krzyżowych w XI wieku, aż do czasów Szekspira, zderzenie cywilizacji chrześcijańskiej i muzułmańskiej stanowiło zagrożenie militarne i religijne, które zdestabilizowało Europę i przyczyniło się do negatywnego postrzegania Maurów.
Mimo że Maurowie mieli ciemną skórę, należy zauważyć, że w czasach Szekspira Europejczycy nie rozwinęli jeszcze koncepcji „rasy”, tak jak zaczęto ją rozumieć w późniejszych wiekach. Inaczej niż dziś, Europejczycy wczesnonowożytni nie łączyli koloru skóry z dziedzictwem genetycznym lub ewolucyjnym, które to pojęcia pojawiły się w XIX wieku wraz z powstaniem nowoczesnej nauki biologicznej. Mimo to, wczesnonowożytna kultura europejska zachowała uprzedzenia dotyczące koloru skóry, które wywodziły się z dwóch bardzo różnych źródeł. Pierwszym źródłem była średniowieczna teoria klimatu, która łączyła ciemną skórę z ekspozycją na słońce, a tym samym łączyła gorący klimat śródziemnomorskiej Afryki Północnej z czarnością. Drugie źródło wywodziło się z teologii chrześcijańskiej, która opowiada o tym, jak Bóg przeklął syna Noego, Hama, aby był „czarny i odrażający”. Czarność rodu Hama odnosi się do koloru skóry, ale czerń odgrywa w tej historii przede wszystkim rolę metaforyczną, oznaczając grzech Hama. Szekspir odwołuje się raczej do tej ostatniej tradycji niż do stereotypu rasowego, kiedy na przykład każe Aaronowi Maurowi w Tytusie Andronikusie oświadczyć, że jego nikczemne czyny uczynią „jego duszę czarną jak jego twarz”.
Ważne źródło historyczne na temat Maurów pojawiło się w 1550 roku, kiedy to nawrócony na chrześcijaństwo Maur o imieniu Johannes Leo Africanus opublikował A Geographical History of Africa. Leo, którego arabskie imię brzmiało al-Ḥasan ibn Muḥammad al-Wazzān al-Zayyātī, opisał swoje rozległe podróże po Afryce i próbował wymienić cechy afrykańskich ludzi. Jego opisy są neutralne, wymieniając zarówno dobre, jak i złe cechy. Cechy te stały się coraz bardziej stereotypowe, gdy książka Leo została przetłumaczona na języki europejskie, a tłumacze uczynili jego opisy bardziej negatywnymi. W angielskim tłumaczeniu Johna Pory’ego, opublikowanym w 1600 roku, Leo mówi, że Afrykanie są „najbardziej uczciwymi ludźmi”, ale także „podlegają zazdrości”. Są „dumni”, „wysoko postawieni”, „skłonni do gniewu” i „łatwowierni”. Szekspir prawdopodobnie czytał Leona w przekładzie Pory’ego. Wiemy o tym, ponieważ najsłynniejszy mauretański bohater Szekspira, Otello, demonstruje wiele z tych cech. Iago wykorzystuje łatwowierność i zazdrość Otella, by podejrzewać Desdemonę o cudzołóstwo, i to właśnie skłonność Maurów do gniewu powoduje, że morduje on swoją żonę. Leo mówi również, że Maurowie są podatni na „chorobę upadku”, co może leżeć u podstaw „epilepsji” Otella.”
.