Zespół Meige’a jest powszechnie błędnie diagnozowany, a większość lekarzy nie zna tego schorzenia ze względu na jego rzadkie występowanie. Zwykle neurolog specjalizujący się w zaburzeniach psychoruchowych może wykryć chorobę Meige’a. Obecnie nie ma technologicznych narzędzi diagnostycznych do wykrywania choroby Meige’a, ponieważ nie można jej rozpoznać za pomocą analizy składu chemicznego krwi ani obrazowania radiologicznego, takiego jak rezonans magnetyczny czy tomografia komputerowa. Pacjent, u którego występują jedynie objawy OMD, może zostać błędnie zdiagnozowany jako cierpiący na dysfunkcję stawów skroniowo-żuchwowych.
Pacjenci z idiopatycznym zespołem Meigego nie reagują szybko na leczenie lekami antycholinergicznymi, co jest objawem diagnostycznym, który może pomóc w odróżnieniu tego zespołu od ostrej dystonii, która reaguje na leki antycholinergiczne.
Typy dystonii górnej i dolnejEdit
Greckie słowo blepharon oznacza „powiekę”. Spazm oznacza „niekontrolowany skurcz mięśnia”. Termin blepharospasm może być stosowany do każdego nieprawidłowego mrugania lub tiku powiek lub drgawek wynikających z dowolnej przyczyny, począwszy od suchości oczu, poprzez zespół Tourette’a, aż po dyskinezę tardywną. Skurcz powiek, o którym tu mowa, jest oficjalnie nazywany łagodnym skurczem powiek (benign essential blepharospasm, BEB), aby odróżnić go od mniej poważnych wtórnych zaburzeń mrugania. „Łagodny” oznacza, że stan ten nie zagraża życiu, a „istotny” jest terminem medycznym oznaczającym „o nieznanej przyczynie”. Jest to zarówno dystonia czaszkowa, jak i ogniskowa. Cranial odnosi się do głowy, a focal wskazuje na ograniczenie do jednej części. Słowo dystonia opisuje nienormalne, mimowolne, długotrwałe skurcze i spazmy mięśni. Pacjenci z blepharospazmem mają normalne oczy. Zaburzenia widzenia wynikają wyłącznie z przymusowego zamknięcia powiek.
Dystonia żuchwowa (OMD) jest formą dystonii ogniskowej, która dotyka różnych obszarów głowy i szyi, w tym dolnej części twarzy, szczęki, języka i krtani. Skurcze mogą powodować otwieranie, zamykanie lub powtarzające się ruchy ust. Mowa i połykanie mogą być zniekształcone. Często wiąże się z dystonią mięśni szyjnych (Spasmodic Torticollis), powiek (Blepharospasm) lub krtani (Spasmodic Dysphonia).
W przypadku pacjentów z OMD mimowolne skurcze mogą obejmować mięśnie używane do żucia (mięśnie żucia). Mogą one obejmować gruby mięsień policzka, który zamyka szczękę (mięsień żwacz) oraz mięsień szeroki, który odciąga dolną szczękę i zamyka usta (mięsień skroniowy). Niektórzy pacjenci mogą również odczuwać mimowolne skurcze szerokiego mięśnia znajdującego się z boku szyi (mięsień platysmal). Mięsień ten ściąga w dół kącik ust i dolną wargę lub inne grupy mięśni.
.